I Journey Afar To Find My Way Back Home

Nu op Net5 de herhaling van de aflevering van Gilmore Girls is waarin Rory en Lorelai naar Harvard gaan (de aflevering die ik 3 weken geleden hier ook al zat te kijken en die opgenomen is op UCLA) en nu mijn twee koffers eindelijk ook in Delden zijn aangekomen, wordt het wel eens tijd te vertellen dat ik weer aangekomen ben in Nederland. Ik ben weer aangekomen in Nederland!

Vrijdagvond waren mijn afscheidsetentje en het afscheidsfeest erg gezellig en gelukkig kon ik daarna bij Ingrid slapen (zodat ik de dag erna niet 's morgens om 8 uur op straat stond). Het verslepen van al mijn koffers (3) was nog wel even een hele uitdaging (denk: 5 blaren op mijn rechterhand), maar ook dat viel te overleven. Zaterdag nam ik dan afscheid van Ingrid en reed een Armeense taxichauffeur (die me nog even in bijna onverstaanbaar Engels vertelde dat Cher een Armeense vader had) me naar LAX. Daar was ik deze keer ruim op tijd. En bleken beide koffers flink overweight te zijn. Na wat ompakken, midden in de terminal, had ik het zo uitgerekend dat iedere koffer precies 50.0 pounds woog (en ik dus met in totaal zo'n 60 kg wegging) . Enigszins trots heb ik me toen op het vliegveld vermaakt, maar hoorde ik al snel dat mijn vliegtuig vertraging zou hebben. Drie uur te laat –en met een gerepareerde generator van de rechtermotor- gingen we dan toch de lucht in, maar ik zag al aankomen dat ik mijn vlucht in Londen zou missen. Zo geschiedde. Gelukkig wisten de mensen van United me snel om te boeken naar een vlucht van British Airways, die helaas ook al vertraging had. Ik zat dus een paar uur te laat in het vliegtuig naar Amsterdam. Zonder koffers. Eenmaal op Schiphol duurde het nog wel een poos voor ik mijn lost bagage had aangegeven, maar daarna stonden mama, Argonde en Stan me met een "Welcome in Holland"-ballon op te wachten.

Verder is Nederland nog erg hetzelfde. Het is er wel ontzettend koud, maar ik heb ondertussen ontdekt dat ik nog steeds kan fietsen (maar dat mijn fiets-conditie er wel erg op achteruit is gegaan) en dat stroopwafels nog steeds erg lekker zijn. Het is nog een beetje wennen dat ik 's morgens niet in de stralende zon wakker wordt, dat ik niet over de heuvels naar mijn les hoef te lopen en dat Los Angeles wel erg ver weg is (de stad waar dit jaar trouwens 805 moorden zijn gepleegd). Toen mijn koffers vanmiddag eindelijk één voor één aankwamen, zaten ze toch vooral vol met herinneringen. Mja; California Dreaming...

Oh, de titel van dit stukje stond op een theezakje dat Gwen me een paar maanden geleden –met een hele lieve kaart- opstuurde. Wel erg toepasselijk.

Off I go...!

Mijn laatste berichtje vanuit de VS. Daar zit ik dan, in een bijne lege kamer. Inpakken ging een stuk sneller dan verwacht en mijn twee koffers zijn praktisch vol. Omdat het nog te vroeg is te gaan evalueren, hier nog wat ervaringen van mijn tijd in de VS:

• In de eerste les na de Thanksgiving break begroette mijn professor ons met een "Welcome back, hope you're all doing well" en vroeg vervolgens of er iemand verloofd was geraakt over the break. Ik keek nogal op van deze vraag... maar het was blijkbaar helemaal niet absurd, want inderdaad; een meisje stak d'r hand op en vertelde vervolgens over het romantische aanzoek (in Las Vegas) van d'r vriendje...
  
  
• Ik had al vaker enthousiaste reacties gekregen op mijn verhalen over dat ik uit Nederland kom en ook op mijn accent (en ik maar denken dat ik zo goed Engels sprak... ik krijg hier óf te horen dat ik zo Amerikaans praat, óf ze vragen meteen "where are you from?" nog voor ik ook maar één woord volledig heb uitgesproken). Dat gebeurde laatst ook toen in een van de residential dinings een vegetarian burrito bestelde. De vrouw van de bestelling vroeg me meteen waar ik vandaan kwam (en gaf heel eerlijk toe dat ze geen idee had waar Nederland lag) en zei toen: "I looove your accent! I wish you could sit next to me and talk with that beautiful accent all day long".
  
  
• Toen het hier laatst opeens een morgen geregend had, kwam ik om half 4 (het was toen al minstens 3 uur droog) aan bij een van mijn colleges waar de professor ons bedankte voor onze aanwezigheid en zei: "We should all get medals for being here!". Dat zouden ze in Nederland ook wel mogen doen..!
  
  
• Iets wat alleen in LA kan; een van mijn medestudenten nam d'r hondje mee naar college. Het meisje zat altijd op de eerste rij met d'r hondje op schoot... Dit blijkt hier niet ongewoon te zijn, want Ingrid vertelde me dat tijdens haar eerste les ook een meisje op stond met de vraag of ze voortaan d'r chiuaua mee mocht nemen...
  

Goed, het is tijd mijn kamer schoon te gaan maken. Voor de laatste keer reporting from Los Angeles, California. Tot in Nederland!

Nog maar 4 dagen... en duizenden feestjes

Met nog maar een paar dagen (aaah!) in LA voor de boeg, is het afscheid nemen hier volop begonnen. Iedereen probeert iedereen nog net even te zien en dat resulteert in veel etentjes en feestjes. Zoals ik al zei, vierde ik vrijdagavond twee keer Sinterklaas. Ik begon bij Samantha, waar we met z'n drieeën (ook met Rosalie) gegeten hebben en onder het genot van wat Sinterklaas-liedjes een spel hebben gespeeld. Dat was erg gezellig, met leuke cadeautjes en gedichtjes. Vervolgens liep ik naar Martine –aan de andere kant van de straat-, waar een groter Sinterklaas-feest plaats vond. Met zo'n twintig internationalen hebben we een uitgebreid dobbelspel gedaan. Ook dat was een groot succes en ik verliet het feest met aardig wat leuke cadeaus (o.a. een button met het opschrift "I drank my way through college for this?!"). Toen ben ik weer terug naar Samantha gegaan, waar inmiddels een afscheidsfeestje gaande was. Het was er redelijk druk en ook hier weer erg gezellig.
Zaterdagavond was er in Royce Hall een groot klassiek concert. Het studentenkoor (bestaande uit meer dan 200 mensen) zong erg mooi en het orkest en de solisten waren ook erg goed. De rest van de avond heb ik een beetje gelounged met Ingrid en (ik kan het wel blijven zeggen) dat was erg gezellig. Zondagavond hebben we met een grote groep internationalen gegeten. Eigenlijk was niemand er al aan toe afscheid te nemen, dus dat hebben we vervolgens nog maar even uitgesteld.. Gisteren ben ik dan voor het laatst in Amerika gaan winkelen, met Rosalie. Het is maar goed dat ik inmiddels twee koffers heb...

En vandaag ga ik eten met twee Singaporese meisjes met wie ik het afgelopen quarter vaak gegeten heb. Morgen staat er een coffee-break met Samantha, Shuyin en Victoria op het programma (de meisjes met wie ik iedere week uit eten ging), ik ga nog eten met Tassia (een Braziliaans meisje met wie ik ook vaak at), morgenavond is er de beroemde Undie Run –waarin studenten (bij wijze van stress verlichting) in hun ondergoed over campus gaan rennen, vrijdagavond gaan we dan met een boel mensen uit eten en 's avonds wordt er (op meerdere locaties) hard gefeest. En oh ja.. ergens tussendoor heb ik ook nog wat examens...

Inmiddels heb ik mijn gigantische prikbord leeg gemaakt, komt er morgen een meisje mijn koelkast overkopen en ben ik wat andere spulletjes ook al druk aan het verdelen. Ik had verwacht dat mensen mijn 'grote' dingen (zoals mijn wasrek) wel graag zouden hebben, maar in plaats daarvan lijken ze vooral de kleine dingen als punaises en boterhamzakjes te willen... Nou ja, als ik ze daar gelukkig mee kan maken! Goed, om een lang verhaal kort te maken; de voorbereidingen om weg te gaan zijn in volle gang!

De laatste loodjes

Het aftellen is begonnen. Nog maar anderhalve week voor ik voet op Nederlandse bodem zal zetten en die realisatie brengt allerlei afscheids-gedachten met zich mee. Ben ik wel klaar om hier weg te gaan, is een terugkerende vraag in mijn hoofd. Op dit moment in ieder geval nog niet met betrekking tot mijn courses; ook hier heet deze week Dead Week –wat betekent dat het de week voor finals is. Voor mij is dat niet helemaal waar, ik had mijn eerste final vanmiddag al, maar het is in ieder geval wel waar dat de stresslevels bij mijn medestudenten hoog zijn. Normaalgesproken heeft mijn gebouw een "10 hours quiet hours"-beleid (leuke toevoeging is nog wel dat het ook "24 hours courtesy hours" is), maar deze twee weken is dat uitgebreid naar 22 hours. Morgen moet ik een paper inleveren en dan heb ik volgende week nog 3 examens. Vrijdagmiddag ben ik om half 3 echt klaar.

Klaar om weg te gaan in de zin van dat ik alles gedaan heb wat ik wou doen, ben ik niet. Hoewel ik LA een beetje heb leren kennen, heb ik er lang niet alles gedaan (het LACMA heb ik bijvoorbeeld moeten missen), laat staan in de omgeving. Ik heb San Diego niet gezien, ben niet naar een National Park geweest en helaas –ondanks mijn voornemens- ook niet naar een football game van de Bruins (om terug te komen op mijn vorige stukje: de Bruins hebben een grote nederlaag geleden tegen de Trojans... Met 7 tegen 24 gingen we tenonder in het Coliseum. Uiteraard kwam dat de stemming op campus niet ten goede). Dit wil overigens niet zeggen dat ik erg ontevreden weg ga uit LA, ik ben juist heel blij met de dingen die ik wél gedaan heb.

Verder heb ik het idee net te hebben uitgevonden hoe alles werkt hier, hoe campus draait, dat ik wat meer een idee heb over Amerika en bovendien bruist mijn sociale leven van de feestjes en andere afspraken. Daar moet ik nu alweer afscheid van nemen. Over feestjes; morgenavond vier ik zowaar twee keer Sinterklaas (ik sluit me helemaal aan bij Charlotte's piece of cake) en heb ik ook een eerste afscheidsfeestje. Volgende week geef ik een eigen "farewell party" en hop ik ook nog even langs een ander feest. Tussen al die examens door krijg ik het nog druk! Hoewel ik misschien niet echt vrienden voor het leven gemaakt heb, zijn er hier wel een heleboel mensen met wie ik me erg vermaakt heb. Het is eigenlijk altijd gezellig en dat is met hen nu zo'n vanzelfsprekendheid geworden, dat ik dat nog wel ga missen.

En dan natuurlijk mijn kamertje in Rieber Vista, de campus, mijn colleges in Franz Hall met 200 anderen, het weer (oooh, 28 graden in december!), de altijd uitbundige reacties van Amerikanen als ze horen dat ik uit Nederland kom, de premières om de hoek, de alomtegenwoordige pindakaas, de geweldige Euro-Dollar koers en hoe er hier áltijd iets te doen is.

Mijn eindoordeel komt nog, maar ik geloof dat ik al wel kan concluderen dat het een prima quarter is geweest. En ergens, achterin mijn hoofd, hoor ik mezelf ook wel zeggen dat het misschien wel tijd is weer naar huis te gaan. Misschien.