And when they chance to see a man from USC every Bruin starts to roar!

Hoe kan ik over UCLA vertellen zonder te praten over USC? Niet, natuurlijk. En welk moment is daar beter voor dan de Blue & Gold Week?
The University of Southern California is een private university in het zuidelijke gedeelte van LA. Om precies te zijn; USC ligt in het slechte deel van LA en staat vooral bekend om z'n rijke studentjes. Mijn Lonely Planet noemt USC ook wel the University of Spoiled Children... Belangrijker nog, USC is UCLA's eeuwige vijand. Dit is niet zomaar cross-town rivalry, USC is de verpersoonlijking van al het Slechte, Verschrikkelijke en Kwade in de wereld. We zijn Aartsvijanden. Eens per jaar komt de concurrentie tot z'n hoogtepunt: als de Bruins tegen de Trojans footbal spelen. En zaterdag is het zo ver. Het is de game der games en we worden al maanden voorbereid op deze dag... Terwijl er op SC een Troy Week plaatsvindt, is de week bij ons omgedoopt tot Blue & Gold Week (naar onze kleuren, maar de week wordt ook wel Beat 'SC Week genoemd) en dat betekent dat er al dagen evenementen in de echte Bruin Spirit zijn. Onze mascotte, de Bruin (een adolescent bear) , bevindt zich al twee weken onder een grote vastgeketende tent met het opschrift: The Bruin Bear is Hibernating. Overigens wordt 'ie ook dag en nacht bewaakt door studenten (interessant detail is nog wel dat ze er naast terrasverwarmers en eten/drinken ook een studieruimte hebben ingericht...). Verder kan je iedere dag je rode t-shirts ruilen tegen blauwe -en waag het eens om iets roods aan te trekken deze dagen...-, wordt de "Most spirited Bruin" gekozen en barsten studenten op willekeurige momenten uit in een Eight Clap. De week wordt ook door iedere organisatie uitgebuit; de groep voor sustainable living heeft de slogan "Blue + Gold = Green" en de blooddrive adverteert met "Get the red out!". Vanavond was de Beat 'SC Rally met de Beat 'SC parade en de Beat 'SC bonfire. In de parade liepen en reden studentengroepen en organisaties mee en het vrouwenwaterpolo team was de "Grand Marshal", omdat zij vorig jaar nationaal kampioen zijn geworden. Het was hilarisch om te zien hoe heel UCLA daar uit z'n dak stond te gaan en er om de twee seconden "Go Bruins!!!" werd geschreeuwd. Iedereen, maar dan ook echt iedereen (en dit waren duizenden mensen), was gekleed in UCLA-kleding (aka Bear Wear), maar het werd nog erger. Ik keek wel even op van de Chancellor die ook mee deed aan de parade, met z'n vrouw, en in een cabrio werd rondgereden. Hij werd binnengehaald als een held en hij en zijn vrouw zwaaiden gemoedelijk naar het publiek... Aan het eind van de parade werden we uitgenodigd mee te lopen naar Wilson Plaza, waar de rest van het programma zou gebeuren. Onder luid geschreeuw -het nette Beat 'SC werd al vrij snel het minder nette Fuck 'SC- liepen we dus naar het grote grasveld. Toen pas zag ik hoe druk het was. Op Wilson Plaza werden we ge-entertained door filmpjes, een woordje van de Chancellor, dans, gejongleer, zang en natuurlijk de cheerleaders... Uiteraard moest er om de 5 minuten wel weer even een Eight Clap gedaan worden. Uiteindelijk kwamen de footbal-spelers zelf ook nog het podium op en na wat zelfverzekerde woorden van hen ("Last year was just the beginning! There is no doubt we're gonna beat them! The Trojans are going down!"), werd het vuur aangestoken. En the crowd goes wild. Terwijl het voor mij een ontzettend grappige culturele ervaring was, was het voor de rest van het publiek een doodserieuze aangelegenheid. Spirit tonen, laten zien en vieren wat het is om een Bruin te zijn, achter je team staan zal je!

De wedstrijd wordt zaterdag gespeeld in het Coliseum, helaas de thuishaven van USC. USC heeft maar een heel beperkt aantal kaarten aan UCLA beschikbaar gesteld, dus het zijn de lucky (en rijke, de kosten voor kaarten lopen al gauw in de honderden dollars) few die er bij kunnen zijn. Gelukkig voor alle andere Bruins wordt het live uitgezonden op tv... We zullen zien hoe het afloopt tegen de Trojans... Maar: Go Bruins!

Chocoladeletters op Turkey Day

Daar ben ik weer. Hoewel ik gisterenmiddag al om 17.00 uur weer in mijn kamer was, voelt het allemaal nog steeds een beetje onwerkelijk. Was ik echt in Nederland dit weekend? Waarom ben ik nu weer hier? Vanmorgen zat ik 'zoals gewoonlijk' weer buiten -zonder jas- te ontbijten en ergerde ik me dat ik mijn zonnebril was vergeten.. dat was zo vanzelfsprekend, zo normaal, dat dát juist raar was. In Nederland was alles ook al zo normaal. Het zal ongetwijfeld een goed teken zijn dat LA ook een beetje thuis is geworden, maar het gevoel blijft... Juist dat het nergens vreemd voelde, zorgde voor een vreemd gevoel.

Woensdag vertrok ik rond 13.00 uur uit mijn kamer. UCLA had shuttlebusjes ingezet om studenten naar de bus naar LAX te brengen en dat was geen gek idee, op de dag voor Thanksgiving. De shuttle bracht me snel naar de FlyAway bus, maar daar had ik minder geluk. Het was er druk. Héél druk. Eenmaal in de bus stonden we na 1 minuut ook al in de file. Traffic in LA is geen pretje, maar traffic in LA de dag voor Thanksgiving is een verschrikking. Om me heen in de bus hoorde ik mensen stressen of ze hun vlucht wel zouden halen... De mensen naast me hadden al een hele planning over hoe de ene in zou checken, terwijl de ander alvast bij security in de rij zou staan. Ik vond het nog wel amusant tot ik hoorde dat hun vlucht maar 5 minuten eerder dan de mijne zou gaan... en zij vlogen naar Chicago. Oh oh. Toen bleek ook nog eens dat de terminal van United -waar ik mee zou vliegen- de laatste van de 7 terminals was... Als allerlaatste stapte ik dus uit de bus, nog redelijk opgelucht omdat het nog maar kwart voor 3 was. Die opluchting duurde echter niet lang. Toen ik me wilde inchecken bij United konden ze alleen het eerste deel van mijn vlucht, die naar München, vinden. Ik kreeg de mededeling in te checken bij Lufthansa. Na langs de servicebalie te zijn geweest, moest ik toch echt naar Lufthansa; terminal 3. Goed... met te veel kleren aan, in de warmte van LA, met al mijn bagage moest ik dus een afstand van 4 terminals lopen terwijl ik al bijna te laat was. Niet leuk. Voor me zag ik mijn cabincrew naar binnen gaan... Zwetend en met een rood hoofd kwam ik aan bij een totaal lege terminal. Bij Lufthansa waren ze blij dat ze eindelijk eens iets te doen hadden en deelden ze mijn stress totaal niet. Ik was nog ruim op tijd en kon ook zelf nog wel even mijn bagage naar het x-ray apparaat slepen. Uiteindelijk zat ik om half 4 bij mijn gate en had ik nog een klein half uurtje voor het boarden begon. Niks aan de hand. Mijn vlucht zelf ging trouwens prima. Het was wat bizar dat ik om 2 uur 's nachts ontbijt kreeg, maar we vlogen goed op tijd met amper turbulentie. In München verliep mijn overstap ook uitstekend; het was à la Leanthe een beetje strak gepland, maar dat betekende ook dat ik bijna geen tijd verspilde.
En toen kwam ik aan in Düsseldorf. Ik had mijn bagage snel en in de ontvangsthal kwam mama net aanlopen. Ook dat was normaal en raar tegelijkertijd. Met de nieuwe auto gingen we naar Roermond, waar ik 's middag nog even geslapen heb. 's Avonds zijn we gaan condoleren in Weert en dat bracht me wel even terug naar de reden van mijn reis. Vrijdag stond daar de hele dag in het teken van, met een dienst, koffietafel en crematieplechtigheid. Hoewel natuurlijk niet leuk, was het wel een goede dag.

