De tijd vliegt voorbij. Ik ben alweer 4 weken in Calcutta, en over nog minder dan 4 weken ben ik alweer in Mumbai. Op het werk gaat alles nog steeds langzaam, maar ik heb een andere strategie gekozen. Afgelopen maandag was mijn geduld op; de directeur van het ziekenhuis (dr. Chandy, die ik ondertussen ook Grote Smurf ben gaan noemen) had voor Anna en mij een afspraak geregeld met iemand van de trust. Deze persoon zou alles over de constructiekosten moeten weten, en we werden met de auto naar Tata Tea - waar zijn kantoor is - gebracht. Na veel moeite om informatie uit de man te trekken, bleek dat dit deel van ons project al gedaan wordt door de twee auditers. Hij bleef hetzelfde beetje informatie maar herhalen, stelde vragen maar luisterde vervolgens niet naar onze antwoorden en zette ons uiteindelijk in een kantoortje met 8 mappen vol rekeningen zodat we "een idee konden krijgen". Ik begon me steeds meer te ergeren aan de situatie; dat Grote Smurf ons taken geeft die al gedaan worden (door mensen die er voor opgeleid zijn en dat echt veel beter kunnen dan wij), dat niemand tegen hem in durft te gaan, en vooral dat het zo tergend langzaam gaat om de juiste informatie te krijgen. Enerzijds hebben Anna en ik een gigantisch project toebedeeld gekregen, en anderzijds lijken we ook weer heel weinig verantwoordelijkheid te krijgen. We gaan van het kastje naar de muur, en doen dat ook nog eens voor spek en bonen -om maar met twee uitdrukkingen te spreken. We besloten op dat moment dus ook om het heft nog maar meer in eigen hand te nemen; het analyseren van de kosten van de bouw van het ziekenhuis laten we over aan de auditers. We blijven bezig met de running costs (elektriciteit en HR kosten in mijn geval), maar gaan ons ook bezig houden met de inkomsten-kant van het ziekenhuis. Ben benieuwd wat Grote Smurf er van vindt.
Vandaag was in ieder geval meteen al een hele boeiende, en zowaar drukke, dag. Anna en ik willen wat meer inzicht krijgen in het proces hoe bepaald wordt welke patiënt wat moet betalen. Dat daar best wat meer naar gekeken kan worden, werd vandaag meteen duidelijk. Patiënten die aangeven dat ze financiële hulp willen, worden door de specialisten naar de afdeling Patient Navigation gestuurd. Dat zijn twee, heel erg aardige en hulpvaardige, maatschappelijk werkers die dan met de patiënten de financiële situatie doornemen. Ze vragen naar inkomen, hoeveel gezinsleden er zijn, maar ook naar de toestand van het huis (is het een klei-hutje, heeft het een permanent dak), hoe ze zich vervoeren, of ze elektriciteit hebben, hoe vaak per dag de mensen eten, en of ze een mobiele telefoon en tv hebben. Na afloop van dit gesprek (we mochten vandaag bij zo'n interview zitten) belt de maatschappelijk werkster dan naar de specialist. Ze geeft een samenvattinkje van alles wat er verteld is en de patiënt wordt dan weer naar de specialist geroepen. Op basis van dat korte telefoongesprek (minder dan een minuut was het vandaag), bepaalt de arts wat hij voor de behandeling gaat rekenen. Wij zagen een man wiens vrouw tongkanker heeft; ze wonen in een eigen huisje, met een inkomen van 7000 rupees (= 110 Euro) per maand, waar ze ook de ouders van de man en een 9-jarige dochter van moeten onderhouden. De familie heeft geen vervoersmiddel (geen auto, maar ook geen brommer), maar wel een tv en een mobiele telefoon. De maatschappelijk werker twijfelde aan de waarheid over zijn inkomen, omdat ze in een ander ziekenhuis al chemotherapie hadden betaald. Wij mochten mee met het gesprek wat de radiation oncologist vervolgens met de man en zijn vrouw voerde. Hij besloot ze 50% korting op de bestraling te geven, wat betekende dat ze nog 18000 rupees ( = 284 Euro) moeten betalen. De vrouw raakte erg geëmotioneerd, en probeerde de arts er nog van te overtuigen haar meer korting te geven. Hij was echter resoluut in zijn besluit en na 5 minuten stonden ze weer buiten.
Ik was behoorlijk verbaasd over het proces, met name hoe arbitrair het voelde. Als de arts in een goede bui is geeft hij veel korting, heeft hij -zoals nu het geval was- net iemand gezien die hem probeerde op te lichten dan geeft hij weinig korting. Dezelfde patiënt moet ook voor ieder deel van de behandeling door dit proces; morgen gaat de familie naar de medical oncologist voor het bepalen van de prijs van de chemotherapie. Misschien is deze arts hen beter gezind en geeft hij de behandeling wel helemaal gratis. Ik kom hoe langer hoe meer achter dit soort rare dingen; niemand lijkt hier vooraf echt goed over dingen na te hebben gedacht. Het ziet er allemaal mooi uit, maar als je beter kijkt komt het naar voren hoe 'onafgewerkt' het ziekenhuis eigenlijk is. Ik vind het onbegrijpelijk -en ben ook erg benieuwd hoe het ziekenhuis over een paar jaar zal draaien.
Anna en ik hebben er in ieder geval een erg boeiend project bij. We mogen van Ananya en Rupsa, de maatschappelijk werksters, ook bij ieder gesprek zijn vanaf nu - zodat we het proces beter kunnen analyseren en hopelijk ook met wat goede aanbevelingen kunnen komen.
Raar land, hoor, India!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten