Hinc lucem et pocula sacra

Net als in Nederland is het in Cambridge ondertussen echt winter. Er wordt voor donderdag lichte sneeuwval voorspeld, zonder muts ga ik de deur niet meer uit, en het is nu -om 16.15 uur- al echt donker. Dit betekent echter ook dat het eerste trimester, of zoals het hier heet: Michaelmas term, al bijna voorbij is. Nog maar anderhalve week, en ik ben alweer in Nederland. Wat gaat de tijd toch snel!

De laatste paar weken is er natuurlijk weer te veel gebeurd om in een blogje samen te vatten, maar het hoogtepunt was toch wel het bezoekje van Victoria en Floris Jan. Op vrijdagmiddag ben ik naar Londen afgereisd, Vic en FJ logeerden bij Charlotte, en hebben we heerlijk thee gedronken / cupcakes gegeten / zijn we uit eten geweest / naar een cocktailbar gegaan. Het was heel vertrouwd en supergezellig om bij te praten. Na een nachtje in Charlotte's mini-kamer (Floris Jan moest op de gang slapen..), hebben we door Regent's Park gewandeld en zijn we ergens gaan ontbijten. Met z'n vieren hebben we de trein terug naar Cambridge genomen, waar ik Girton College en de Business School heb laten zien. 's Avonds hebben we gegeten en geborreld in The Eagle, de bekendste pub van Cambridge -voornamelijk omdat Crick & Watson hier de structuur van DNA bekend hebben gemaakt. Na op zondag te hebben ontbeten met thee en scones, zijn we de rivier Cam opgegaan om echt traditioneel Cambridgiaans te gaan punten. Floris Jan blijkt een punt-natuurtalent, en toen het behoorlijk hard begon te regenen deed het ons herinneren aan ons zeilweekend in Friesland, een paar jaar geleden. Helaashelaas zijn mijn logees 's middags naar Stansted gegaan, en was het dus een kort maar erg leuk bezoekje!

Vorige week stonden er ook wat leuke dingen op het programma, zoals een formal hall uitwisseling bij Robinson College met daarna een silent disco. Ook ben ik nog wat gaan drinken met 4 meiden uit mijn jaar UC (van de in totaal 7; wat kom je toch overal mensen van University College tegen!), dat was ook erg gezellig en leuk om ervaringen te delen. Op zondag was er een roei-wedstrijd voor de nieuwe college roei-teams. Ik heb onze NM2 en NM3 (de "Novice Men" teams) aangemoedigd, erg grappig want alle teams waren verkleed. "Onze" mannen deden het niet eens erg slecht en ik begreep de charme van roeien opeens (echter, de charme van om 06.30 uur 's morgens opstaan ontgaat mij totaal).
En nu moet ik studeren. Hoewel ik morgenavond naar een bandje ga kijken, vrijdagavond ga bowlen, en volgende week "Christmas formals" heb, is de rest van de tijd gereserveerd voor studie. Op woensdag heb ik een examen van "Quantitative Techniques for Management", dus ik zit met rekenmachine, potlood en liniaal opgaafjes te maken. Een hele verandering van al die essays/thought papers die ik vorig jaar steeds schreef!

And now, back to the studio

Het tempo van activiteiten en bezigheden is vooralsnog onverminderd. Een selectie van wat ik allemaal heb gedaan de afgelopen tijd:

- Vorig weekend heb ik een bliksembezoekje aan Nederland gebracht. Om zondag bij de verjaardag van mama te zijn, ben ik zaterdagochtend op het ungodly hour van 04.30 uur weggegaan uit mijn kamer in Cambridge. Het was erg gezellig om Victoria en Patty weer even te zien en het verjaardagsfeestje was ook erg geslaagd. Maandagochtend moest ik alweer vroeg terug, maar Eindhoven Airport bleek ongeveer gesloten vanwege mist. De hele ochtend gingen er maar twee vluchten, de rest vloog door naar Weeze, Aachen, of zelfs Frankfurt. Gelukkig was Londen Stansted een van die twee vluchten en bleven busritjes naar Duitsland mij dus bespaard.

- Woensdag besloten we met ons huis een soort housewarming party te geven, zodat ook alle andere Girtonians de kans hadden om de Huntingdon huizen te bewonderen. Het was een erg gezellig feestje met goede opkomst, vooral omdat we het alleen via mond-to-mond reclame hadden aangekondigd. Hoewel ik het in eerste instantie jammer vond dat ik niet op Wolfson Court, de graduate site van Girton, woon, ben ik ondertussen erg blij met ons huis. Wolfson Court heeft meer 'units', terwijl wij de charme en gezelligheid van een echt huis (plus ruime tuin) hebben. Zij hebben de voordelen van meer faciliteiten (de dining hall, de MCR room, het merendeel van de studenten heeft grote kamers), maar door onze grote keuken en sitting area is het bij ons gezelliger -en hebben we de faciliteiten op een afstand van 5 minuten fietsen. Met mijn huisgenoten heb ik het ook erg getroffen; het is een gevarieerde groep met wat excentriekelingen (bijv. een zeer gelovige jongen en een jongen die m.i. lijdt aan Asperger).

- Ik had me er al een poos geleden voor opgegeven, maar gisteravond was de eerste trainingssessie van women's cricket. Ik blijk niet al die tijd al een verborgen talent voor cricket te hebben gehad. Cricket is fascinerend, maar totaal onlogisch. In handleidingen van spelletjes wordt er altijd begonnen met "doel van het spel". Zoveel mogelijk pionnetjes naar de andere kant krijgen, zoveel mogelijk geld overhouden, zo vaak mogelijk een bal tussen twee palen trappen, door een ring gooien, etc. etc. klinkt allemaal logisch. Als ik cricketcoach was zou ik dan ook met het doel beginnen. Maar nee, bij cricket is niks logisch. Hadden ze mij aan het begin van de training gewoon verteld dat je als slagman iedere keer dat je een bal geraakt hebt, om een paaltje moet rennen en daar dan punten mee scoort - dan had ik wellicht de hele training begrepen wat we aan het doen waren. In alle drie de aspecten van het spel (bowlen, batten en fielden), of eigenlijk zijn het er zelf 5 geloof ik (ook catchen en wicket keepen) was ik even goed, dan wel slecht. Het bowlen (gooien van de bal) is volstrekt onnatuurlijk omdat je je elleboog gestrekt moet houden, en dus als een soort molen met je armen zwaait (doe je dit niet dan is je bal een no-ball). Het batten (slaan) is totaal onnatuurlijk omdat je, wederom a la een molen, met je bat een halve circkel maakt en je eigen lichaam dus totaal in de weg staat. De ballen zelf zijn al onlogisch, met duidelijke naden, waardoor je bij seam bowlen niet kan voorspellen waar de bal naar toe zal stuiteren. En dan heb ik nog niks gezegd over de stumps; de drie paaltjes achter de batter. In ieder geval heb ik nu spierpijn in al mijn spieren aan de rechterkant van mijn lichaam en denk ik niet dat ik naar meer trainingen zal gaan. De sport lijkt me op zichzelf wel leuk, maar dan moet het wel veel meer voor de fun & gezelligheid zijn dan dat het gisteren was.

- Tot slot is het vanavond Guy Fawkes night, wat betekent dat er door heel Engeland grote kampvuren zijn en dat er overal vuurwerk wordt afgestoken. Voor de Bridget Jones fans onder jullie (Patty, jij weet vast waar ik het over heb), Bridget doet verslag van bonfire night ("It's bonfire night and we are on fire!") -zoals Guy Fawkes night ook genoemd wordt. Het is mij nog niet helemaal duidelijk wat er gevierd wordt (een mislukte aanslag op Koning James I in 1605??), maar ik ga in ieder geval straks naar het vuur en vuurwerk kijken. Ik laat jullie weten hoe het was!

Better is wisdom than weapons of war

Er gebeurt hier zoveel dat ik het amper allemaal bij kan houden. Vorige week lunchte ik met Laura (van UC; ze deed hier vorig jaar een master en zoekt hier nu een baan) en hadden we het erover dat dit eigenlijk de eerste keer is dat de hoeveelheid e-mails en uitnodigingen voor 'events' gewoon te overweldigend is. De career-service alleen organiseert al 3 events per dag. Daarnaast zijn er talloze lezingen (ik ben in de afgelopen twee weken voor 25 lezingen uitgenodigd door de business school), sportclubs, sociale activiteiten en mogelijkheden om lid te worden. Pfoe! Deze weken staan dan ook enigszins in het teken van prioriteiten stellen; niet naar de investment banking fair, wel naar de receptie met de college mistress, niet naar roeien, wel naar de tea tasting society, niet naar de bioscoop vanavond, maar wel naar de St. John's bioscoop morgen, geen lid worden van de caving club, wel van cricket (hopelijk dan), niet naar de lezing over corporate corruption, maar wel naar die van de grondlegger van Skype. Meer nog dan in LA (waar ik het ook al meer vond dan in Utrecht) bruist de academische wereld hier. Studeren is.. ideeën uitwisselen, mensen met verschillende achtergronden leren kennen, je laten inspireren, participeren; jezelf verrijken op iedere mogelijke manier. Cambridge biedt daarvoor een ongeëvenaard platform.

Vorig weekend (of eigenlijk begon het al op donderdag) kwam Charlotte een paar dagen over uit Londen, wat erg gezellig was. Ze kon meteen mee naar formall hall, waar het ritueel in onze Harry Potter eetzaal werd herhaald. Vrijdag zijn we bij een boel colleges gaan kijken; Emmanuel, St. John's, Trinity, King's, Pembroke. In de bibliotheek van Trinity liggen de originele manuscripten van o.a. Newton, Wittgenstein en Betrand Russel, maar ook van A.A. Milne's Winnie de Poeh (A.A. en zoon Christopher Robin studeerden allebei aan Trinity). We zijn naar de chapel van King's geweest (toch wel een must-see) en later naar de eerste bijeenkomst van de Tea Tasting Society. In Nederland zouden er misschien 5 ietwat nerderige meisjes lid worden van zo'n clubje, in Engeland ligt dat anders en staan er 900 mensen op hun mailinglist. Het was dan ook behoorlijk druk, maar wel leuk. Voor één pond mag je de door hun uitgezochte 5 theesoorten onbeperkt proeven, en dat gaat nog best professioneel. Toen ik aan de jongen om een kopje 'Strawberry & Pepper' vroeg, complimenteerde hij me met de woorden "Excellent choice! That's one of my personal favourites!".
's Avonds zijn Charlotte en ik sushi gaan eten en hebben we Eat, Pray, Love in de bioscoop gezien. Zaterdag zijn we nog even de stad in geweest, maar moest Charlotte helaas alweer op tijd terug naar Londen (voor rugby-wedstrijden en feestjes). Erg geslaagd dus en ik verheug me nu al op het reciprocal bezoekje wat ik aan Londen zal brengen!

Gisteren ben ik dus naar een lezing van Niklas Zennstrom gegaan (zie hier), de succesvolle grondlegger van Skype. Hoewel hij jammergenoeg niet echt een inhoudelijk verhaal had, was het toch boeiend om hem te horen praten over zijn succes (bottom line: vooral veel proberen en niet bang zijn). Ik geloof niet dat ik meteen ondernemer wil worden, maar dat is dan ook niet voor iedereen weggelegd. De lezing werd gehouden in het gebouw van de Cambridge Union, een society die het summum van Cambridge-heid is. Er komen geregeld grote namen spreken en er zijn wekelijkse debatten (waaraan bijvoorbeeld members of parliament deelnemen) met stellingen als "This House has No Confidence in Her Majesty's Government", of "This House Hates Human Rights". Lidmaatschap is 120 pond, waardoor het nog een beetje een 'elite-ding' is. In ieder geval was het al erg leuk om er gisteren -gratis- een kijkje te kunnen nemen.
Tot slot ben ik vanavond met twee huisgenoten gaan zwemmen in het zwembad van Girton. Als enige van de 31 colleges heeft Girton een binnenzwembad, wat heerlijk verwarmd is. Het was zeker een succes, en ik zal proberen iedere week te gaan!

Genoeg voor nu! Ik zal binnenkort ook uitgebreid vertellen over mijn vakken en mijn programma (was dat niet de reden dat ik hier ben?), maar dat komt later!

Harry Potter in Cambridge

Ik heb alweer zoveel meegemaakt en gedaan, dat het hoog tijd is voor een uitgebreide update. Enerzijds gaat de tijd snel -ik ben al anderhalve week hier- en anderzijds maak ik zoveel mee dat het lijkt alsof het al veel langer is.
Gelukkig heb ik al het regelen en alle administratie ondertussen achter de rug. Ik heb tientallen formulieren ondertekend (nee, ik zal het huis niet in de fik steken; ja, ik ben geregistreerd bij een huisarts; nee, ik zal geen plagiaat plegen; ja, ik ben heus ingeënt tegen rodehond...) en heb uiteindelijk ook de rijen en de bureaucratie voor een bankrekening en mobiel nummer doorstaan. Mijn telefoonnummer is: 0044 7403745937. Het leuke van mijn nieuwe telefoon is dat er skype opzit en ik dus ook gratis kan skypen als ik niet achter mijn computer zit.

Uiteraard heb ik ook heel veel leuke dingen gedaan. Mijn huisgenoten zijn allemaal heel erg aardig, dus met hen ben ik naar de vele MCR-activiteiten gegaan. We zijn in ons huis met z'n vijven, wat ik een prima aantal vind (ook gezien onze ene douche). Iedereen heeft hier echt een verhaal, eigenlijk is iedereen hier op de een of andere manier interessant. Mijn buurmeisje Natalie studeert "polar studies", en is ook al 3 maanden op de noordpool geweest. De Ierse onderbuurjongen Paul is ook heel bereisd (het enige continent waar hij nog niet geweest is, is Antartica). In het huis naast de onze wonen o.a. Lukas, een Duitse jongen die filosofie in Berlijn heeft gestudeerd en een jaar in St. Petersburg heeft gewoond, en Stanislav, een Bulgaar die in Duitsland studeerde en nu ook aan de business school een master doet (Management Science & Operations - een programma met maar 5 mensen). Al met al dus een hele diverse, boeiende groep mensen. Aan dit soort dingen merk je toch wel dat dit Cambridge is, en niet Utrecht en ook niet LA. Gisteren stond ik in de rij bij de bank (oh, how the British love their queues), en raakte ik aan de praat met een jongen van Harvard achter me, en een Estse voor me.

Het is me ondertussen ook helemaal duidelijk geworden dat Oxbridge (hoe Oxford en Cambridge hier gezamelijk genoemd worden) model heeft gestaan voor de Harry Potter wereld van J.K. Rowling. Hoewel hier geen geesten op bezemstelen voorbij vliegen, heeft het toch allemaal iets magisch. Slytherin is St. Johns of Trinity, door de andere colleges gezien als "stuck up" en waar je achternaam misschien nog veel bepaalt. Quidditch is het roeien, Dumbledore is in mijn geval Mistress prof. Susan Smith, Olivander's is Ede & Ravencroft waar ik een gown kocht, en.. na ja, zo gaat het door. 's Avonds naar huis fietsend moet ik echt glimlachen als ik weer een groep studenten voorbij zie komen in hun gowns. Het is studentikoos, maar wel een studentikoos dat al 801 jaar voortduurt. Ik heb de mijne nu twee keer aangehad; woensdagochtend voor de foto met alle nieuwe studenten en gisteren voor Formall Hall. Formall Hall wordt iedere donderdag gehouden, en betekent eigenlijk een uitgeserveerd (in tegenstelling tot de normale dining hall) 3-gangen diner in college. Je moet er netjes gekleed en in je gown naartoe. Gisteren werden de nieuwe graduates eerst voor een borrel verwacht in de oude bibliotheek van Girton (vanaf volgende week is dit sherry in de fellow's room). Daar heb ik ook de Mistress ontmoet (een titel die schijnbaar ook van toepassing is op mannen, maar het is nu een vrouw) en mijn tutor. Vervolgens luidde er om 19.15 uur een bel en werden we door de gangen naar de dining zaal geleid. De undergraduates (die minder privileges genieten dan wij) stonden aan hun lange tafels al in stilte te kijken hoe wij aan kwam lopen. Na het luiden van een gong kwamen de fellows en mistress binnen en sprak de mistress de woorden "benedictus benedicat" en konden we gaan zitten. Wederom was de analogie met Harry Potter snel gemaakt; een grote hal, lange tafels, studenten in gowns, aan de tafel op een verhoging alle fellows... Na 3 gangen (om 20.45 uur) luidde gong weer en sprak de mistress "benedicto benedicatur", waarop wij door een deurtje achter haar aan mochten naar de fellows room. De undergraduates mogen niet mee, en gaan op dat moment via de deur naar buiten. Vervolgens was het tijd voor koffie, en daarna voor port. Wij zijn toen in onze gowns ook nog de collegebar ingegaan, wat toch echt een bijzonder sfeertje gaf. Ik vond het een hele leuke ervaring en ben zeker van plan hier vaker naar toe te gaan (volgende week al; dan komt Charlotte hier logeren!).


Met al dat gefeest (vanavond ga ik ook weer de pub in) zou ik bijna vergeten dat mijn studie ook nog is begonnen. Woensdag was de induction-day, want in eerste instantie weer meer uitleg over brandveiligheid betekende. Later was er echter ook tijd om mijn klasgenoten te leren kennen. We zijn met 31 studenten, waarvan maar een paar Brits. De groep is erg divers m.b.t. nationaliteit en ook academische achtergrond. De Indiërs lijken allemaal een achtergrond in engineering te hebben (chemical, electrical, textile, software...), maar verder is er iemand die Engels heeft gedaan, geschiedenis, filmwetenschappen, natuurkunde, geneeskunde, een paar economie, een paar wiskunde... Als keuzevak neig ik naar "Globalisation at the Crossroads", gegeven door een schijnbare bekende professor Peter Nolan. Maandag heb ik daar het eerste college van (en ook het eerste college Finance & Accounting), dus ik ben benieuwd!