Aan het eind van de dag kwam ik toen voor het eerst echt thuis, in Delden. Mama, Argonde en ik hebben samen nog de aflevering van Gilmore Girls gekeken waarin Rory en Lorelai naar Harvard gaan, omdat dat is opgenomen op de campus van UCLA. En inderdaad, ik herkende het precies. Zaterdag was exact zoals 'ie ook geweest was als ik niet maar voor een paar daagjes in Nederland was. Ik las uitgebreid de krant, ging in bad, dronk zoethout-thee, at andijviestamppot en keek tv. Een geruststellende mededeling voor mijn mede-exchangers: er is niks op de Nederlandse tv. Zoals ik al zei, voelde alles heel erg normaal. Ik had eigenlijk geen moment nodig om over te schakelen en dat was ook wel een erg geruststellend gevoel; waar ik in LA tijd nodig had om te merken hoe het allemaal ging, wist ik thuis moeiteloos mijn routine op te pikken.
Na slechts een paar uurtjes slaap was het toen alweer tijd naar Düsseldorf te gaan. Daar waren mama en ik ruim op tijd, maar hebben we toch nog dusdanig lang koffie gedronken dat ik -eenmaal bij de paspoortcontrole- mijn naam omgeroepen hoorde worden. Of Miss van Harten zich als de wiedeweerga bij gate A79 wilde melden... Daar aangekomen was het busje naar mijn vliegtuigje al weg -oh oh- en stond ik me al voor te bereiden op dodelijke blikken van mijn mede-passagiers. Er bleek echter nog iemand te laat en ons busje kwam maar 1 seconde later bij het vliegtuig aan dan de eerste, weer niks aan de hand dus. Overstappen op Heathrow was wel wat anders dan op München, maar ook dat ging prima. In London liep mijn vliegtuig wel wat vertraging op, maar ik kwam slechts 5 minuten te laat in LA aan. In de rij voor de Immigration werd ik nog wel door een drugshond aangevallen, die duidelijk iets in mijn rugzak rook... Oh oh... Toen ik uitlegde dat ik er één mandarijntje in had zitten (die ik nog op wou eten vóór ik door Customs zou gaan), zei de vrouw erg vriendelijk "we're not going to munch about it". Daar dachten ze bij Customs zelf helaas anders over en moest al mijn bagage nu door een 'agriculture scanner' (ik kreeg angstvisioenen over de kilo's snoep in mijn roze koffer...) en hebben ze mijn mandarijntje afgepakt. Tsssss!

Maar goed, zonder mandarijn (maar wel met 6 chocoladeletters, pakken pepernoten, fondantmuizen, drop, kaneelstokjes, stroopwafels, schuimpjes, borstplaat, zwartwitjes en marsepijn) kwam ik weer aan in mijn kamertje in Rieber Vista. Dat was wel een beetje vreemd, omdat ik daar helemaal alleen was. Ik heb eventjes geslapen, ben toen gaan douchen en gaan eten en om half 10 lag ik in bed. Om pas om half 10 's morgens weer wakker te worden. Lekker! Mijn jetlag, beide kanten op, viel eigenlijk reuze mee. Misschien omdat ik me er op voorbereid had, maar ik zat/zit eigenlijk heel snel weer in het goede ritme.
Tot zover mijn Thanksgiving weekend in het koude Nederland. Nog maar 3 weekjes in warm LA (vandaag was het gelukkig weer gewoon 23 graden), dan ga ik definitief...

