Een kleine update uit Mumbai, waar mijn internship zojuist ten einde is gekomen. Vandaag presenteerde we hier onze eindrapporten, voor wat mensen van Tata en studenten/staff van het SP Jain Institute of Management. Het was een erg lange dag (en op z'n Indiaas eindigde het programma rustig twee uur later dan gepland), maar wel erg boeiend om van iedereen te horen hoe zij hun tijd hebben besteed.
De laatste week in Calcutta was ook druk, maar erg leuk. Natuurlijk moesten we op het allerlaatst (dat is, zondagnacht) nog onze presentaties voor maandagochtend maken. De presentatie ging ook erg goed en leverde veel leuke reacties op. Met name de artsen waren, volgens mij, erg enthousiast over het plan wat Anna en ik bedacht hadden. Om onze presentatie wat levendiger te maken, beschreven we een fictieve patiënt en haar reis door het TMC. Voorbeeldpatiënt "Ankita" ging hoe langer hoe meer haar eigen leven leiden, wat grappige commentaren opleverde.
Maandagavond zijn we ook nog uit eten geweest. Het plan was om met een boel mensen van het ziekenhuis mee te nemen, maar zoals dat in de medische wereld gaat waren de fellows nog aan het opereren. Uiteindelijk ging er dus maar één arts mee, maar dat was wel heel gezellig. Veel medewerkers kwamen nog gedag zeggen op maandag, en daarmee was het (hoewel ik wel erg moe was) een van de leukste dagen in het TMC. Onze 'jongens' in het guesthouse waren ook heel sip toen we vertrokken en bleven maar "very miss, very miss" zeggen. Het zal nu wel leeg en stil zijn in Uniworld City Garden Flat 1 appartementen 201 en 203, want de auditers gaan/zijn ook vertrokken en de fellows verhuizen deze week ook.
Nu zijn we net terug van eten en drinken met alle interns. Mama zit al in het vliegtuig en is onderweg naar Dubai. Morgenochtend komt ze om 08.15 uur hier aan, en sta ik ook op het vliegveld. Als het goed is, wacht onze chauffeur ons ook op. Ik ben erg benieuwd naar onze reis, maar heb er veel zin in!
Nu moet ik nog snel gaan inpakken en dan naar bed.. maar ongetwijfeld meer vanuit Rajasthan!
woensdag 31 augustus 2011
dinsdag 23 augustus 2011
Adi Shakti: The power of ultimate reality
Ik kan een heleboel vertellen over wat ik de afgelopen dagen heb gedaan of over mijn project (op zaterdag houden we al onze eindpresentatie!), maar in plaats daarvan wil ik een blogje wijden aan rare Indiase dingen. "Expect the unexpected" schrijft mijn Lonely Planet in het eerste hoofdstuk over India, en dat is inderdaad misschien wel het beste advies.
Vandaar, only in India...
Vandaar, only in India...
- knikken ze hun hoofd in een gekke heen- en weer gaande beweging en betekent dat ja, nee, misschien, ik snap het, of ik snap het niet. Zie hier.
- passen er 9 mensen in/op een tuktuk
- is diezelfde tuktuk 'opgepimpt' met discolampen, glitters, spiegels, en beeldjes van Hindu goden
- zie je bouwvakkers hand in hand lopen
- word ik overal "ma'm" genoemd
- staat er in de vijver van het ziekenhuis eens in de week een schoonmaker met een soort dweil/douchewisser
- worden steigers van takken gemaakt, 20 verdiepingen hoog
- zijn er 5 mannen nodig om de kassa in een winkel te bedienen
- zet een taxichauffeur zijn auto midden op de weg stil om te gaan plassen, thee te halen, of het wiel van de auto te repareren
- kan mijn kamergenote na 4 weken in dit land opmerken dat ze hier "aan dezelfde kant van de weg rijden als in Engeland"
- duurt het 15 minuten om een nieuw 3D-brilletje te krijgen in de bioscoop als je de andere kwijt bent geraakt
- moeten passagiers in en uit een rijdende bus zien te springen
- wordt de middenberm van de 'snelweg' als kapsalon gebruikt, met spiegels vastgespijkerd aan bomen en kleine krukjes als stoel
- loopt er in de trein een mannetje wattenstaafjes en scharen te verkopen
- komt de beheerder/bewaker/schoonmaker/gids van de Jain tempel om geld vragen op het moment dat ik op een informatiebord aan het het lezen bent dat non-materialisme een kernwaarde van het Jainisme is
- ga je voor €20 uit eten in een 5-sterren hotel en word je als prins behandeld
- eindig ik op een regenachtige middag kijkend naar "The rise of the planet of the apes" -de enige Engelstalige film- nadat 4 mannen in een busje ons net hebben gered uit een volledig ondergelopen straat
- staan er bij de McDonalds enkel kip- en vis-burgers op het menu
- wordt er op straat geadverteerd voor een cursus 'communicative English' (kunnen ze overigens wel gebruiken)
- hou je als passagier een rode doek uit het raam van je taxi, om aan te geven dat er een noodsituatie is en je dus overal voorrang hebt
- noemt een man met een theepot zich een 'lunch & tea room'
zaterdag 13 augustus 2011
Indra: God van oorlog, storm en regen
Het regent. Al bijna een week. Op zaterdagnacht begon het; toen duurde het ongeveer 30 uur voordat het weer ophield, maar sindsdien heeft het iedere dag wel een paar uur geregend. Vandaag lijkt weer een non-stop dag te worden; het is volgens mij sinds gisterenavond niet opgehouden. Dit is dus de moesson! Voor een regio waar het 3 maanden per jaar pijpenstelen regent, kunnen ze hier wonderbaarlijk slecht met het water omgaan. De weg naar onze compound staat als eerste blank en lijkt ondertussen meer op een rivier.
We waren eerst van plan dit weekend naar Darjeeling te gaan, maar dat idee is nu in het water gevallen. Ik vind het wel jammer dat ik dat deel van India nu niet te zien krijg, maar ben tegelijkertijd ook wel blij dat ik in dit weer niet in de bergen zit.
Gisteren waren we uitgenodigd bij de school die naast het TMC staat. Dit is deel van de grote 'Delhi Public School' organisatie (wat, op z'n Brits, betekent dat het private scholen zijn), en ze vierden er gisteren Independance Day. Op 15 augustus (maandag) is het Independance Day, maar dan hebben de kinderen vrij. Wij werden als ere-gasten binnengehaald; de hele school stond ons op te wachten toen we aankwamen. Vervolgens werden we door alle leden van de student council welkom geheten en begon het programma voor de jonge kinderen. Een klas deed een dansvoorstelling, waarin de verschillende culturen en dansen van India werden uitgebeeld. Heel leuk! Van de kleuters kregen we zelf geknutselde armbandjes; vandaag is het namelijk Rakhi - een festival waarbij de band tussen broers en zussen wordt gevierd. Zussen binden dan een armbandje om de pols van hun broers, als symbool voor liefde en voorspoed. Wij kregen van de kleuters (die heel verlegen door de leraren naar voren werden geduwd) ook een armbandje omdat we 'allemaal broers en zussen zijn'.
Daarna werden we gevraagd met de oudere kinderen (middelbare school-leeftijd) te praten. Dit verliep een beetje chaotisch, maar het was wel heel leuk om een idee te krijgen van jongeren in India. Ze waren allemaal heel netjes, en stelden vragen over uiteenlopende onderwerpen. Het officiële programma voor de oudere kinderen begon, net als voor de jonge kinderen, met het hijsen van de vlag en het zingen van het volkslied. Daarna lazen een aantal kinderen hun essays over Independance Day voor. Dat was allemaal heel patriottistisch en met veel "trots op India" - ik vond het een beetje tenenkrommend. Tegelijkertijd begrijp ik wel dat ze hier veel aandacht besteden aan een 'nationale identiteit', in een land zonder gezamenlijke taal, religie, of misschien zelfs cultuur. Bij het afscheid kwamen de 8-jarige kinderen ons om 'handtekeningen' vragen - heel grappig. Het was dus een erg leuke ochtend!
Ik heb volgens mij nog niet eens verteld dat mama over tweeënhalve week ook naar India komt! De dag nadat ik op het Tata hoofdkantoor mijn eindpresentatie moet geven, komt mama naar Mumbai. Dan gaan we twee weken reizen door Rajasthan. Ondertussen is bijna alles geregeld en ik heb er ook veel zin in. Gisterenavond zijn Anna, Alex en ik uit eten geweest in een Rajasthaans restaurant - als ik kan afgaan op het eten, dan belooft het in ieder geval een hele succesvolle vakantie te worden!
We waren eerst van plan dit weekend naar Darjeeling te gaan, maar dat idee is nu in het water gevallen. Ik vind het wel jammer dat ik dat deel van India nu niet te zien krijg, maar ben tegelijkertijd ook wel blij dat ik in dit weer niet in de bergen zit.
Gisteren waren we uitgenodigd bij de school die naast het TMC staat. Dit is deel van de grote 'Delhi Public School' organisatie (wat, op z'n Brits, betekent dat het private scholen zijn), en ze vierden er gisteren Independance Day. Op 15 augustus (maandag) is het Independance Day, maar dan hebben de kinderen vrij. Wij werden als ere-gasten binnengehaald; de hele school stond ons op te wachten toen we aankwamen. Vervolgens werden we door alle leden van de student council welkom geheten en begon het programma voor de jonge kinderen. Een klas deed een dansvoorstelling, waarin de verschillende culturen en dansen van India werden uitgebeeld. Heel leuk! Van de kleuters kregen we zelf geknutselde armbandjes; vandaag is het namelijk Rakhi - een festival waarbij de band tussen broers en zussen wordt gevierd. Zussen binden dan een armbandje om de pols van hun broers, als symbool voor liefde en voorspoed. Wij kregen van de kleuters (die heel verlegen door de leraren naar voren werden geduwd) ook een armbandje omdat we 'allemaal broers en zussen zijn'.
woensdag 3 augustus 2011
Mitra: God van eerlijkheid, vriendschap, contracten en afspraken
De tijd vliegt voorbij. Ik ben alweer 4 weken in Calcutta, en over nog minder dan 4 weken ben ik alweer in Mumbai. Op het werk gaat alles nog steeds langzaam, maar ik heb een andere strategie gekozen. Afgelopen maandag was mijn geduld op; de directeur van het ziekenhuis (dr. Chandy, die ik ondertussen ook Grote Smurf ben gaan noemen) had voor Anna en mij een afspraak geregeld met iemand van de trust. Deze persoon zou alles over de constructiekosten moeten weten, en we werden met de auto naar Tata Tea - waar zijn kantoor is - gebracht. Na veel moeite om informatie uit de man te trekken, bleek dat dit deel van ons project al gedaan wordt door de twee auditers. Hij bleef hetzelfde beetje informatie maar herhalen, stelde vragen maar luisterde vervolgens niet naar onze antwoorden en zette ons uiteindelijk in een kantoortje met 8 mappen vol rekeningen zodat we "een idee konden krijgen". Ik begon me steeds meer te ergeren aan de situatie; dat Grote Smurf ons taken geeft die al gedaan worden (door mensen die er voor opgeleid zijn en dat echt veel beter kunnen dan wij), dat niemand tegen hem in durft te gaan, en vooral dat het zo tergend langzaam gaat om de juiste informatie te krijgen. Enerzijds hebben Anna en ik een gigantisch project toebedeeld gekregen, en anderzijds lijken we ook weer heel weinig verantwoordelijkheid te krijgen. We gaan van het kastje naar de muur, en doen dat ook nog eens voor spek en bonen -om maar met twee uitdrukkingen te spreken. We besloten op dat moment dus ook om het heft nog maar meer in eigen hand te nemen; het analyseren van de kosten van de bouw van het ziekenhuis laten we over aan de auditers. We blijven bezig met de running costs (elektriciteit en HR kosten in mijn geval), maar gaan ons ook bezig houden met de inkomsten-kant van het ziekenhuis. Ben benieuwd wat Grote Smurf er van vindt.
Vandaag was in ieder geval meteen al een hele boeiende, en zowaar drukke, dag. Anna en ik willen wat meer inzicht krijgen in het proces hoe bepaald wordt welke patiënt wat moet betalen. Dat daar best wat meer naar gekeken kan worden, werd vandaag meteen duidelijk. Patiënten die aangeven dat ze financiële hulp willen, worden door de specialisten naar de afdeling Patient Navigation gestuurd. Dat zijn twee, heel erg aardige en hulpvaardige, maatschappelijk werkers die dan met de patiënten de financiële situatie doornemen. Ze vragen naar inkomen, hoeveel gezinsleden er zijn, maar ook naar de toestand van het huis (is het een klei-hutje, heeft het een permanent dak), hoe ze zich vervoeren, of ze elektriciteit hebben, hoe vaak per dag de mensen eten, en of ze een mobiele telefoon en tv hebben. Na afloop van dit gesprek (we mochten vandaag bij zo'n interview zitten) belt de maatschappelijk werkster dan naar de specialist. Ze geeft een samenvattinkje van alles wat er verteld is en de patiënt wordt dan weer naar de specialist geroepen. Op basis van dat korte telefoongesprek (minder dan een minuut was het vandaag), bepaalt de arts wat hij voor de behandeling gaat rekenen. Wij zagen een man wiens vrouw tongkanker heeft; ze wonen in een eigen huisje, met een inkomen van 7000 rupees (= 110 Euro) per maand, waar ze ook de ouders van de man en een 9-jarige dochter van moeten onderhouden. De familie heeft geen vervoersmiddel (geen auto, maar ook geen brommer), maar wel een tv en een mobiele telefoon. De maatschappelijk werker twijfelde aan de waarheid over zijn inkomen, omdat ze in een ander ziekenhuis al chemotherapie hadden betaald. Wij mochten mee met het gesprek wat de radiation oncologist vervolgens met de man en zijn vrouw voerde. Hij besloot ze 50% korting op de bestraling te geven, wat betekende dat ze nog 18000 rupees ( = 284 Euro) moeten betalen. De vrouw raakte erg geëmotioneerd, en probeerde de arts er nog van te overtuigen haar meer korting te geven. Hij was echter resoluut in zijn besluit en na 5 minuten stonden ze weer buiten.
Ik was behoorlijk verbaasd over het proces, met name hoe arbitrair het voelde. Als de arts in een goede bui is geeft hij veel korting, heeft hij -zoals nu het geval was- net iemand gezien die hem probeerde op te lichten dan geeft hij weinig korting. Dezelfde patiënt moet ook voor ieder deel van de behandeling door dit proces; morgen gaat de familie naar de medical oncologist voor het bepalen van de prijs van de chemotherapie. Misschien is deze arts hen beter gezind en geeft hij de behandeling wel helemaal gratis. Ik kom hoe langer hoe meer achter dit soort rare dingen; niemand lijkt hier vooraf echt goed over dingen na te hebben gedacht. Het ziet er allemaal mooi uit, maar als je beter kijkt komt het naar voren hoe 'onafgewerkt' het ziekenhuis eigenlijk is. Ik vind het onbegrijpelijk -en ben ook erg benieuwd hoe het ziekenhuis over een paar jaar zal draaien.
Anna en ik hebben er in ieder geval een erg boeiend project bij. We mogen van Ananya en Rupsa, de maatschappelijk werksters, ook bij ieder gesprek zijn vanaf nu - zodat we het proces beter kunnen analyseren en hopelijk ook met wat goede aanbevelingen kunnen komen.
Raar land, hoor, India!
Vandaag was in ieder geval meteen al een hele boeiende, en zowaar drukke, dag. Anna en ik willen wat meer inzicht krijgen in het proces hoe bepaald wordt welke patiënt wat moet betalen. Dat daar best wat meer naar gekeken kan worden, werd vandaag meteen duidelijk. Patiënten die aangeven dat ze financiële hulp willen, worden door de specialisten naar de afdeling Patient Navigation gestuurd. Dat zijn twee, heel erg aardige en hulpvaardige, maatschappelijk werkers die dan met de patiënten de financiële situatie doornemen. Ze vragen naar inkomen, hoeveel gezinsleden er zijn, maar ook naar de toestand van het huis (is het een klei-hutje, heeft het een permanent dak), hoe ze zich vervoeren, of ze elektriciteit hebben, hoe vaak per dag de mensen eten, en of ze een mobiele telefoon en tv hebben. Na afloop van dit gesprek (we mochten vandaag bij zo'n interview zitten) belt de maatschappelijk werkster dan naar de specialist. Ze geeft een samenvattinkje van alles wat er verteld is en de patiënt wordt dan weer naar de specialist geroepen. Op basis van dat korte telefoongesprek (minder dan een minuut was het vandaag), bepaalt de arts wat hij voor de behandeling gaat rekenen. Wij zagen een man wiens vrouw tongkanker heeft; ze wonen in een eigen huisje, met een inkomen van 7000 rupees (= 110 Euro) per maand, waar ze ook de ouders van de man en een 9-jarige dochter van moeten onderhouden. De familie heeft geen vervoersmiddel (geen auto, maar ook geen brommer), maar wel een tv en een mobiele telefoon. De maatschappelijk werker twijfelde aan de waarheid over zijn inkomen, omdat ze in een ander ziekenhuis al chemotherapie hadden betaald. Wij mochten mee met het gesprek wat de radiation oncologist vervolgens met de man en zijn vrouw voerde. Hij besloot ze 50% korting op de bestraling te geven, wat betekende dat ze nog 18000 rupees ( = 284 Euro) moeten betalen. De vrouw raakte erg geëmotioneerd, en probeerde de arts er nog van te overtuigen haar meer korting te geven. Hij was echter resoluut in zijn besluit en na 5 minuten stonden ze weer buiten.
Ik was behoorlijk verbaasd over het proces, met name hoe arbitrair het voelde. Als de arts in een goede bui is geeft hij veel korting, heeft hij -zoals nu het geval was- net iemand gezien die hem probeerde op te lichten dan geeft hij weinig korting. Dezelfde patiënt moet ook voor ieder deel van de behandeling door dit proces; morgen gaat de familie naar de medical oncologist voor het bepalen van de prijs van de chemotherapie. Misschien is deze arts hen beter gezind en geeft hij de behandeling wel helemaal gratis. Ik kom hoe langer hoe meer achter dit soort rare dingen; niemand lijkt hier vooraf echt goed over dingen na te hebben gedacht. Het ziet er allemaal mooi uit, maar als je beter kijkt komt het naar voren hoe 'onafgewerkt' het ziekenhuis eigenlijk is. Ik vind het onbegrijpelijk -en ben ook erg benieuwd hoe het ziekenhuis over een paar jaar zal draaien.
Anna en ik hebben er in ieder geval een erg boeiend project bij. We mogen van Ananya en Rupsa, de maatschappelijk werksters, ook bij ieder gesprek zijn vanaf nu - zodat we het proces beter kunnen analyseren en hopelijk ook met wat goede aanbevelingen kunnen komen.
Raar land, hoor, India!
Abonneren op:
Posts (Atom)