Dieu et mon droit

Dit is het dan!
Ik zit waar ik de komende negen maanden ga zitten;

110 Huntingdon Road
CB3 0HL Cambridge
UK

De afgelopen dagen hebben mama en ik vooral spullen voor in mijn kamer gekocht (en een gown; ik zie er echt uit als Harry Potter!) en geprobeerd een beetje te leren waar welke winkels zitten/ wat de snelste routes zijn. Mijn kamer zit op de hoogste verdieping van een rijtjeshuis wat ik met zes anderen deel. Vooralsnog zijn alleen Trevor, een Aziatisch uitziende Brit en Spencer, een Amerikaan, gearriveerd. Met 7 mensen een douche delen lijkt me een hele opgaaf, maar we zullen zien! Het huis heeft een tuin, wat gedeeld wordt met 2 andere Girton huizen (in totaal zullen we dus met zo'n 20 Girtonians hier wonen; we kunnen ook binnendoor bij elkaar binnenlopen). Omdat ik op de bovenste verdieping woon, zijn er wat schuine wanden in mijn kamer, maar het is ruim genoeg. Wat ook fijn is, is de soort berging, of eigenlijk: walk-in closet, die bij mijn kamer hoort. Natuurlijk had ik veel te veel spullen en kleren bij me om in de kasten te passen, maar met een stellingkast in mijn berging is dat probleem helemaal opgelost.
Vanmorgen is mama weer naar Nederland gegaan en ben ik voor het eerst een rondje op mijn fiets gaan rijden. Het was een hele ervaring, links, met een helm op (waardoor ik eigenlijk ook steeds om mezelf liep te grinniken), over rotondes en door drukke winkelstraten... Ik ben weer heelhuids thuis gekomen, maar dit vergt nog wel wat meer oefening...
Straks ga ik met Spencer naar een diner georganiseerd door de MCR (the Middle Common Room), de graduate union van mijn college. Zij organiseren iedere dag van alles, en verder kan ik nog naar alle activiteiten van de international students en van mijn studie.

Ik heb nog geen mobiel nummer, maar dat ga ik allemaal maandag regelen. Later dus meer!

Laatste/eerste loodjes

Uit het woelige leven van Boy Zonderman....

Of eigenlijk: welkom (terug) trouwe lezer! Ik sta -letterlijk- aan de vooravond van mijn nieuwste avontuur; studeren in Cambridge. Ik heb net proef-geskyped met mama, de auto zit tot de nok toe vol, mijn fiets staat op de fietsendrager en mijn kamer is leeg. Tijd om te gaan dus! Morgenochtend vertrekken mama en ik vroeg (aiaiai) met de auto naar Duinkerke, waar we op de boot naar Dover zullen stappen. In Cambridge kan ik gelijk mijn sleutel ophalen, dus mijn eerste nachtje zal ook meteen in mijn eigen kamer zijn.
Ik zal snel updaten als ik er ben, maar voor nu à la Bridget Jones:
Well, better dash!

Rusland, het eindoordeel

Bij deze onze mening over een aantal ideeën over Rusland.

1. Er wordt veel wodka op straat gedronken
Niet waar. Er wordt inderdaad gedronken op straat, maar bij de jongere generatie lijkt dat vooral bier te zijn. In restaurants gaat het soms wel hard met de wodka, maar we zijn veel minder dronken mensen tegen gekomen dan verwacht.

2. De vrouwen zijn knap
Hm. Dit is een moeilijke. Jelle Brandt Corstius en Peter d'Hamecourt schrijven allebei lyrisch over de vrouwen, maar wij vinden het niet overduidelijk. Hoewel er inderdaad heel erg knappe vrouwen rondlopen, zou het merendeel toch beter af zijn met zijn iets langere jurkjes/broeken/truitjes.

3. De mannen zijn lelijk
Waar.

4. De maffia overheerst
Onduidelijk. Wij hebben er niets van gemerkt.

5. St. Petersburg is elegant, Moskou is rauw
Waar. St. Petersburg is veel Europeser en is vergelijkbaar met een stad als Wenen. Ik kan Moskou eigenlijk met geen andere stad vergelijken. Er zijn veel minder toeristische attracties te bezichtigen dan in St. Petersburg (waar je alleen al dagen kan rondhangen in de Hermitage en het Russisch museum), maar het is ook spannender, misschien bruisender. De belangrijke gebouwen liggen in St. Petersburg op loopafstand van elkaar, in Moskou hadden we voor alles de metro nodig. Er werd voor mijn gevoel meer geleefd in Moskou, deze stad lijkt bijna voor de toeristen.

6. Het is bureaucratisch
Waar. Het regelen van een visum was al veel gedoe. In ieder hostel moesten we ons vervolgens laten registeren, zodat we bij het verlaten van dit land geen problemen krijgen (we zullen zien morgen!). Een heerlijk regels-zijn-regels voorbeeld gebeurde op onze eerste dag in Moskou: de eerste kassajuffrouw van het Kremlin weigerde ons een studentkaartje te verkopen, en hield simpelweg haar kiezen op elkaar. Een tweede mevrouw had hier geen problemen mee en verkocht de kaartjes. Na een half uur in de rij te hebben gestaan, liet de eerste controleur ons door, maar stuurde de tweede mij subtiel terug vanwege mijn rugzak ("BAGAGE ROOM!!"). Na weer een half uur in de rij werden we weer vriendelijk teruggestuurd, omdat onze toegewezen tijd voor de armoury al begonnen was ("ONE HOUR!!"). Terug bij de eerste kassajuffrouw was zij ons nog steeds niet goed gezind en wees richting een andere ingang. Bij deze ingang hoefde we ons kaartje niet eens te laten zien.

7. Er heerst communisme-nostalgie
Hier in St. Petersburg merk ik er weinig van. In Moskou waren er wel erg veel Lenins te zien, en ook in Suzdal staarde Lenin nog over de hoofdstraat. Oudere mensen hebben volgens mij nog wel steeds moeite met de veranderde namen van o.a. Stalingrad en Leningrad. De eigenaar van ons hostel vertelde daarnet dat het hier morgen een vrije dag is, omdat het gisteren 20 jaar geleden was dat Jeltsin brak met Gorbatsjov en de soevereiniteit van de Russische Federatie ondertekende. Zijn mening over deze feestdag was duidelijk; het uiteenvallen van een land zou niet gevierd moeten worden.

8. De Russische cuisine bestaat uit aardappelen, salami en borsch
Half-waar. In Suzdal was het bliny's en vet wat de pot schafte. De smeerkaas die wij hier voor het ontbijt op onze broodjes smeren komt ook in verschillende smaken; smeerkaas met kaas-smaak, smeerkaas met salami-smaak en smeerkaas in hazelnoot-smaak. In Moskou en St. Petersburg hebben we een aantal keer heel goed gegeten, maar niets kan de zoetigheid toppen. Zoet = heel zoet, maar de gebakjes en desserts zijn goddelijk.

9. Rusland is geen vakantieland
Niet waar. Er is zoveel te zien en te beleven hier! Er is kunst, cultuur, een fascinerende geschiedenis, natuur en dus de desserts (dat alleen is het echt al waard...). Een land zo groot als Rusland moet natuurlijk wel variëteit in huis hebben, maar dat is dus al het geval tussen Moskou/Suzdal/St. Petersburg. Van Lenin tot de typische kathedralen, van paleizen tot (soviet) kunst, van ballet tot hippe clubs. Ja, het Cyrillisch is even lastig.. En langs de norsheid van sommige mensen moet je ook heen kijken. Maar het is zeker een ervaring!

Witte Nachten

Omdat St. Petersburg natuurlijk erg noordelijk ligt, is het hier bijna 24 uur per dag licht/schemerig. Rond 3 uur 's nachts begint het te schemeren, en pas om 1 uur 's nachts wordt het donker. Mijn biologische klok verandert meteen mee; ik merk dat ik 's avonds veel minder moe word.
De stad viert deze lange dagen met een White Nights Festival, op verschillende locaties zijn optredens en kunstprojecten. Ook in het kader van het festival zijn er voorstellingen in het bekende Mariinsky theater. In dit theater gingen onder andere Tchaikovsky's Notenkraker en Doornroosje in première, en het is nu de thuishaven van het Kirov ballet. Wij wouden er sowieso eens graag naar toe, en konden er gisterenavond voor maar ongeveer 13 Euro naar een voorstelling. Toegegeven, we zaten op het hoogste balkon, maar dat mocht de pret niet drukken. De zaal was indrukwekkend, en het ballet (jammergenoeg maar twee keer een klein half uur) des te meer. Het was een hele leuke, bijzondere ervaring. Het voelt erg speciaal om in het theater te zijn wat al meer dan 200 jaar een hoofdrol speelt in de balletwereld. Ik kon me niet aan de gedachte onttrekken dat het communisme zo'n doodslag is geweest voor de rijke kunst en cultuur die hier in Rusland heerste. Wat een bizarre geschiedenis heeft dit land toch!
Toen de voorstelling was afgelopen regende het helaas pijpenstelen, en kwamen we vannacht door- en doorweekt in ons hostel aan. Vanmiddag zijn we naar Petrodvorets gegaan (ook bekend als Peterhof - het Versaille van Peter de Grote). De fonteinen en tuinen deden inderdaad zeer Versaille-achtig aan, en de baai van Finland maakte het plaatje echt af. Helaas begon het ook nu weer hard te regenen. Omdat door een tuin lopen iedere charme verliest met regen, zijn we hostelwaarts gekeerd en genieten we vanavond van een rustig avondje (hoewel we net wel zijn uitgenodigd mee uit te gaan door een stel wodka-drinkende Russen).
Misschien is dit dan ook een goed moment mijn verbazing over het Russische weer uit te spreken. Er valt echt geen peil op trekken! Ziet het er 's morgens stralend blauw uit, dan komt er 's middags een stortvloed die dan ook na een uur weer over is (zoals nu). Natuurlijk word het 30 graden als wij 's morgens denken "toch maar een trui aan". Het is wellicht een goed idee een voorbeeld te nemen aan de Russische vrouwen, die zich nimmer naar het weer proberen te kleden. De mode blijft tijdloos ordinair, en dus kort-kort-kort.