Disneyland en Thanksgiving met familie

En er is alweer een week voorbij! En ook nu heb ik weer veel meegemaakt en veel te vertellen. Om met het belangrijkste te beginnen; ik vlieg aanstaande woensdag naar Nederland. Mijn oudtante is vrijdag overleden en om bij de crematieplechtigheid aanwezig te zijn, ga ik woensdag naar huis. Ik heb donderdag en vrijdag vrij vanwege Thanksgiving en dan vlieg ik zondagmorgen heel vroeg weer naar LA. Ik vind het wel een vreemd idee dat ik volgende week weer hier zit en dan "even naar Nederland ben geweest". Ook heb ik me er nog helemaal niet op ingesteld thuis te zijn.. dat hoort pas over 4 weken te gebeuren! Maar goed, dit is wel Thanksgiving op z'n Amerikaans; met familie. Ik heb aan de Nederlanders hier al beloofd pepernoten en ander Sinterklaas-snoepgoed mee terug te nemen en ik breng ook alvast wat spullen naar huis... Raar idee...

Overigens typ ik nu op mijn nieuwe laptop! Hij is helemaal mooi blauw en ik ben er erg tevreden mee. Windows Vista en Office 2007 zijn nog een beetje wennen, maar het wijst zich allemaal vanzelf wel, geloof ik.

Dan ben ik zaterdag ook nog naar Disneyland geweest. Dat was helemaal Disney, heel erg zoet en heel erg leuk. Het was wel een hele lange dag, want we verlieten het park pas om 23.30 uur. Maar dat betekende wel dat we het vuurwerk hebben gezien en in heel veel attracties zijn geweest. Het park is enorm en het vereist wat planning om er rond te lopen (ook vanwege de drukte), maar we waren met een aantal ervaren Disneyland-bezoekers, dus dat ging aardig. Het hele park en de parades hadden al een kerstthema -maar kerst is sowieso al vrij prominent aanwezig in dit land-, wat betekende dat ik Jingle Bells one too many times gehoord heb, héél veel kerstbomen gezien heb en zelfs nepsneeuw over me heen heb gekregen. Hoewel ik het ongetwijfeld leuker had gevonden toen ik 6 was, heeft Disneyland nog steeds wel z'n charme. Een kitscherige, neppe, "happiest place on earth", maar ook wel een soort oprechte feel-good charme.

Nu heb ik dus nog even een half weekje gewoon colleges en na mijn quiz van woensdag, vertrek ik naar LAX. Donderdagmiddag (Nederlandse tijd) arriveer ik dan in Dusseldorf. Ik zal trouwens in Nederland mijn gewone oude sim-kaart weer in mijn telefoon doen, mocht iemand me dan willen bereiken. Updates zullen volgen als ik volgende week weer "normaal" in mijn kamertje in LA zit. Ik voel me er in ieder geval wel een bereisde wereldburger door...

Veterans Weekend of The Simple Life

Vorig weekend viel natuurlijk moeilijk te evenaren deze week. En het was inderdaad niet zo bijzonder als bij een speech van Bill Clinton aanwezig zijn of op 10 meter afstand van Brad Pitt staan, maar toch heb ik wel weer een leuk lang weekend achter de rug. Omdat het vandaag Veterans Day is, was de universiteit dicht en dus had ik heerlijk een 3-day-weekend.
Vrijdag had ik eindelijk mijn laatste midterm. Na 's middags nog een gratis griepprik te hebben gehaald (ze stonden hier buiten massaal in te enten en het leek me eigenlijk wel verstandig me een beetje te weren) ben ik 's avonds uit eten geweest met Shuyin en Samantha. We proberen iedere week uit eten te gaan, meestal ook met nog een Frans meisje, en deze week stond een Indonesisch restaurant op de planning. Op weg er naar toe kwamen we nog een Nederlanse tegen, die hier al 5 jaar woont en toevallig dit restaurant aan Samantha had aangeraden. Ze was erg enthousiast toen we vroegen of ze ook mee wilde eten. Zo zaten we dus met 3 Nederlanders en een Australische in een Idonesisch restaurant in LA. Het eten was lekker, maar het leukst was nog wel dat ze in het restaurant ook Nederlandse producten verkochten. Ik ging uiteindelijk naar huis met 2 rollen beschuit, een pak hagelslag en stroopwafels. Lekker! Dit weekend heb ik al een aantal beschuitjes met hagelslag gegeten en dat gaat er toch wel goed in.

