Kali: Godin van tijd en verandering

Een kleine update uit Mumbai, waar mijn internship zojuist ten einde is gekomen. Vandaag presenteerde we hier onze eindrapporten, voor wat mensen van Tata en studenten/staff van het SP Jain Institute of Management. Het was een erg lange dag (en op z'n Indiaas eindigde het programma rustig twee uur later dan gepland), maar wel erg boeiend om van iedereen te horen hoe zij hun tijd hebben besteed.

De laatste week in Calcutta was ook druk, maar erg leuk. Natuurlijk moesten we op het allerlaatst (dat is, zondagnacht) nog onze presentaties voor maandagochtend maken. De presentatie ging ook erg goed en leverde veel leuke reacties op. Met name de artsen waren, volgens mij, erg enthousiast over het plan wat Anna en ik bedacht hadden. Om onze presentatie wat levendiger te maken, beschreven we een fictieve patiënt en haar reis door het TMC. Voorbeeldpatiënt "Ankita" ging hoe langer hoe meer haar eigen leven leiden, wat grappige commentaren opleverde.
Maandagavond zijn we ook nog uit eten geweest. Het plan was om met een boel mensen van het ziekenhuis mee te nemen, maar zoals dat in de medische wereld gaat waren de fellows nog aan het opereren. Uiteindelijk ging er dus maar één arts mee, maar dat was wel heel gezellig. Veel medewerkers kwamen nog gedag zeggen op maandag, en daarmee was het (hoewel ik wel erg moe was) een van de leukste dagen in het TMC. Onze 'jongens' in het guesthouse waren ook heel sip toen we vertrokken en bleven maar "very miss, very miss" zeggen. Het zal nu wel leeg en stil zijn in Uniworld City Garden Flat 1 appartementen 201 en 203, want de auditers gaan/zijn ook vertrokken en de fellows verhuizen deze week ook.

Nu zijn we net terug van eten en drinken met alle interns. Mama zit al in het vliegtuig en is onderweg naar Dubai. Morgenochtend komt ze om 08.15 uur hier aan, en sta ik ook op het vliegveld. Als het goed is, wacht onze chauffeur ons ook op. Ik ben erg benieuwd naar onze reis, maar heb er veel zin in!

Nu moet ik nog snel gaan inpakken en dan naar bed.. maar ongetwijfeld meer vanuit Rajasthan!

Adi Shakti: The power of ultimate reality

Ik kan een heleboel vertellen over wat ik de afgelopen dagen heb gedaan of over mijn project (op zaterdag houden we al onze eindpresentatie!), maar in plaats daarvan wil ik een blogje wijden aan rare Indiase dingen. "Expect the unexpected" schrijft mijn Lonely Planet in het eerste hoofdstuk over India, en dat is inderdaad misschien wel het beste advies.

Vandaar, only in India...

• knikken ze hun hoofd in een gekke heen- en weer gaande beweging en betekent dat ja, nee, misschien, ik snap het, of ik snap het niet. Zie hier.
  
• passen er 9 mensen in/op een tuktuk
• is diezelfde tuktuk 'opgepimpt' met discolampen, glitters, spiegels, en beeldjes van Hindu goden
• zie je bouwvakkers hand in hand lopen
• word ik overal "ma'm" genoemd
• staat er in de vijver van het ziekenhuis eens in de week een schoonmaker met een soort dweil/douchewisser
• worden steigers van takken gemaakt, 20 verdiepingen hoog
• zijn er 5 mannen nodig om de kassa in een winkel te bedienen
• zet een taxichauffeur zijn auto midden op de weg stil om te gaan plassen, thee te halen, of het wiel van de auto te repareren
• kan mijn kamergenote na 4 weken in dit land opmerken dat ze hier "aan dezelfde kant van de weg rijden als in Engeland"
• duurt het 15 minuten om een nieuw 3D-brilletje te krijgen in de bioscoop als je de andere kwijt bent geraakt
• moeten passagiers in en uit een rijdende bus zien te springen
• wordt de middenberm van de 'snelweg' als kapsalon gebruikt, met spiegels vastgespijkerd aan bomen en kleine krukjes als stoel
• loopt er in de trein een mannetje wattenstaafjes en scharen te verkopen
• komt de beheerder/bewaker/schoonmaker/gids van de Jain tempel om geld vragen op het moment dat ik op een informatiebord aan het het lezen bent dat non-materialisme een kernwaarde van het Jainisme is
• ga je voor €20 uit eten in een 5-sterren hotel en word je als prins behandeld
• eindig ik op een regenachtige middag kijkend naar "The rise of the planet of the apes" -de enige Engelstalige film- nadat 4 mannen in een busje ons net hebben gered uit een volledig ondergelopen straat
• staan er bij de McDonalds enkel kip- en vis-burgers op het menu
• wordt er op straat geadverteerd voor een cursus 'communicative English' (kunnen ze overigens wel gebruiken)
• hou je als passagier een rode doek uit het raam van je taxi, om aan te geven dat er een noodsituatie is en je dus overal voorrang hebt
  