Bezoomny

Ondertussen zijn Annika en ik al op onze laatste bestemming aangekomen: St. Petersburg. Het voelt nu al anders dan Moskou. De stad lijkt toeristischer, en ook toerist-vriendelijker. Hier staat zo nu en dan nog eens een kaart, en zijn er zowaar bordjes naar de attracties. Voor het eerst was het vandaag ook non-stop stralend mooi weer, wat de stad meteen ook aantrekkelijk maakt.

Maar laat ik beginnen waar ik was gebleven. In Moskou hebben we ons nog uitstekend vermaakt, onder andere met het volgen van een Japanse tour over de belangrijkste begraafplaats (Moskou stond duidelijk een beetje in het teken van de doden), op zoek naar Boris Jeltsin. We zijn er naar een markt geweest, waar gebouwen om heen stonden waar wij niet van konden achterhalen of het bij een soort thema-park hoorde of toch authentiek was. Op maandag hebben de we hoofdstad echter achter ons gelaten. Met de wetenschap dat er maar één bus per dag naar Suzdal zou gaan in ons achterhoofd, vertrokken we naar het busstation. Toen we dat eenmaal gevonden hadden (klinkt makkelijker dan het was), bleek dat die ene bus precies 5 minuten later zou gaan. Uitstekende timing. Na zo'n vier uur in de bus werden we bij een soviet-achtig gebouwtje in the middle of nowhere achtergelaten. Ik vroeg me op dit moment ernstig af waarom we dit dorp ook al weer hadden uitgekozen.
Ons hostel was splinternieuw, gerund door een erg aardige vrouw met twee nieuwsgierige kindjes. Het dorp zelf bleek ook niet helemaal uneventful; ooit was dit de Russische hoofdstad en er stonden zowaar 30 kerken. Suzdal is een grote toeristische trekpleister voor Moskovieten, die de landelijkheid erg kunnen waarderen. Ik vond het, in vergelijking met bijvoorbeeld Zwitserland, niet super-pittoresk. Misschien kwam dat ook doordat de kerken (waaronder de oudste van Rusland) slecht onderhouden waren, en doordat Russen gewoon niet zo heel goed zijn in het bewaren van charme. Al met al hebben we er wel een leuke tijd gehad; we hebben lekker geslenterd, onze boeken gelezen, in het hostel gezellig gepraat met een Brits stel (Chris & Liz, die meteen hun hele levensverhaal uit de doeken deden), en de lokale cuisine geprobeerd (geen aanrader).
Na gisteren een dag te hebben rondgehangen in Vladimir, was het tijd voor onze nachttrein naar St. Petersburg. Helaas was de 3de klas (met 54 mensen in een coupé) uitverkocht, en moesten we dus luxer reizen dan de bedoeling was. In ons coupeetje lag bij binnenkomst al een vrouw te slapen, dus hebben we ons enthousiasme fluisterend geuit. Annika en ik hadden allebei een boven-bed (wat aanzienlijk makkelijker te bereiken werd toen we eenmaal het trapje hadden gevonden). Ondanks de lichte geur van wodka, salami en zweet heb ik nog behoorlijk goed geslapen. Het was een interessante, maar erg leuke ervaring.
Toen we vanmorgen bij ons hostel in voormalig Leningrad aankwamen, werden we in eerste instantie geconfronteerd met een echt staaltje Russische absurditeit/onvriendelijkheid. Op de deur stond een hostel-tekentje van ongeveer 2 bij 3 centimeter. De deur zat echter potdicht en op ons gebel reageerde niemand. Toen we aan wat rondhangende mannen om hulp vroegen, lachte zij ons glashard uit. Twee (kaukasische?) schoonmakers waren wel bereid om ons te helpen, en begonnen in het wilde weg ook maar wat aan te bellen. Waren we misschien (letterlijk) aan het verkeerde adres? Ik heb vervolgens een poging of 10 gedaan het hostel met mijn telefoon te bellen; maar steeds kreeg ik de mededeling dat het nummer niet bestond. Toen wij net wat scenario's aan het bedenken waren over faillissementen, maffia & witwas praktijken en oplichting voor de aanbetaling van 8 Euro, ging de deur open. Achter de deur zat een trap. Op de eerste 4 verdiepingen was niets te zien. Met ditmaal een valstrik-idee in gedachten, en achtervolgd door de twee schoonmakers, wouden we op de 5de verdieping rechtsomkeert maken. Maar daar was het hostel! Toen ik tegen de eigenaar iets mompelde in de trant van "that was quite a challenge to find" reageerde hij alsof ík de crazy one was met "there's always the phone!".

Ons diner op een dakterras met uitzicht op de Nevsky Prospekt, de Kazan Cathedraal en de Kathedraal van de Opstanding maakte vanavond alles echter helemaal goed.

Perestrojka

Daar ben ik weer!

Ditmaal in Moskou. Annika en ik zijn donderdag zonder problemen in Rusland aangekomen; 25 minuten overstap-tijd bleek meer dan voldoende en onze visa werden goedgekeurd zonder dat daar wodka aan te pas hoefde te komen. Eenmaal in Moskou hadden we in eerste instantie een beetje moeite met het metro-systeem (of eigenlijk; met het Cyrillische schrift, het gebrek aan hulpvaardigheid en de afwezigheid van metrokaarten), maar na zo'n drie kwartier lukraak door de stad te hebben gereisd (het moet toch wel grappig hebben geleken, hoe wij daar met onze backpacks uit het raam tuurden en dingen naar elkaar riepen als "een omgekeerd Euro-teken, dan een soort vier, een H en iets met alleen kringels!"), waren we dan toch waar we moesten zijn. Noodgedwongen lees ik dus ondertussen vloeiend Cyrillisch, ook omdat in mijn Lonely Planet de straten wel in het Romeinse schrift worden weergegeven. Maar die metro hebben we onder de knie!
We hebben ook al behoorlijk wat gezien; het Rode Plein, het Kremlin, wat kathedraals, een beeldenpark en twee musea. Het (bizarre) hoogtepunt was echter vanmorgen; Lenin's mausoleum. De naam is wat misleidend; in plaats van mausoleum (wat doet vermoeden dat het hier draait om het gebouw of de tombe waarin de overledene ligt) zouden ze het beter "Lenin's lijk" kunnen noemen. Na een poos in de rij te hebben gestaan (dit lijkt me een restant van het communisme) werden we het mausoleum binnengeleid, onder strikt toeziend oog van zo'n 15 mannen in uniform. Daar kwamen we -totaal onvoorbereid- in een ruimte waar Lenin open en bloot ligt. We mochten zo'n minuut binnen zijn; genoeg om ongeveer 40 keer te denken "hoe bizar!"en nog 2 keer "hij lijkt wel op de plaatjes". Het idee dat dat lijk daar al 86 jaar ligt, vind ik al een zeer absurd gegeven. Het feit dat hij dan ook nog eens iedere paar dagen gebalsemd wordt, dat zijn hersenen zijn verwijderd voor onderzoek en dat delen van zijn lichaam gebleekt zijn, maakt het des te raarder. Als klap op de vuurpijl las ik dan ook nog het verhaal waarom Stalin na 7 jaar naast Lenin te hebben gelegen, nu moet rusten áchter het mausoleum: In 1961 droomde een gerenommeerde Bolsjewiek dat Lenin tegen haar sprak dat hij niet tot in de eeuwigheid samen wou zijn met zijn opvolger. Stalin werd uit het mausoleum verwijderd.

Al met al vermaken we ons dus zeer. Voor nu kan ik Moskou vooral als Groots & Meeslepend beschrijven; de standbeelden (93 meter hoge Peter de Grote bijvoorbeeld) zijn buiten proportioneel, de gebouwen fel gekleurd en groot, de mannen in uniformen overal, en een metro-systeem dat alleen Tokyo (been there, done that!) kan evenaren.
Ik zal mijn foto's proberen up te loaden en hoop later meer van me te laten horen! пока!