Zaterdag was ik van plan een nieuwe laptop te gaan kopen. Ik had lang gedelibereerd over welke het moest worden.. maar toen ik bij de winkel aankwam, bleken ze de mijne niet op voorraad te hebben. Een beetje teleurgesteld heb ik 'm dus maar ge-backordered en ben ik "hopefully within a week" helemaal blij met mijn nieuwe Walter (want zo gaat 'ie uiteraard heten). De rest van de dag was verder rustig, omdat ik ingepland had met mijn nieuwe laptop te gaan spelen... 's Avonds heb ik uitgebreid met Rosalie gegeten (het was zelfs zo erg dat we om half 7 hadden afgesproken en om half 10 verzocht werden de dining hall te verlaten...).

Zondag was een erg leuke dag! Rosalie en ik gingen namelijk op een "Homes of the Stars"-tour. Zoals mijn Lonely Planet aangeeft, is dat een "guilty pleasure easily indulged in on a visit to LA". In een busje werden we door Hollywood en Beverly Hills gereden. We stonden (bijna, anders wordt het illegaal) op de stoep bij de Beckhams, Tom Cruise, Sean Penn (die heeft een aardig uitzicht), Lindsey Lohan, Matthew Perry (die wonen in hetzelfde appartementengebouw), dr. Phil (zie foto), Ozzy Osbourne en nog wat andere celebrities. Onze chauffeur had erg leuke anekdotes over de sterren (zo was er iemand die tennisballen naar de tours gooit..) en we hebben letterlijk nog even stilgestaand bij de plaats waar Lindsey Lohan onder invloed van alcohol en drugs d'r auto in een boom ramde. Voor het huis van de eigenaar van de winkels van Guess stonden welgeteld tien ferrari's in rood en geel voor de deur, naast een Rolls Royce. Schijnbaar puur voor de show. Ook zagen we de bekendste clubs van LA, daar waar Paris Hilton altijd uitgaat (een club die een rechtzaak verloor vanwege het alleen binnenlaten van knappe mensen..), het hotel van Leonardo DiCaprio en de club van Johnny Depp en nog wat restaurants en hotels waar de sterren vaak gespot worden (Ivy, Hotel Beverly Hills, een hotel waar Janis Joplin aan een OD stierf). Natuurlijk ging de tour ook over Rodeo Drive en toen we langs 'de winkel' van Pretty Woman reden, dacht de hele tour à la Julia Roberts "Big Mistake!". Na twee uur werden we weer in Hollywood afgeleverd en zijn Rosalie en ik terug naar Westwood gegaan. Daar hebben we bij een Japans restaurant wat gegeten en 's avonds gingen we richting een feestje off-campus. Hoewel wat kleiner dan verwacht, was het toch een gezellige avond bij twee Duitse meisjes thuis. Wederom een hele geslaagde dag!

Vandaag was het zulk heerlijk weer dat Rosalie en ik gewapend met zonnebril, boeken, handdoek en bikini naar Sunset Rec gingen. Dat is een groot veld in het dorm gedeelte van campus, met twee zwembaden en ligstoelen en picknicktafels. Wij hebben ons geinstalleerd op een ligbedje en zijn heerlijk in de zon gaan lezen. Zo hoort een vrije dag te zijn! We konden ons er gelukkig nog wel over verbazen dat we op 12 november in een bikini buiten lagen... Ik ben uiteindelijk ook nog gaan zwemmen en dat was ook wel apart.. In een onverwarmd buitenbad, half november, met stralende zon...
En zo is mijn Veterans Weekend langzaam aan een eind aan het komen. Morgen gaat het gewone leven weer verder. Het einde van de colleges en van mijn tijd in Amerika is ook al bijna in zicht.. Gelukkig is het over 2 weken Thanksgiving -dat betekent weer wat dagen vrij- en staan er nog plenty leuke dingen op het programma. Ik hou het nog wel even uit!