• noemt een man met een theepot zich een 'lunch & tea room'

Indra: God van oorlog, storm en regen

Het regent. Al bijna een week. Op zaterdagnacht begon het; toen duurde het ongeveer 30 uur voordat het weer ophield, maar sindsdien heeft het iedere dag wel een paar uur geregend. Vandaag lijkt weer een non-stop dag te worden; het is volgens mij sinds gisterenavond niet opgehouden. Dit is dus de moesson! Voor een regio waar het 3 maanden per jaar pijpenstelen regent, kunnen ze hier wonderbaarlijk slecht met het water omgaan. De weg naar onze compound staat als eerste blank en lijkt ondertussen meer op een rivier.


We waren eerst van plan dit weekend naar Darjeeling te gaan, maar dat idee is nu in het water gevallen. Ik vind het wel jammer dat ik dat deel van India nu niet te zien krijg, maar ben tegelijkertijd ook wel blij dat ik in dit weer niet in de bergen zit.

Gisteren waren we uitgenodigd bij de school die naast het TMC staat. Dit is deel van de grote 'Delhi Public School' organisatie (wat, op z'n Brits, betekent dat het private scholen zijn), en ze vierden er gisteren Independance Day. Op 15 augustus (maandag) is het Independance Day, maar dan hebben de kinderen vrij. Wij werden als ere-gasten binnengehaald; de hele school stond ons op te wachten toen we aankwamen. Vervolgens werden we door alle leden van de student council welkom geheten en begon het programma voor de jonge kinderen. Een klas deed een dansvoorstelling, waarin de verschillende culturen en dansen van India werden uitgebeeld. Heel leuk! Van de kleuters kregen we zelf geknutselde armbandjes; vandaag is het namelijk Rakhi - een festival waarbij de band tussen broers en zussen wordt gevierd. Zussen binden dan een armbandje om de pols van hun broers, als symbool voor liefde en voorspoed. Wij kregen van de kleuters (die heel verlegen door de leraren naar voren werden geduwd) ook een armbandje omdat we 'allemaal broers en zussen zijn'.

Daarna werden we gevraagd met de oudere kinderen (middelbare school-leeftijd) te praten. Dit verliep een beetje chaotisch, maar het was wel heel leuk om een idee te krijgen van jongeren in India. Ze waren allemaal heel netjes, en stelden vragen over uiteenlopende onderwerpen. Het officiële programma voor de oudere kinderen begon, net als voor de jonge kinderen, met het hijsen van de vlag en het zingen van het volkslied. Daarna lazen een aantal kinderen hun essays over Independance Day voor. Dat was allemaal heel patriottistisch en met veel "trots op India" - ik vond het een beetje tenenkrommend. Tegelijkertijd begrijp ik wel dat ze hier veel aandacht besteden aan een 'nationale identiteit', in een land zonder gezamenlijke taal, religie, of misschien zelfs cultuur. Bij het afscheid kwamen de 8-jarige kinderen ons om 'handtekeningen' vragen - heel grappig. Het was dus een erg leuke ochtend!

Ik heb volgens mij nog niet eens verteld dat mama over tweeënhalve week ook naar India komt! De dag nadat ik op het Tata hoofdkantoor mijn eindpresentatie moet geven, komt mama naar Mumbai. Dan gaan we twee weken reizen door Rajasthan. Ondertussen is bijna alles geregeld en ik heb er ook veel zin in. Gisterenavond zijn Anna, Alex en ik uit eten geweest in een Rajasthaans restaurant - als ik kan afgaan op het eten, dan belooft het in ieder geval een hele succesvolle vakantie te worden!

Mitra: God van eerlijkheid, vriendschap, contracten en afspraken

De tijd vliegt voorbij. Ik ben alweer 4 weken in Calcutta, en over nog minder dan 4 weken ben ik alweer in Mumbai. Op het werk gaat alles nog steeds langzaam, maar ik heb een andere strategie gekozen. Afgelopen maandag was mijn geduld op; de directeur van het ziekenhuis (dr. Chandy, die ik ondertussen ook Grote Smurf ben gaan noemen) had voor Anna en mij een afspraak geregeld met iemand van de trust. Deze persoon zou alles over de constructiekosten moeten weten, en we werden met de auto naar Tata Tea - waar zijn kantoor is - gebracht. Na veel moeite om informatie uit de man te trekken, bleek dat dit deel van ons project al gedaan wordt door de twee auditers. Hij bleef hetzelfde beetje informatie maar herhalen, stelde vragen maar luisterde vervolgens niet naar onze antwoorden en zette ons uiteindelijk in een kantoortje met 8 mappen vol rekeningen zodat we "een idee konden krijgen". Ik begon me steeds meer te ergeren aan de situatie; dat Grote Smurf ons taken geeft die al gedaan worden (door mensen die er voor opgeleid zijn en dat echt veel beter kunnen dan wij), dat niemand tegen hem in durft te gaan, en vooral dat het zo tergend langzaam gaat om de juiste informatie te krijgen. Enerzijds hebben Anna en ik een gigantisch project toebedeeld gekregen, en anderzijds lijken we ook weer heel weinig verantwoordelijkheid te krijgen. We gaan van het kastje naar de muur, en doen dat ook nog eens voor spek en bonen -om maar met twee uitdrukkingen te spreken. We besloten op dat moment dus ook om het heft nog maar meer in eigen hand te nemen; het analyseren van de kosten van de bouw van het ziekenhuis laten we over aan de auditers. We blijven bezig met de running costs (elektriciteit en HR kosten in mijn geval), maar gaan ons ook bezig houden met de inkomsten-kant van het ziekenhuis. Ben benieuwd wat Grote Smurf er van vindt.

Vandaag was in ieder geval meteen al een hele boeiende, en zowaar drukke, dag. Anna en ik willen wat meer inzicht krijgen in het proces hoe bepaald wordt welke patiënt wat moet betalen. Dat daar best wat meer naar gekeken kan worden, werd vandaag meteen duidelijk. Patiënten die aangeven dat ze financiële hulp willen, worden door de specialisten naar de afdeling Patient Navigation gestuurd. Dat zijn twee, heel erg aardige en hulpvaardige, maatschappelijk werkers die dan met de patiënten de financiële situatie doornemen. Ze vragen naar inkomen, hoeveel gezinsleden er zijn, maar ook naar de toestand van het huis (is het een klei-hutje, heeft het een permanent dak), hoe ze zich vervoeren, of ze elektriciteit hebben, hoe vaak per dag de mensen eten, en of ze een mobiele telefoon en tv hebben. Na afloop van dit gesprek (we mochten vandaag bij zo'n interview zitten) belt de maatschappelijk werkster dan naar de specialist. Ze geeft een samenvattinkje van alles wat er verteld is en de patiënt wordt dan weer naar de specialist geroepen. Op basis van dat korte telefoongesprek (minder dan een minuut was het vandaag), bepaalt de arts wat hij voor de behandeling gaat rekenen. Wij zagen een man wiens vrouw tongkanker heeft; ze wonen in een eigen huisje, met een inkomen van 7000 rupees (= 110 Euro) per maand, waar ze ook de ouders van de man en een 9-jarige dochter van moeten onderhouden. De familie heeft geen vervoersmiddel (geen auto, maar ook geen brommer), maar wel een tv en een mobiele telefoon. De maatschappelijk werker twijfelde aan de waarheid over zijn inkomen, omdat ze in een ander ziekenhuis al chemotherapie hadden betaald. Wij mochten mee met het gesprek wat de radiation oncologist vervolgens met de man en zijn vrouw voerde. Hij besloot ze 50% korting op de bestraling te geven, wat betekende dat ze nog 18000 rupees ( = 284 Euro) moeten betalen. De vrouw raakte erg geëmotioneerd, en probeerde de arts er nog van te overtuigen haar meer korting te geven. Hij was echter resoluut in zijn besluit en na 5 minuten stonden ze weer buiten.
Ik was behoorlijk verbaasd over het proces, met name hoe arbitrair het voelde. Als de arts in een goede bui is geeft hij veel korting, heeft hij -zoals nu het geval was- net iemand gezien die hem probeerde op te lichten dan geeft hij weinig korting. Dezelfde patiënt moet ook voor ieder deel van de behandeling door dit proces; morgen gaat de familie naar de medical oncologist voor het bepalen van de prijs van de chemotherapie. Misschien is deze arts hen beter gezind en geeft hij de behandeling wel helemaal gratis. Ik kom hoe langer hoe meer achter dit soort rare dingen; niemand lijkt hier vooraf echt goed over dingen na te hebben gedacht. Het ziet er allemaal mooi uit, maar als je beter kijkt komt het naar voren hoe 'onafgewerkt' het ziekenhuis eigenlijk is. Ik vind het onbegrijpelijk -en ben ook erg benieuwd hoe het ziekenhuis over een paar jaar zal draaien.
Anna en ik hebben er in ieder geval een erg boeiend project bij. We mogen van Ananya en Rupsa, de maatschappelijk werksters, ook bij ieder gesprek zijn vanaf nu - zodat we het proces beter kunnen analyseren en hopelijk ook met wat goede aanbevelingen kunnen komen.
Raar land, hoor, India!

Lakshmi: Godin van licht, rijkdom en geluk

Mera bharat mahan is de slogan van India – “my India is great” en vandaag zag ik precies dat. Voor het eerst sinds ik hier ben aangekomen, was het stralend zonnig weer. Geen wolken, een lage (tenminste, relatief gezien) luchtvochtigheid en geen enkele dreiging van regen. Hoewel het zaterdag is, gingen we vanmorgen toch naar het TMC. David en Michael presenteerde er het resultaat van hun projecten. De presentaties waren boeiend en ik was onder de indruk van de hoeveelheid werk die ze allebei hebben gedaan. Ik wist opeens ook, zonder veel moeite, de man van de elektriciteit te pakken te krijgen – terwijl het de hele week een nachtmerrie was om hem te traceren. Toen raakte ik aan de praat met dokter Battacharya – een pediatrisch oncoloog, die ik gisteren al even had ontmoet. Toen ik haar vertelde van mijn MSc in ontwikkelingspsychologie sprong ze op en vroeg of ik misschien wou helpen op hun afdeling. Uiteraard heb ik met veel enthousiasme “ja!” geroepen en hebben we een afspraak voor maandag gemaakt. Ik ben heel benieuwd wat ik voor ze kan betekenen op de kinderafdeling, maar ik heb er sowieso veel zin in. De rest van de ochtend en het begin van de middag heb ik David geholpen met zijn portretten. Hij fotografeert voor de website ook alle artsen, wat voor mij een goede manier was om kennis te maken met een heleboel doktoren. Er was ook een klein patiëntje, die voor de patiënten-foto’s kwam. Dezelfde dr. Battacharya had ons aan zijn familie voorgesteld, en we hebben ook even met hem gespeeld terwijl hij zijn (dagelijkse..!) chemokuur kreeg. Wanneer een 3-jarige leukemie heeft is het verdriet hier, en dat vond ik bijna geruststellend, niet meer of minder dan in Nederland. De kinderkant van de chemo-afdeling, waar ook een meisje van 12 een bloedtransfusie onderging (ze bleek in afwachting van een beenmergtransplantatie) is een hartverscheurende plek – maar de interacties met de ouders en de kinderen zijn de meest bijzondere tot nu toe. Het toont waarom het TMC gebouwd is; “cancer affects everyone”. Eerder deze week was ik al geraakt door de supervisor van het zwembad, die aan me kwam vragen of ik misschien oncoloog was. Hij vertelde dat zijn moeder kanker had en dat hij graag met een arts wou praten. Toen we het over het TMC hadden zei hij dat het te duur was. De woorden “free care” zorgden voor zo’n opluchting dat ik absoluut geen twijfels heb over de noodzaak van het ziekenhuis. Ik heb aan Rohit gevraagd of hij misschien even met de man wil praten, wat volgende week –als Rohit terug is uit Delhi- gaat gebeuren.