3B's in 3D

Ik heb zoveel spannends te vertellen dat ik nauwelijks het geduld kan opbrengen dit stukje te typen... Hoewel het verleidelijk is te beginnen met het feit dat ik zojuist Brad Pitt heb gezien (aaaaahhh!) en net gratis kaartjes voor de wereld première van Beowulf heb gekregen (en deze film dus zojuist gezien heb), vrees ik dat ik toch echt bij het begin moet beginnen...

Vrijdag. The Beatles
Op vrijdag ging ik met een groep meisjes naar de bioscoop, waar we Across the Universe zagen. Dat bleek een ietwat bizarre, maar eigenlijk wel erg goede film waar een heleboel nummers van The Beatles in verwerkt zitten. Grappig detail is nog wel dat zowel Joe Cocker as Bono een rolletje hebben. De bioscoop waar we waren was trouwens ook wel erg leuk, de muren waren helemaal geschilderd en het had een leuke sfeer. Na de film besloten Ingrid, Rosalie en ik dat het wel tijd was voor een drankje... Aangezien Rosalie en ik nog geen 21 zijn -en we dus geen enkele club binnenkomen-, hebben we Ingrid er op uitgestuurd een flesje wijn te kopen. Het blijft bizar dat dat hier nodig is en het voelt raar kinderachtig. Maar goed, met dat flesje wijn zijn we in de co-op gaan zitten en hebben we verder nog een erg gezellige avond gehad.

Zaterdag. Bill Clinton
De dag erna was terugkijkend eigenlijk best een bizarre dag; ik ben namelijk bij een speech van Bill Clinton geweest! Het zijn toch wel dit soort dingen waarvoor ik naar Amerika ben gekomen. Eerder vorige week had ik me geprobeerd te registreren voor het evenement (Empower Change genaamd) waar Bill bij zou komen speechen, maar helaas was het al helemaal vol. Om toch te proberen een glimps van 'm op te vangen, ben ik zaterdagmiddag gewoon naar Royce Hall (een belangrijk gebouw op campus waar hij zou spreken) gegaan. Daar trof ik wat bekenden die wel allemaal een polsbandje hadden weten te bemachtigen. Na hen een poosje gezelschap te hebben gehouden in de rij, besloot ik mijn geluk te beproeven bij één van de vrijwilligers. Ik had niets te verliezen, dus heb ik een vaag verhaal verteld over dat ik geen polsbandje had (en daarbij een beetje in het midden gelaten dat ik me ook niet had geregistreerd...). En voilà! Daar was mijn blauwe polsbandje annex uitzicht op de 42ste president van de VS. We moesten wat lang wachten voor hij daadwerkelijk op kwam, maar toegegeven: het was het waard. Bill had een goede speech met wat grapjes en referenties naar Hillary en het was wonderbaarlijk inhoudelijk. Conclusie was eigenlijk dat we meer moeten doen, meer begaan moeten zijn met de problemen in de wereld, meer moeten bijdragen. Ik vond het knap hoe hij in 3 kwartier zo ongeveer ieder Groot Probleem in de wereld wist aan te kaarten (Global Warming, hongersnood, gezondheidszorg zowel in de VS als in andere delen van de wereld, onderwijs, racisme, ongelijkheid van vrouwen, Israël-Palestina, immigratie, Irak, groei van de wereldbevolking, etc.) maar het toch niet oppervlakkig was. Je moet het de Amerikanen ook wel nageven; waar er in Nederland amper over zulke vraagstukken gepraat wordt, hebben ze hier de ambitie om er wat aan te doen. Na Bill's speech hebben we, in de zon met een kopje thee, nog nagepraat over politiek met 4 internationale studenten. Heel geslaagd!

Zondag. Entertainment in Universal Studio's
De dag erna begon, hoewel met een uurtje extra, weer vroeg. Universal Studio's stond namelijk op het programma! Ik had geen idee wat ik moest verwachten, maar het is echt een erg leuk attractiepark. Natuurlijk begonnen we met de Studio-Tour, waarin we langs bekende set's werden gereden. Op dit momenten nemen ze er wat films, CSI en Desperate Housewives op en dus reden we ook langs Wisteria Lane. Het is echt erg raar dat dat helemaal geen echte huizen zijn, maar gewoon dummies waar ze ieder 'typisch Amerikaans suburbian huis' filmen. Zo hebben ze ook een hele New York straat, een little Europe en een Azië set... Toch leuk om te zien. Na een 3D film van Shrek gingen we naar The House of Horrors en dat was verbazingwekkend leuk! Een spookhuis in Nederland is er echt niks bij, hier lopen namelijk echte mensen (in kostuums en met maskers/schmink) door het huis. Zij grijpen je ook gewoon vast, komen opeens uit het niks gesprongen en rennen met hun kettingzagen achter je aan. Na nog een 3D-film (deze keer van de Terminator -het is echt een geruststellend idee dat onze governor zoveel talent heeft...), gingen we naar het Lower-level van het park. Daar was het eerst tijd voor een Jurrasic Park wildwaterbaan en toen voor een show over Special Effects. Ondertussen was het al 6 uur en ging het park sluiten, dus besloten wij wat te gaan eten en maar weer terug naar campus te gaan. Daar aangekomen ben ik meteen naar bed gegaan met de conclusie dat ze in Hollywood wel weten wat entertainment is.

Maandag. Beowulf 0f hoe Leanthe Brad Pitt zag
Vandaag begon gewoon als maandag. Ik volgde wat colleges, liep nog even naar de supermarkt en at wat in de Dining Hall. Overigens heb ik vandaag ook een ticket naar huis geboekt, dus het was in dat opzicht nog wel even een rare dag. Echt raar werd het pas toen ik naar de première van Beowulf ging. Ik had al wel gehoopt op een glimps van Angelina Jolie (en ja, het kwam wel in me op dat hubby Brad misschien ook mee zou komen), maar ik kreeg zoveel meer! We hadden een goede plaats naast de rode loper bemachtigd en daar kwamen (naast nog wat minder interessante celebrities) één voor één Anthony Hopkins, John Malkovich, Helen Mirren, Angelina Jolie en Brad Pitt langs gewandeld. LA heeft zo z'n voordelen. Vervolgens werden er ook nog eens gratis kaartjes uitgedeeld voor deze première en zo kwam het dat ik, totaal onverwacht, naast wat enigszins bekende mensen (de echte beroemdheden zaten in de zaal ernaast) in 3D naar Beowulf zat te kijken. Ik ben alweer een uur terug in mijn kamer, maar het blijft onwerkelijk... En mijn celebrity-teller slaat even goed door!

Een illustratie van Amerika

• "Dude, that is like soooo cool!"

• Dierenrechten-activisten die het huis van een professor Psychiatry & Behavioral Sciences onder water zetten omdat ze haar er van beschuldigen dieren te mishandelen.
  
  
• Op een pak cornflakes: "With real cinnemon and sugar in EVERY BITE!"
  
  
• Christen fundamentalisten die de begrafenis van een homosexuele soldaat verstoren met kreten als "You are going to hell!", "Not blessed, just cursed!" en "God hates you!"
  
  
• "How are you?" altijd en overal.
  
  
• "Please wait till you're seated" en binnen een half uur weer buiten het restaurant staan, gegeten en wel.
  
  
• Shoppingmalls met een gigantische parkeerplaats naast een grote weg. Het is bijna mistroostig om te zien hoe er hier geconsumeerd wordt, hoe mensen hier al hun niewgekochte Target spullen in hun veel te grote, veel te mileuvervuilende auto's staan te laden.
  
  
• "0 grams trans fat!"
  
  
• Kleinschaligheid is een No-No. Iedere winkel, ieder restaurant, iedere supermarkt is hier deel van een keten. De Wall-Mart, Starbucks, Ralphs, Target, Le Pain Quotidien, Red Mango... je vindt ze in heel de VS en eet dus eigenlijk nooit in een autenthiek restaurantje.
  
  
• Pindakaas... overal pindakaas...
  
  
• "Caution Wet Floor"- bordjes die je niet waarschuwen voor uitglijd-gevaar, maar je vertellen dat aanklagen in dit geval zinloos is.