Na het werk hebben we even thuis geluncht en ben ik toen met Alex naar “Spencer’s” (ik denk van Mark’s & Spencer’s) gegaan. Dat is een winkelcentrum dichtbij, met een supermarkt, een boekhandel, wat kledingzaken en een food court. Alex moest voor officiële kopieën van zijn paspoort door naar het Zwitserse consulaat, maar ik heb me rustig vermaakt in de mall. Voor 349 rupees ( = 5.48 Euro) heb ik 2 (!) blouses gekocht, en ik heb een paar sandalen aangeschaft. In de supermarkt is het ook interessant om te zien wat er “exotisch” is; voor 2 appels heb ik omgerekend meer dan een Euro betaald – die worden dus geïmporteerd (en hoewel de mango & papaya heerlijk zijn, wou ik toch wel graag even wat anders). Ik moet nog steeds erg aan de prijzen wennen; voor 15 Euro kan je je hier 8 uur met een taxi laten rondrijden.

Nadat ik mijn leven geriskeerd had door de straat over te steken, en de taxi terug mij iets voor Uniworld afleverde (prijs: 45 rupees = 70 cent), bleek dat er tegenover onze compound opnames voor een Bengaalse film aan de gang waren. Dat trok uiteraard een heleboel toeschouwers. Toen ik langsliep was het even alsof ík de celebrity was; de kleurrijke mensenmassa draaide zich naar me om en van alle kanten werd er naar me gelachen, gezwaaid, en “hello!” en “kemon achho?” (hoe gaat het?) geroepen. Dat de mensen vriendelijk zijn is niet gelogen.

Vervolgens ben ik in, in het heerlijke weer, gaan zwemmen en ben ik de rest van de avond lekker aan het relaxen. Morgen gaan we lunchen bij Trishna, de coördinator van onze projecten, daar heb ik ook erg zin in. Kortom, vandaag was mera bharat mahan.

Sarasvati: Godin van kennis en kunst

Tijd voor een update! Ik ben ondertussen al behoorlijk gewend in Uniworld- Garden flat 1 - appartement 203 en in het Tata Medical Center (het TMC). De dagen hebben een ritme; 's morgens om 08.00 uur ontbijten we. De afgelopen week hebben we wat nieuwe gasten gekregen in de TMC appartementen; de Britse Ann blijft tot woensdag - ze zal achter in de 70 zijn, en werkt al bijna 45 jaar in India. Ze kent de directeur van het TMC, dokter Chandy, van zijn vorige baan bij het Christian Medical Center in Vellore, en hij heeft haar gevraagd om hier te kijken naar de beenmerg transplantatie units. Rohit is een jonge Indiase chirurg, die bij het TMC zijn 'fellowship' om gastro-enterologisch (als dat een woord is...) chirurg te worden, doet. Hij huurt vanaf volgende week een appartement in de buurt, maar blijft tot die tijd bij ons. Dan zijn er gisteren ook nog twee jonge Indiase vrouwen bijgekomen, die hier de komende twee maanden de financiën komen auditen - wat wel eens relevant kan zijn voor mijn eigen project. Hoedanook, het is dus een gezellige boel, en we ontbijten al met zo'n acht mensen iedere dag. Vervolgens komt Kanei, de chauffeur, ons rond half 9 halen. Wij proppen ons dan met z'n zevenen in de auto (Ann heeft een eigen chauffeur, en ook de twee auditers hebben blijkbaar hun eigen vervoer). Ik vond 7 mensen al indrukwekkend, maar vanmiddag zag ik hoe de verpleegkundigen naar hun hostel worden gebracht.. Hoeveel verpleegsters passen er in een Tata Indigo? Antwoord: 14 en een chauffeur.
Vervolgens verblijf ik tot 16.40 uur in het ziekenhuis, of eigenlijk in het administratie-gebouw van het ziekenhuis. We hebben vanaf deze week onze eigen kantoortje, wat vooral een bureau en stoelen inhoudt. Het gebouw is nog niet helemaal af, en dus worden we geregeld opgeschrikt door bouw-geluiden. Mijn werktempo ligt vooralsnog laag. Ik ben nog steeds bezig met het definiëren van mijn project, en dat is vooral lastig omdat mensen moeilijk te bereiken zijn. Op e-mails wordt niet gereageerd en afspraken worden vergeten. Het doel van mijn project (wat ik dus samen met Anna doe) is, voor zover ik het nu begrijp, enerzijds om te kijken waar de kosten van het bouwen van het ziekenhuis duurder zijn uitgevallen dan in de budgettering, en anderzijds om de belangrijkste running costs van het ziekenhuis te analyseren. Hierbij valt te denken aan de kosten van elektriciteit, water, van salarissen, het IT-systeem en alle consumables (zoals desinfectant, handschoenen, naalden, etc. etc.). Anna en ik hebben deze categorieën verdeeld, en ik ga werken aan elektriciteit, HR en samen doen we de consumables. Voor nu ben ik met 2 dingen bezig: 1) het contacteren van de juiste mensen die mij de juiste informatie kunnen verschaffen en 2) het opnemen van de meterstanden van de elektriciteit. Het ziekenhuis betaalt nu iedere maand hun energie-rekening, maar heeft geen idee waar al die energie voor gebruikt wordt. Ik mag dus iedere dag naar het energie-gebouw (ook nog half in aanbouw), om te kijken hoeveel er verbruikt is voor bijvoorbeeld airconditioning en verlichting. Hoewel dit vrij hands-on werk is, vind ik het eigenlijk wel leuk dat ik nu iedere dag iets mag gaan doen. Het is maar een kwartiertje werk, en uiteindelijk kan ik er wat berekeningen op los laten.
Ik heb al wel gemerkt dat je informatie hier echt uit mensen moet trekken. De baseline is 'kan niet' - maar als je dan doorvraagt, blijkt het toch wel te kunnen en blijkt dat ze je ook eigenlijk wel graag willen helpen. Ik noem het maar cultuur! Ik kan in de organisatie ook al een paar dingen zien die er missen; er lijken maar heel weinig 'links' tussen afdelingen te zijn. De engineers communiceren niet met de 'financiële afdeling' (die bestaat uit 1 man, de CFO) en die heeft ook geen contact met de patiënten-administratie (en weet dus niet op hoeveel procent van hun kunnen ze nu functioneren). Ik voel me een beetje alsof ik overal puzzelstukjes moet lospeuteren - en het combineren van die stukjes is wel leuk werk. Ik ben erg benieuwd waar het heen gaat met ons project!

Kanei brengt ons dan om 16.45 uur weer naar huis - waar we nog 2 uur relax-tijd voor het eten hebben. Ik ga naar het zwembad, lees wat, of ga online. Het grote gezelschap komt dan rond 19.00 uur weer bijeen voor het eten; dit is tot nu toe erg gezellig - iedereen heeft verhalen over wat er die dag gebeurd is. Of eigenlijk: iedereen heeft verhalen over wat er die dag niet gebeurd is. Rohit ziet ongeveer 3 patiënten per dag - maar kan nog niet opereren, Stephanie is operatie kamer-deskundige, maar de Operating Theatres zijn nog niet klaar, Ann rapporteert over alle onpraktische dingen van de Bone Marrow Transplant Unit, en wij proberen maar steeds mensen te pakken te krijgen voor onze projecten.
Na het eten gaat iedereen z'n eigen gang - en begint het de dag erna weer opnieuw. Alles bij elkaar bevalt het dus wel! Ik had dit weekend het rijk ook voor me alleen (na ja, met Ann en Stephanie in het appartement tegenover) - omdat de andere interns naar Varanasi waren. Het was een prima weekend, heel relaxed. Stephanie en ik hebben wat gewinkeld en de nieuwste Harry Potter gezien. Toen de anderen gisteren na 7 uur vertraging weer thuiskwamen, had ik ook geen spijt dat ik niet mee was geweest. Alles bij elkaar hadden ze er 24 uur over gedaan, Anna was zondag al ziek geworden, en nu zijn Alex en Michael ook ziek - David heeft alleen last van hoofdpijn. Misschien word ik ook wel snel aangestoken, maar ik heb nu in ieder geval nog nergens last van.

Ganesh - Remover of obstacles

In de 10 dagen die ik nu in India ben, is dit land al 4 keer met grote berichten in het Nederlandse nieuws geweest. Eerst was er die tempel, met voor 15 miljard Euro aan goud. Toen was er een eerste treinongeluk; bij Delhi ramde een trein een bus. Maandag was het tweede -en grotere- treinongeluk; de trein van Calcutta naar Delhi ontspoorde. Nu zijn er explosies in Mumbai.
Besteedde ik eerst geen aandacht aan de India berichten, of zijn het er nu echt opeens veel meer?
De berichten zijn wel een beetje beangstigend. Ik realiseerde me een paar dagen geleden dat ik het moeilijk vind dat alles hier een risico is - of lijkt. Met die risico's komt ook een gevoel van angst. Eten is een risico, met water moet ik opletten - er is de angst dat kraanwater als gebotteld water verkocht wordt. Met een taxi regelen is er de angst dat ze je, in het beste geval, te veel rekenen. De angst dat er gestolen wordt, ook uit het appartement of uit het ziekenhuis. De angst dat de taxi, zonder gordels, tegen een andere aanrijdt, dat de trein ontspoort. Het risico dat muggen steken en de angst voor malaria of knokkelkoorts. De angst voor de bijwerkingen van de malaria-pillen. De angst voor vieze wc's, voor kakkerlakken, voor afval op straat. Voor niet genoeg drinken in dit klimaat en voor niet vaak genoeg mijn handen ontsmetten met antibacteriële gel.

Die realisatie maakte het gelijk minder erg. Ik vroeg me af waarom ik het dit weekend zo fijn vond om weer terug te keren naar onze compound, na een dag in Calcutta en een dag op uitstapje naar Santiniketan. Ik kwam tot de conclusie dat het juist is omdat de risico's zoveel verder weg lijken, hier.
Ik wil overigens niet de indruk wekken dat ik hier super nerveus, neurotisch, en bang rondloop. Het weekend was juist ook erg leuk; ik was blij het echte Calcutta te zien en onze dagtrip op zondag was ook heel leuk. Ik voelde me ironisch genoeg ook helemaal niet onveilig. Misschien is dit wel culture shock; dat ik het toch allemaal wel overweldigend vond. Ik merk dat ik m.b.t. de risico's ook al een wat meer c'est la vie - houding aanneem, de enige optie volgens mij. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voor ik eraan gewend ben.

Ik heb het ook prima naar mijn zin; alles is vooral heel erg boeiend. Het ziekenhuis, de stad, de mensen. Op het werk (raar dat ik dat nu kan zeggen) is het nu nog erg rustig. Vandaag ben ik bijna de hele dag bezig geweest met het helpen van David, die een fervent fotograaf is, om een soort foto-studiootje op te zetten. Hij heeft een project bedacht waarvoor hij patiënten gaat portretteren, wat vervolgens voor een tentoonstelling en voor fundraising gebruikt kan worden. Dus ik stond vandaag op stoelen met door David geknutselde lichtboxen, ik hield reflectoren vast, diende als model, en mocht -terwijl hij het licht deed- ook de foto's maken. Het was dus een erg leuke dag! Langzaam aan zal mijn werk ook wel wat inhoudelijker worden.
Gisteren heb ik ook het zwembad van de compound uitgeprobeerd. In een complex genaamd Uni-Club (een contradictio in terminis, zou ik denken), wordt er gewerkt aan yoga-ruimtes, fitness, een bar, restaurant, kinderspeelplaatsen. Uni-Club geeft een kijkje wat ze hier in Uniworld voor ogen hebben; veel marmer en een exclusieve uitstraling. Voor nu is het nog omringt door gebouwen-in-aanbouw en door bouwvakkers (jongens die volgens mij niet ouder kunnen zijn dan een jaar of 14). Maar het zwembad is dus af, en dat beviel erg goed. Met een guard en een supervisor is er aan toezicht geen gebrek - maar het zwembad is groot en van een heerlijke temperatuur.

Een kleine impressie van het leven hier: