Kali: Godin van tijd en verandering

Een kleine update uit Mumbai, waar mijn internship zojuist ten einde is gekomen. Vandaag presenteerde we hier onze eindrapporten, voor wat mensen van Tata en studenten/staff van het SP Jain Institute of Management. Het was een erg lange dag (en op z'n Indiaas eindigde het programma rustig twee uur later dan gepland), maar wel erg boeiend om van iedereen te horen hoe zij hun tijd hebben besteed.

De laatste week in Calcutta was ook druk, maar erg leuk. Natuurlijk moesten we op het allerlaatst (dat is, zondagnacht) nog onze presentaties voor maandagochtend maken. De presentatie ging ook erg goed en leverde veel leuke reacties op. Met name de artsen waren, volgens mij, erg enthousiast over het plan wat Anna en ik bedacht hadden. Om onze presentatie wat levendiger te maken, beschreven we een fictieve patiënt en haar reis door het TMC. Voorbeeldpatiënt "Ankita" ging hoe langer hoe meer haar eigen leven leiden, wat grappige commentaren opleverde.
Maandagavond zijn we ook nog uit eten geweest. Het plan was om met een boel mensen van het ziekenhuis mee te nemen, maar zoals dat in de medische wereld gaat waren de fellows nog aan het opereren. Uiteindelijk ging er dus maar één arts mee, maar dat was wel heel gezellig. Veel medewerkers kwamen nog gedag zeggen op maandag, en daarmee was het (hoewel ik wel erg moe was) een van de leukste dagen in het TMC. Onze 'jongens' in het guesthouse waren ook heel sip toen we vertrokken en bleven maar "very miss, very miss" zeggen. Het zal nu wel leeg en stil zijn in Uniworld City Garden Flat 1 appartementen 201 en 203, want de auditers gaan/zijn ook vertrokken en de fellows verhuizen deze week ook.

Nu zijn we net terug van eten en drinken met alle interns. Mama zit al in het vliegtuig en is onderweg naar Dubai. Morgenochtend komt ze om 08.15 uur hier aan, en sta ik ook op het vliegveld. Als het goed is, wacht onze chauffeur ons ook op. Ik ben erg benieuwd naar onze reis, maar heb er veel zin in!

Nu moet ik nog snel gaan inpakken en dan naar bed.. maar ongetwijfeld meer vanuit Rajasthan!

Adi Shakti: The power of ultimate reality

Ik kan een heleboel vertellen over wat ik de afgelopen dagen heb gedaan of over mijn project (op zaterdag houden we al onze eindpresentatie!), maar in plaats daarvan wil ik een blogje wijden aan rare Indiase dingen. "Expect the unexpected" schrijft mijn Lonely Planet in het eerste hoofdstuk over India, en dat is inderdaad misschien wel het beste advies.

Vandaar, only in India...

• knikken ze hun hoofd in een gekke heen- en weer gaande beweging en betekent dat ja, nee, misschien, ik snap het, of ik snap het niet. Zie hier.
  
• passen er 9 mensen in/op een tuktuk
• is diezelfde tuktuk 'opgepimpt' met discolampen, glitters, spiegels, en beeldjes van Hindu goden
• zie je bouwvakkers hand in hand lopen
• word ik overal "ma'm" genoemd
• staat er in de vijver van het ziekenhuis eens in de week een schoonmaker met een soort dweil/douchewisser
• worden steigers van takken gemaakt, 20 verdiepingen hoog
• zijn er 5 mannen nodig om de kassa in een winkel te bedienen
• zet een taxichauffeur zijn auto midden op de weg stil om te gaan plassen, thee te halen, of het wiel van de auto te repareren
• kan mijn kamergenote na 4 weken in dit land opmerken dat ze hier "aan dezelfde kant van de weg rijden als in Engeland"
• duurt het 15 minuten om een nieuw 3D-brilletje te krijgen in de bioscoop als je de andere kwijt bent geraakt
• moeten passagiers in en uit een rijdende bus zien te springen
• wordt de middenberm van de 'snelweg' als kapsalon gebruikt, met spiegels vastgespijkerd aan bomen en kleine krukjes als stoel
• loopt er in de trein een mannetje wattenstaafjes en scharen te verkopen
• komt de beheerder/bewaker/schoonmaker/gids van de Jain tempel om geld vragen op het moment dat ik op een informatiebord aan het het lezen bent dat non-materialisme een kernwaarde van het Jainisme is
• ga je voor €20 uit eten in een 5-sterren hotel en word je als prins behandeld
• eindig ik op een regenachtige middag kijkend naar "The rise of the planet of the apes" -de enige Engelstalige film- nadat 4 mannen in een busje ons net hebben gered uit een volledig ondergelopen straat
• staan er bij de McDonalds enkel kip- en vis-burgers op het menu
• wordt er op straat geadverteerd voor een cursus 'communicative English' (kunnen ze overigens wel gebruiken)
• hou je als passagier een rode doek uit het raam van je taxi, om aan te geven dat er een noodsituatie is en je dus overal voorrang hebt
  
• noemt een man met een theepot zich een 'lunch & tea room'

Indra: God van oorlog, storm en regen

Het regent. Al bijna een week. Op zaterdagnacht begon het; toen duurde het ongeveer 30 uur voordat het weer ophield, maar sindsdien heeft het iedere dag wel een paar uur geregend. Vandaag lijkt weer een non-stop dag te worden; het is volgens mij sinds gisterenavond niet opgehouden. Dit is dus de moesson! Voor een regio waar het 3 maanden per jaar pijpenstelen regent, kunnen ze hier wonderbaarlijk slecht met het water omgaan. De weg naar onze compound staat als eerste blank en lijkt ondertussen meer op een rivier.


We waren eerst van plan dit weekend naar Darjeeling te gaan, maar dat idee is nu in het water gevallen. Ik vind het wel jammer dat ik dat deel van India nu niet te zien krijg, maar ben tegelijkertijd ook wel blij dat ik in dit weer niet in de bergen zit.

Gisteren waren we uitgenodigd bij de school die naast het TMC staat. Dit is deel van de grote 'Delhi Public School' organisatie (wat, op z'n Brits, betekent dat het private scholen zijn), en ze vierden er gisteren Independance Day. Op 15 augustus (maandag) is het Independance Day, maar dan hebben de kinderen vrij. Wij werden als ere-gasten binnengehaald; de hele school stond ons op te wachten toen we aankwamen. Vervolgens werden we door alle leden van de student council welkom geheten en begon het programma voor de jonge kinderen. Een klas deed een dansvoorstelling, waarin de verschillende culturen en dansen van India werden uitgebeeld. Heel leuk! Van de kleuters kregen we zelf geknutselde armbandjes; vandaag is het namelijk Rakhi - een festival waarbij de band tussen broers en zussen wordt gevierd. Zussen binden dan een armbandje om de pols van hun broers, als symbool voor liefde en voorspoed. Wij kregen van de kleuters (die heel verlegen door de leraren naar voren werden geduwd) ook een armbandje omdat we 'allemaal broers en zussen zijn'.

Daarna werden we gevraagd met de oudere kinderen (middelbare school-leeftijd) te praten. Dit verliep een beetje chaotisch, maar het was wel heel leuk om een idee te krijgen van jongeren in India. Ze waren allemaal heel netjes, en stelden vragen over uiteenlopende onderwerpen. Het officiële programma voor de oudere kinderen begon, net als voor de jonge kinderen, met het hijsen van de vlag en het zingen van het volkslied. Daarna lazen een aantal kinderen hun essays over Independance Day voor. Dat was allemaal heel patriottistisch en met veel "trots op India" - ik vond het een beetje tenenkrommend. Tegelijkertijd begrijp ik wel dat ze hier veel aandacht besteden aan een 'nationale identiteit', in een land zonder gezamenlijke taal, religie, of misschien zelfs cultuur. Bij het afscheid kwamen de 8-jarige kinderen ons om 'handtekeningen' vragen - heel grappig. Het was dus een erg leuke ochtend!

Ik heb volgens mij nog niet eens verteld dat mama over tweeënhalve week ook naar India komt! De dag nadat ik op het Tata hoofdkantoor mijn eindpresentatie moet geven, komt mama naar Mumbai. Dan gaan we twee weken reizen door Rajasthan. Ondertussen is bijna alles geregeld en ik heb er ook veel zin in. Gisterenavond zijn Anna, Alex en ik uit eten geweest in een Rajasthaans restaurant - als ik kan afgaan op het eten, dan belooft het in ieder geval een hele succesvolle vakantie te worden!

Mitra: God van eerlijkheid, vriendschap, contracten en afspraken

De tijd vliegt voorbij. Ik ben alweer 4 weken in Calcutta, en over nog minder dan 4 weken ben ik alweer in Mumbai. Op het werk gaat alles nog steeds langzaam, maar ik heb een andere strategie gekozen. Afgelopen maandag was mijn geduld op; de directeur van het ziekenhuis (dr. Chandy, die ik ondertussen ook Grote Smurf ben gaan noemen) had voor Anna en mij een afspraak geregeld met iemand van de trust. Deze persoon zou alles over de constructiekosten moeten weten, en we werden met de auto naar Tata Tea - waar zijn kantoor is - gebracht. Na veel moeite om informatie uit de man te trekken, bleek dat dit deel van ons project al gedaan wordt door de twee auditers. Hij bleef hetzelfde beetje informatie maar herhalen, stelde vragen maar luisterde vervolgens niet naar onze antwoorden en zette ons uiteindelijk in een kantoortje met 8 mappen vol rekeningen zodat we "een idee konden krijgen". Ik begon me steeds meer te ergeren aan de situatie; dat Grote Smurf ons taken geeft die al gedaan worden (door mensen die er voor opgeleid zijn en dat echt veel beter kunnen dan wij), dat niemand tegen hem in durft te gaan, en vooral dat het zo tergend langzaam gaat om de juiste informatie te krijgen. Enerzijds hebben Anna en ik een gigantisch project toebedeeld gekregen, en anderzijds lijken we ook weer heel weinig verantwoordelijkheid te krijgen. We gaan van het kastje naar de muur, en doen dat ook nog eens voor spek en bonen -om maar met twee uitdrukkingen te spreken. We besloten op dat moment dus ook om het heft nog maar meer in eigen hand te nemen; het analyseren van de kosten van de bouw van het ziekenhuis laten we over aan de auditers. We blijven bezig met de running costs (elektriciteit en HR kosten in mijn geval), maar gaan ons ook bezig houden met de inkomsten-kant van het ziekenhuis. Ben benieuwd wat Grote Smurf er van vindt.

Vandaag was in ieder geval meteen al een hele boeiende, en zowaar drukke, dag. Anna en ik willen wat meer inzicht krijgen in het proces hoe bepaald wordt welke patiënt wat moet betalen. Dat daar best wat meer naar gekeken kan worden, werd vandaag meteen duidelijk. Patiënten die aangeven dat ze financiële hulp willen, worden door de specialisten naar de afdeling Patient Navigation gestuurd. Dat zijn twee, heel erg aardige en hulpvaardige, maatschappelijk werkers die dan met de patiënten de financiële situatie doornemen. Ze vragen naar inkomen, hoeveel gezinsleden er zijn, maar ook naar de toestand van het huis (is het een klei-hutje, heeft het een permanent dak), hoe ze zich vervoeren, of ze elektriciteit hebben, hoe vaak per dag de mensen eten, en of ze een mobiele telefoon en tv hebben. Na afloop van dit gesprek (we mochten vandaag bij zo'n interview zitten) belt de maatschappelijk werkster dan naar de specialist. Ze geeft een samenvattinkje van alles wat er verteld is en de patiënt wordt dan weer naar de specialist geroepen. Op basis van dat korte telefoongesprek (minder dan een minuut was het vandaag), bepaalt de arts wat hij voor de behandeling gaat rekenen. Wij zagen een man wiens vrouw tongkanker heeft; ze wonen in een eigen huisje, met een inkomen van 7000 rupees (= 110 Euro) per maand, waar ze ook de ouders van de man en een 9-jarige dochter van moeten onderhouden. De familie heeft geen vervoersmiddel (geen auto, maar ook geen brommer), maar wel een tv en een mobiele telefoon. De maatschappelijk werker twijfelde aan de waarheid over zijn inkomen, omdat ze in een ander ziekenhuis al chemotherapie hadden betaald. Wij mochten mee met het gesprek wat de radiation oncologist vervolgens met de man en zijn vrouw voerde. Hij besloot ze 50% korting op de bestraling te geven, wat betekende dat ze nog 18000 rupees ( = 284 Euro) moeten betalen. De vrouw raakte erg geëmotioneerd, en probeerde de arts er nog van te overtuigen haar meer korting te geven. Hij was echter resoluut in zijn besluit en na 5 minuten stonden ze weer buiten.
Ik was behoorlijk verbaasd over het proces, met name hoe arbitrair het voelde. Als de arts in een goede bui is geeft hij veel korting, heeft hij -zoals nu het geval was- net iemand gezien die hem probeerde op te lichten dan geeft hij weinig korting. Dezelfde patiënt moet ook voor ieder deel van de behandeling door dit proces; morgen gaat de familie naar de medical oncologist voor het bepalen van de prijs van de chemotherapie. Misschien is deze arts hen beter gezind en geeft hij de behandeling wel helemaal gratis. Ik kom hoe langer hoe meer achter dit soort rare dingen; niemand lijkt hier vooraf echt goed over dingen na te hebben gedacht. Het ziet er allemaal mooi uit, maar als je beter kijkt komt het naar voren hoe 'onafgewerkt' het ziekenhuis eigenlijk is. Ik vind het onbegrijpelijk -en ben ook erg benieuwd hoe het ziekenhuis over een paar jaar zal draaien.
Anna en ik hebben er in ieder geval een erg boeiend project bij. We mogen van Ananya en Rupsa, de maatschappelijk werksters, ook bij ieder gesprek zijn vanaf nu - zodat we het proces beter kunnen analyseren en hopelijk ook met wat goede aanbevelingen kunnen komen.
Raar land, hoor, India!

Lakshmi: Godin van licht, rijkdom en geluk

Mera bharat mahan is de slogan van India – “my India is great” en vandaag zag ik precies dat. Voor het eerst sinds ik hier ben aangekomen, was het stralend zonnig weer. Geen wolken, een lage (tenminste, relatief gezien) luchtvochtigheid en geen enkele dreiging van regen. Hoewel het zaterdag is, gingen we vanmorgen toch naar het TMC. David en Michael presenteerde er het resultaat van hun projecten. De presentaties waren boeiend en ik was onder de indruk van de hoeveelheid werk die ze allebei hebben gedaan. Ik wist opeens ook, zonder veel moeite, de man van de elektriciteit te pakken te krijgen – terwijl het de hele week een nachtmerrie was om hem te traceren. Toen raakte ik aan de praat met dokter Battacharya – een pediatrisch oncoloog, die ik gisteren al even had ontmoet. Toen ik haar vertelde van mijn MSc in ontwikkelingspsychologie sprong ze op en vroeg of ik misschien wou helpen op hun afdeling. Uiteraard heb ik met veel enthousiasme “ja!” geroepen en hebben we een afspraak voor maandag gemaakt. Ik ben heel benieuwd wat ik voor ze kan betekenen op de kinderafdeling, maar ik heb er sowieso veel zin in. De rest van de ochtend en het begin van de middag heb ik David geholpen met zijn portretten. Hij fotografeert voor de website ook alle artsen, wat voor mij een goede manier was om kennis te maken met een heleboel doktoren. Er was ook een klein patiëntje, die voor de patiënten-foto’s kwam. Dezelfde dr. Battacharya had ons aan zijn familie voorgesteld, en we hebben ook even met hem gespeeld terwijl hij zijn (dagelijkse..!) chemokuur kreeg. Wanneer een 3-jarige leukemie heeft is het verdriet hier, en dat vond ik bijna geruststellend, niet meer of minder dan in Nederland. De kinderkant van de chemo-afdeling, waar ook een meisje van 12 een bloedtransfusie onderging (ze bleek in afwachting van een beenmergtransplantatie) is een hartverscheurende plek – maar de interacties met de ouders en de kinderen zijn de meest bijzondere tot nu toe. Het toont waarom het TMC gebouwd is; “cancer affects everyone”. Eerder deze week was ik al geraakt door de supervisor van het zwembad, die aan me kwam vragen of ik misschien oncoloog was. Hij vertelde dat zijn moeder kanker had en dat hij graag met een arts wou praten. Toen we het over het TMC hadden zei hij dat het te duur was. De woorden “free care” zorgden voor zo’n opluchting dat ik absoluut geen twijfels heb over de noodzaak van het ziekenhuis. Ik heb aan Rohit gevraagd of hij misschien even met de man wil praten, wat volgende week –als Rohit terug is uit Delhi- gaat gebeuren.

Na het werk hebben we even thuis geluncht en ben ik toen met Alex naar “Spencer’s” (ik denk van Mark’s & Spencer’s) gegaan. Dat is een winkelcentrum dichtbij, met een supermarkt, een boekhandel, wat kledingzaken en een food court. Alex moest voor officiële kopieën van zijn paspoort door naar het Zwitserse consulaat, maar ik heb me rustig vermaakt in de mall. Voor 349 rupees ( = 5.48 Euro) heb ik 2 (!) blouses gekocht, en ik heb een paar sandalen aangeschaft. In de supermarkt is het ook interessant om te zien wat er “exotisch” is; voor 2 appels heb ik omgerekend meer dan een Euro betaald – die worden dus geïmporteerd (en hoewel de mango & papaya heerlijk zijn, wou ik toch wel graag even wat anders). Ik moet nog steeds erg aan de prijzen wennen; voor 15 Euro kan je je hier 8 uur met een taxi laten rondrijden.

Nadat ik mijn leven geriskeerd had door de straat over te steken, en de taxi terug mij iets voor Uniworld afleverde (prijs: 45 rupees = 70 cent), bleek dat er tegenover onze compound opnames voor een Bengaalse film aan de gang waren. Dat trok uiteraard een heleboel toeschouwers. Toen ik langsliep was het even alsof ík de celebrity was; de kleurrijke mensenmassa draaide zich naar me om en van alle kanten werd er naar me gelachen, gezwaaid, en “hello!” en “kemon achho?” (hoe gaat het?) geroepen. Dat de mensen vriendelijk zijn is niet gelogen.

Vervolgens ben ik in, in het heerlijke weer, gaan zwemmen en ben ik de rest van de avond lekker aan het relaxen. Morgen gaan we lunchen bij Trishna, de coördinator van onze projecten, daar heb ik ook erg zin in. Kortom, vandaag was mera bharat mahan.

Sarasvati: Godin van kennis en kunst

Tijd voor een update! Ik ben ondertussen al behoorlijk gewend in Uniworld- Garden flat 1 - appartement 203 en in het Tata Medical Center (het TMC). De dagen hebben een ritme; 's morgens om 08.00 uur ontbijten we. De afgelopen week hebben we wat nieuwe gasten gekregen in de TMC appartementen; de Britse Ann blijft tot woensdag - ze zal achter in de 70 zijn, en werkt al bijna 45 jaar in India. Ze kent de directeur van het TMC, dokter Chandy, van zijn vorige baan bij het Christian Medical Center in Vellore, en hij heeft haar gevraagd om hier te kijken naar de beenmerg transplantatie units. Rohit is een jonge Indiase chirurg, die bij het TMC zijn 'fellowship' om gastro-enterologisch (als dat een woord is...) chirurg te worden, doet. Hij huurt vanaf volgende week een appartement in de buurt, maar blijft tot die tijd bij ons. Dan zijn er gisteren ook nog twee jonge Indiase vrouwen bijgekomen, die hier de komende twee maanden de financiën komen auditen - wat wel eens relevant kan zijn voor mijn eigen project. Hoedanook, het is dus een gezellige boel, en we ontbijten al met zo'n acht mensen iedere dag. Vervolgens komt Kanei, de chauffeur, ons rond half 9 halen. Wij proppen ons dan met z'n zevenen in de auto (Ann heeft een eigen chauffeur, en ook de twee auditers hebben blijkbaar hun eigen vervoer). Ik vond 7 mensen al indrukwekkend, maar vanmiddag zag ik hoe de verpleegkundigen naar hun hostel worden gebracht.. Hoeveel verpleegsters passen er in een Tata Indigo? Antwoord: 14 en een chauffeur.
Vervolgens verblijf ik tot 16.40 uur in het ziekenhuis, of eigenlijk in het administratie-gebouw van het ziekenhuis. We hebben vanaf deze week onze eigen kantoortje, wat vooral een bureau en stoelen inhoudt. Het gebouw is nog niet helemaal af, en dus worden we geregeld opgeschrikt door bouw-geluiden. Mijn werktempo ligt vooralsnog laag. Ik ben nog steeds bezig met het definiëren van mijn project, en dat is vooral lastig omdat mensen moeilijk te bereiken zijn. Op e-mails wordt niet gereageerd en afspraken worden vergeten. Het doel van mijn project (wat ik dus samen met Anna doe) is, voor zover ik het nu begrijp, enerzijds om te kijken waar de kosten van het bouwen van het ziekenhuis duurder zijn uitgevallen dan in de budgettering, en anderzijds om de belangrijkste running costs van het ziekenhuis te analyseren. Hierbij valt te denken aan de kosten van elektriciteit, water, van salarissen, het IT-systeem en alle consumables (zoals desinfectant, handschoenen, naalden, etc. etc.). Anna en ik hebben deze categorieën verdeeld, en ik ga werken aan elektriciteit, HR en samen doen we de consumables. Voor nu ben ik met 2 dingen bezig: 1) het contacteren van de juiste mensen die mij de juiste informatie kunnen verschaffen en 2) het opnemen van de meterstanden van de elektriciteit. Het ziekenhuis betaalt nu iedere maand hun energie-rekening, maar heeft geen idee waar al die energie voor gebruikt wordt. Ik mag dus iedere dag naar het energie-gebouw (ook nog half in aanbouw), om te kijken hoeveel er verbruikt is voor bijvoorbeeld airconditioning en verlichting. Hoewel dit vrij hands-on werk is, vind ik het eigenlijk wel leuk dat ik nu iedere dag iets mag gaan doen. Het is maar een kwartiertje werk, en uiteindelijk kan ik er wat berekeningen op los laten.
Ik heb al wel gemerkt dat je informatie hier echt uit mensen moet trekken. De baseline is 'kan niet' - maar als je dan doorvraagt, blijkt het toch wel te kunnen en blijkt dat ze je ook eigenlijk wel graag willen helpen. Ik noem het maar cultuur! Ik kan in de organisatie ook al een paar dingen zien die er missen; er lijken maar heel weinig 'links' tussen afdelingen te zijn. De engineers communiceren niet met de 'financiële afdeling' (die bestaat uit 1 man, de CFO) en die heeft ook geen contact met de patiënten-administratie (en weet dus niet op hoeveel procent van hun kunnen ze nu functioneren). Ik voel me een beetje alsof ik overal puzzelstukjes moet lospeuteren - en het combineren van die stukjes is wel leuk werk. Ik ben erg benieuwd waar het heen gaat met ons project!

Kanei brengt ons dan om 16.45 uur weer naar huis - waar we nog 2 uur relax-tijd voor het eten hebben. Ik ga naar het zwembad, lees wat, of ga online. Het grote gezelschap komt dan rond 19.00 uur weer bijeen voor het eten; dit is tot nu toe erg gezellig - iedereen heeft verhalen over wat er die dag gebeurd is. Of eigenlijk: iedereen heeft verhalen over wat er die dag niet gebeurd is. Rohit ziet ongeveer 3 patiënten per dag - maar kan nog niet opereren, Stephanie is operatie kamer-deskundige, maar de Operating Theatres zijn nog niet klaar, Ann rapporteert over alle onpraktische dingen van de Bone Marrow Transplant Unit, en wij proberen maar steeds mensen te pakken te krijgen voor onze projecten.
Na het eten gaat iedereen z'n eigen gang - en begint het de dag erna weer opnieuw. Alles bij elkaar bevalt het dus wel! Ik had dit weekend het rijk ook voor me alleen (na ja, met Ann en Stephanie in het appartement tegenover) - omdat de andere interns naar Varanasi waren. Het was een prima weekend, heel relaxed. Stephanie en ik hebben wat gewinkeld en de nieuwste Harry Potter gezien. Toen de anderen gisteren na 7 uur vertraging weer thuiskwamen, had ik ook geen spijt dat ik niet mee was geweest. Alles bij elkaar hadden ze er 24 uur over gedaan, Anna was zondag al ziek geworden, en nu zijn Alex en Michael ook ziek - David heeft alleen last van hoofdpijn. Misschien word ik ook wel snel aangestoken, maar ik heb nu in ieder geval nog nergens last van.

Ganesh - Remover of obstacles

In de 10 dagen die ik nu in India ben, is dit land al 4 keer met grote berichten in het Nederlandse nieuws geweest. Eerst was er die tempel, met voor 15 miljard Euro aan goud. Toen was er een eerste treinongeluk; bij Delhi ramde een trein een bus. Maandag was het tweede -en grotere- treinongeluk; de trein van Calcutta naar Delhi ontspoorde. Nu zijn er explosies in Mumbai.
Besteedde ik eerst geen aandacht aan de India berichten, of zijn het er nu echt opeens veel meer?
De berichten zijn wel een beetje beangstigend. Ik realiseerde me een paar dagen geleden dat ik het moeilijk vind dat alles hier een risico is - of lijkt. Met die risico's komt ook een gevoel van angst. Eten is een risico, met water moet ik opletten - er is de angst dat kraanwater als gebotteld water verkocht wordt. Met een taxi regelen is er de angst dat ze je, in het beste geval, te veel rekenen. De angst dat er gestolen wordt, ook uit het appartement of uit het ziekenhuis. De angst dat de taxi, zonder gordels, tegen een andere aanrijdt, dat de trein ontspoort. Het risico dat muggen steken en de angst voor malaria of knokkelkoorts. De angst voor de bijwerkingen van de malaria-pillen. De angst voor vieze wc's, voor kakkerlakken, voor afval op straat. Voor niet genoeg drinken in dit klimaat en voor niet vaak genoeg mijn handen ontsmetten met antibacteriële gel.

Die realisatie maakte het gelijk minder erg. Ik vroeg me af waarom ik het dit weekend zo fijn vond om weer terug te keren naar onze compound, na een dag in Calcutta en een dag op uitstapje naar Santiniketan. Ik kwam tot de conclusie dat het juist is omdat de risico's zoveel verder weg lijken, hier.
Ik wil overigens niet de indruk wekken dat ik hier super nerveus, neurotisch, en bang rondloop. Het weekend was juist ook erg leuk; ik was blij het echte Calcutta te zien en onze dagtrip op zondag was ook heel leuk. Ik voelde me ironisch genoeg ook helemaal niet onveilig. Misschien is dit wel culture shock; dat ik het toch allemaal wel overweldigend vond. Ik merk dat ik m.b.t. de risico's ook al een wat meer c'est la vie - houding aanneem, de enige optie volgens mij. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voor ik eraan gewend ben.

Ik heb het ook prima naar mijn zin; alles is vooral heel erg boeiend. Het ziekenhuis, de stad, de mensen. Op het werk (raar dat ik dat nu kan zeggen) is het nu nog erg rustig. Vandaag ben ik bijna de hele dag bezig geweest met het helpen van David, die een fervent fotograaf is, om een soort foto-studiootje op te zetten. Hij heeft een project bedacht waarvoor hij patiënten gaat portretteren, wat vervolgens voor een tentoonstelling en voor fundraising gebruikt kan worden. Dus ik stond vandaag op stoelen met door David geknutselde lichtboxen, ik hield reflectoren vast, diende als model, en mocht -terwijl hij het licht deed- ook de foto's maken. Het was dus een erg leuke dag! Langzaam aan zal mijn werk ook wel wat inhoudelijker worden.
Gisteren heb ik ook het zwembad van de compound uitgeprobeerd. In een complex genaamd Uni-Club (een contradictio in terminis, zou ik denken), wordt er gewerkt aan yoga-ruimtes, fitness, een bar, restaurant, kinderspeelplaatsen. Uni-Club geeft een kijkje wat ze hier in Uniworld voor ogen hebben; veel marmer en een exclusieve uitstraling. Voor nu is het nog omringt door gebouwen-in-aanbouw en door bouwvakkers (jongens die volgens mij niet ouder kunnen zijn dan een jaar of 14). Maar het zwembad is dus af, en dat beviel erg goed. Met een guard en een supervisor is er aan toezicht geen gebrek - maar het zwembad is groot en van een heerlijke temperatuur.

Een kleine impressie van het leven hier:

Telefoonnummer

Nog even een update:
Ik heb vanaf nu een Indiaas nummer, en ben niet meer op mijn Nederlandse nummer te bereiken. Mijn nummer is:

+ 91 8420047367

Newtown & Uniworld

Bestemming Calcutta , of –zoals het tegenwoordig heet, Kolkatta.
Gisteren vlogen Alex (een half Zwitserse, half Amerikaanse jongen die de afgelopen drie jaar geschiedenis in Cambridge studeerde), Anna (een half Braziliaanse, half Boliviaanse geboren Britse die net haar tweede jaar economie heeft afgerond aan de London School of Economics) en ik vanuit Mumbai naar het oosten. Dinsdag was een lange dag op het hoofdkantoor van Tata, waar we de hele dag naar allerlei medewerkers hadden geluisterd. Heel even zag ik meneer Ratan Tata himself door de gang lopen – dat was bijna celebrity-like. Het was dus een erg boeiende dag, maar wel vermoeiend. ’s Avonds zijn we met (bijna) alle interns ook nog wat gaan drinken in The Taj Palace – het eerste Tata hotel, en ook het hotel dat twee jaar geleden de locatie van de terreuraanslagen was. Nu is de security er redelijk streng, en de drankjes zijn er (voor Indiase begrippen) erg duur. Hoedanook, ik was nog behoorlijk moe toen we om half acht ’s ochtends naar het vliegveld werden gereden, en de Indiase rijstijl zorgde er ook voor dat ik enigszins misselijk op het vliegveld aankwam. Links rijden is maar een suggestie hier, net als dat een rood stoplicht meer een indicatie is dat je misschien iets langer moet toeteren. Rijden in India is als rijden in een computerspel; zigzaggend over de weg en alleen remmen als je écht niet anders kan.
De vlucht was prima, en ook in Kolkata stond er een chauffeur voor ons klaar. In een speciale Tata Medical Center auto (“on hospital duty”) werden we naar ons appartement gereden. Omdat ik de blog van de twee Berkeley interns al uitgebreid gelezen en bekeken had (de jongens maken graag filmpjes), was ik niet zo verbaasd als Alex en Anna. Naast de weg duiken er opeens hoge flats op, afgeschermd door hekken en een poort. In deze compound “Uniworld” (een ietwat ironische naam als je het mij vraagt) staan misschien een stuk of 25 appartementengebouwen (ieder zo’n 20 verdiepingen hoog) en worden er nog tientallen gebouwd. Wij wonen in flat 1, op de tweede verdieping. De manager vertelde ons gisteren dat er slechts 30 van de 800 appartementen bewoond zijn op dit moment, hoewel ze allemaal zijn verkocht. Wij wonen samen met de twee Berkely jongens (Michael en David) in één appartement, en tegenover ons woont Stephanie – een Britse vrouw van ongeveer 50 die bij het Medical Center werkt. Iedere slaapkamer (die ik deel met Anna) heeft een eigen badkamer. Waar ik nog niet aan gewend ben geraakt, is de bediening. Met z’n zessen hebben we op ieder moment 3 servants tot onze dienst. Zij wonen in het servants-quarter, waar ook de keuken is. De jongens koken ontbijt en diner voor ons, maar zijn er ook om thee te maken en het appartement schoon te houden. Ik vind het allemaal nogal bizar en koloniaal. Als ik een kopje thee wil, ben ik prima in staat het zelf te maken – behalve dat de keuken dus in hun deel is. Het is natuurlijk werkverschaffing, en die jongens (ze werden door de manager ook “my boys” genoemd) hebben het helemaal niet slecht.. En toch, toch voelt dit hele compound vrij surreëel. Het is allemaal niet overdreven luxe (ik voel me nog geen Qatari), maar het is wel ‘dat andere India’. Ik ben nog niet in ‘oud’ Calcutta geweest, maar ik kan wel raden dat het er daar niet zo uit ziet.

Vandaag was de eerste dag in het Medical Center. De chauffeur haalt ons iedere werkdag (5 dagen in de week en niet de zes die Tata eerst had aangekondigd) om half 9 ’s morgens op. David en Michael gaven ons vanmorgen een rondleiding door het ziekenhuis – een spikspliternieuw gebouw dat pas 6 weken geleden geopend is. Op dit moment is alleen de outpatient care in gebruik (poliklinische behandelingen, inclusief chemo en bestraling). De inpatient care zou op 1 juli openen, maar het bleek te lekken in de operatiekamers (enigszins onpraktisch tijdens de monsoon). Alles is dus helemaal nieuw en ziet er mooi uit, maar toch kon ik al meteen onpraktische en onhygienische dingen zien. De deuren zijn niet automatisch, de slaapzalen zijn open (zonder deuren), en om bij de afdelingen te komen vanuit de lift moet je via buiten (wel overdekt, maar mijns inziens nog steeds onhandig en gevaarlijk). Er zijn dus lekkages op verschillende plekken en de afvoer is sowieso slecht. Ik begrijp niet waarom er over dat soort dingen niet is nagedacht bij het ontwerp of de uitvoer van deze plannen – het lijkt voor mijn westerse ogen zo logisch (en er is bij de bouw volgens mij koste noch moeite gespaard). De faciliteiten zijn wel uitstekend; het ziekenhuis heeft alle benodigdheden, van twee grote laboratoria met fancy apparaten, van mri-scanners tot een bloedbank, een apotheek, buizenpost, mooie wachtkamers en kunst aan de muur van lokale kunstenaars. De helft van de zorg is bedoeld voor gratis behandelingen, terwijl de andere helft van de patienten wel betaalt (en daarmee de rest deels financiert). Er is wel een verschil in faciliteiten voor de ‘general’ en de ‘private’ zorg; general heeft slaapzalen, terwijl op de private afdelingen iedereen een eigen luxe kamer met koelkast, flatscreen en bed voor familie heeft. Ook mogen de private patiënten hun artsen kiezen. Enerzijds begrijp ik het verschil, maar anderzijds gaat het volgens mij in tegen de visie van het ziekenhuis. Ik ben nog maar een paar dagen in India, maar ik krijg het idee dat deze hele samenleving een on-egalitaristisch systeem accepteert en ondersteunt. Ik vind het moeilijk om te accepteren dat de ene mens servants heeft en de beste artsen krijgt – en de andere niet. Natuurlijk werkt dat in zekere zin ook bij ons zo, maar hier is het normaal, geaccepteerd, niet iets om van op te kijken.

Omdat ik verder nog niks inhoudelijks heb gedaan, en dit stukje al wel erg lang wordt, zal ik ‘mijn werk’ voor later bewaren. Ik vermaak en verbaas me in ieder geval!

UK - Nederland - India

Wow, India!

Ik weet dat ik eigenlijk nog zoveel over Cambridge moet vertellen (bijvoorbeeld over het May Ball waar ik in mijn laatste week naar toe ging, en over examens en klaar zijn met weer een master), maar ik ben alweer twee bestemmingen verder. Vorige week haalde mama me met de auto op in Engeland en was ik even een weekje thuis. Ik had nog net de kans om Victoria even te zien voordat die weer naar New York vloog, en ik had ook de tijd met alle andere vriendjes en vriendinnetjes in Nederland af te spreken. Gisterenochtend was ik er helemaal klaar voor; mama en Argonde brachten me naar Schiphol - en ik vloog naar Frankfurt. Mijn vlucht in Frankfurt had wat vertraging, maar uiteindelijk landde ik vannacht om 2 uur in Mumbai. De laatste vijf minuten zat ik met mijn neus tegen het raampje gedrukt om alvast een glimp van de stad op te vangen. Het was om die tijd nog 27 graden en toen ik eindelijk tussen alle mannen mijn bagage van de band had gesleept, kon ik buiten ook gaan ervaren wat dat betekent: dat betekent vochtigheid.
Mijn chauffeur stond me heel netjes op te wachten (die heeft daar dus bijna 3 uur moeten wachten..), achter een hek met alle andere drivers. Het was een beetje raar om langs alle mannen met bordjes te lopen op zoek naar die ene waar "Tata - Leanthe van Harten" op stond. En zo reed ik om half 4 's nachts door Mumbai; waren dit de beruchte slums? Was het er donker omdat de gebouwen verlaten waren, omdat de mensen sliepen, of omdat ze geen elektriciteit hadden? Ik zag meteen hoe vervallen de 'gebouwen' (meestal deze term niet waardig) waren, en verbaasde me dat er nog heel wat mensen op straat liepen of fietsten. Ik realiseerde me dat ik echt in India was toen ik een familie zag slapen op een rotonde. India is zoals je het kent van tv.

Ik slaap een aantal nachten in het YWCA, een prima hotel - het ziet er (ook) wat aftands uit, maar het is schoon, de service is goed, er is airconditioning, en ze serveren ontbijt en diner. Mijn kamer deel ik met een andere intern uit Cambridge, die ik dus vannacht een beetje bruut wakker maakte. Na maar een paar uurtjes slaap heb ik me vanmorgen naar het ontbijt begeven, en toen de meeste andere interns de stad ingingen, ben ik terug naar bed gegaan. Om half 12 kon ik het weer aan, heb ik (koud - ik ben inderdaad in India) gedoucht en ben ik wat gaan rondlopen met een andere Cambridge intern. Ik ben (nog) niet echt geschrokken, maar het was wel moeilijk om 2 kleine meisjes en een baby bedelend aan onze open raampjes van de taxi te zien staan.
Verder is het allemaal erg leuk en nieuw! De geluiden (in India geldt volgens mij het recht van de hardst claxonnerende), de geuren (kruiden, afval, schoonmaakmiddel, uitlaatgas, exotische planten), de mix tussen koloniale gebouwen en betonnen uiteenvallende blokken, de mensen op straat (ongeveer 1 vrouw op 20 mannen), de bedrijvigheid (het eten dat op straat te kopen valt, de mensen die op hun hoofd hun handelswaar vervoeren, schoenenpoetsers, taxi-chauffeurs).

Nu ga ik straks weer even stukje lopen, bijvoorbeeld naar "the gate of India" - een poort aan het water waar het hotel dichtbij zit. Morgen heb ik de hele dag introductiedag bij Tata (het welkomstpakket dat voor me klaar lag was al indrukwekkend, ik heb genoeg te lezen over het bedrijf!), en woensdagochtend vliegen we met z'n drieën naar Calcutta. Ben ook daar erg benieuwd naar!
Voor nu vind ik dat Tata het allemaal erg goed geregeld heeft; vanmorgen belde de coordinator nog even om te vragen of alles goed was gegaan met mijn vlucht. Tata is in het straatbeeld ook overal; de auto's, de busjes, een Tata service-point, op het station, het staat op straattegels, er zijn Tata hotels. Ik heb er dus ook zeker zin in morgen meer over het bedrijf te leren.

Later dus meer!

Koninklijk Cambridge

Ik weet het, ik weet het: ik ben de laatste tijd geen trouwe blogger geweest. Het is alweer mei en mijn laatste 2 maanden in Cambridge zijn aangebroken. Zoals ik in al mijn blogs schrijf: ik had het te druk, er is alweer zoveel gebeurd.

Sinds donderdag is het Easter Term begonnen, het laatste trimester van het jaar. Hiervoor had ik eerst 6 (!) weken vakantie, die ik half in Nederland en half in Cambridge heb doorgebracht. Vakantie was namelijk wel een beetje een overstatement; met 3 examens en een essay om te leren/ te schrijven had ik genoeg te studeren. Afgelopen dinsdag en woensdag had ik dan eindelijk die examens en kon ik daarna heel even uitpuffen. Héél even, want donderdag werd ik om 9 uur alweer op college verwacht. Hier ben ik echter faliekant door heen geslapen, en begon mijn term dus goed.
De week had echter ook erg veel leuke aspecten. Tussen mijn examens door op woensdag, passeerde de koningin (de echte Elizabeth II, Queen of England) mij op straat in een rode Bentley. Nietsvermoedend liep ik vanaf de business school de stad in om wat te gaan lunchen, toen ze op nog geen 4 meter afstand langs kwam. De koningin keek mijn kant op, keek me vervolgens aan, en glimlachte. Het was een hele bizarre, surreële ervaring - of zoals een jongen zei die ook op de stoep stond "this is crazy!". Het was echt crazy, en raar dat ik nu oog in oog heb gestaan met de Engelse koningin terwijl ik koningin Beatrix nog nooit gezien heb. Erg leuk!
De rest van de week had ook veel koninklijks in zich. Donderdag ging ik na 4 uur college (terwijl ik dus al 2 uur gemist had die ochtend) en het eerste formal van term, naar Londen. Charlotte en ik vonden allebei dat we The Wedding toch eigenlijk wel firsthand moesten ervaren, nu we er zo dichtbij waren. Na wat getwijfel over de locatie, besloten we om kwart voor negen 's morgens naar Hyde Park af te reizen. Met de verwachting dat het ongelooflijk druk zou zijn in de tube, op straat en in het park, kwamen we er om half 10 aan. Daar konden we echter zonder problemen een plekje op het gras bemachtigen, waar we gewoon konden zitten - en het scherm zonder problemen konden zien-. Pas later zagen we hoeveel mensen er om ons heen zaten... Ook dit was een hele bijzondere, leuke ervaring. De sfeer in Hyde Park was geweldig, waar iedereen als er iets gebeurde (Prins William in de auto, de Koningin in de auto, etc.) met veel enthousiasme met hun vlaggetjes ging zwaaien. Op het moment dat Kate (duchess of Cambridge!) Westminster Abbey binnenging was heel Hyde Park stil. Meer dan 150000 mensen hielden hun adem in. Bij het volkslied en bij de balkon-scene ging iedereen staan, en menig champagnefles werd na de "I will"'s ontkurkt. Ik was onder de indruk van hoe goed het georganiseerd was. Het was nergens te druk, ook niet toen we teruggingen met de tube, en de beelden van hoe de massa rustig naar Buckingham Palace liep bewezen dat echt alles onder controle was. Ook het gemêleerde publiek viel me op. Charlotte en ik zaten achter een vriendengroep die er Indiaas/Pakistaans uitzagen, naast me zaten Chinees-Britten, een bejaard stel enerzijds en een gezin met twee kleine kindjes aan de andere kant. Sommige mensen waren helemaal in 'Union Jack' kleuren, terwijl anderen met hoed en jurk deden alsof ze naar de bruiloft toegingen. Het was absoluut de moeite waard om een kijkje te nemen. Heel leuk, en uiteraard ben ik nu helemaal voor de Engelse monarchie!
Zaterdag vierde ik dan het bestaan van een andere royal; onze eigen Koningin Beatrix met een koninginnedag tuinfeestje. Met oranje ballonnen, een oranje vlaggenlijn en een hele dag Nederlandse muziek, heb ik het Moederland volgens mij wel eer aangedaan. De rest van mijn oranje spullen - die Gwen zo lief naar me had opgestuurd- zwerven nog ergens in de Nederlandse/Britse post.. Nou ja, dan zal ik binnenkort maar weer een Dutch themed party geven!

Het Cambridge leven gaat ondertussen weer gewoon verder. Ik ben alweer bij de Tea Society geweest, heb zowaar de jongens uit mijn huis overgehaald om mee naar ballroom dancing te gaan, ik moet weer artikelen/boeken lezen voor mijn nieuwe vakken en ik heb me vandaag ook opgegeven bij de roeiclub van Girton om stuur te worden. Hoewel het me best moeilijk lijkt (en het ook nog eens vroeg in de ochtend is...), ben ik wel benieuwd naar het zitten in een boot en het schreeuwen van commando's. De Boat Club klinkt wel als een hele gezellig groep - ik ben alleen een klein beetje bang dat ik straks de meest ervaren mannenboot moet coxen (sturen), omdat ze me vertelden dat ze beginnende stuurs in een boot met ervaren roeiers combineren en vice versa. Hmmm... na ja, we zien wel!

Mijn laatste grote nieuws is dat ik in de zomer een stage in India ga doen! Ik had me een poosje geleden al aangemeld voor een stage bij Tata - zij hebben een internprogramma voor studenten uit Cambridge, the London School of Economics, en Berkely (Californië). De stages zijn gericht op hun Social Corporate Responsibility projecten; Tata doet veel aan 'teruggeven aan de community' met bijvoorbeeld sustainability projecten, waterzuiveringsinstallaties, infrastructuur, het opzetten van onderzoekscentra, onderwijs, women empowerment. Nadat ik in maart voor een interview was uitgenodigd, kreeg ik twee weken geleden te horen dat ik was geselecteerd. Superleuk! Samen met zes interns uit Cambridge en de studenten van de andere 2 universiteiten, ga ik eerst naar Mumbai - waar het hoofdkantoor van Tata zit. Na vijf dagen ga ik naar mijn project; het Tata Medical Center in Kolkata (zoals Calcutta tegenwoordig heet). Dit is een helemaal nieuw, state-of-the-art oncologisch ziekenhuis en onderzoekscentrum, volledig filantropisch, waar 50% van de bedden voor gratis zorg is bedoeld - onder andere voor mensen uit Bangladesh, Nepal en Bhutan. Het enige wat ik vooralsnog over mijn project weet is dat ik mag analyseren waarom het ziekenhuis duurder uitviel dan gepland. Later krijg ik vast meer informatie over mijn project. Voor nu heb ik er vooral heel veel zin in, ik heb uiteraard meteen een Lonely Planet aangeschaft en van kaft tot kaft gelezen.
Tot zover een long overdue update! Hopelijk snel meer!

Stroomversnelling

Cambridge is voor mij één grote stroomversnelling. Alles gaat zo snel, er is zoveel te doen, dat ik amper de tijd heb even te reflecteren. De laatste week van Lent term is alweer aangebroken, terwijl mijn laatste update nog kwam uit de eerste week. Met het einde van Lent eindigen voor veel master-studenten ook alle vakken, en rest hen alleen nog het schrijven van een dissertation. Bij mijn programma is dat anders, en heb ik ook in Easter term nog vakken in plaats van een scriptie.

De afgelopen weken stonden vooral in het teken van wat korte reisjes. Vorige week waren Charlotte en ik in Schotland. Op vrijdag (toen Charlotte nog niet gearriveerd was) ben ik naar het noorden afgereisd, waar ik in de Hooglanden heb rondgewandeld en een bezoekje aan de kleinste whisky distillerij van Schotland heb gebracht. Het was opeens schitterend weer (zo zonnig dat ik zelfs zonder jas kon wandelen!), en de bergen, een heus Loch, watervallen, weilanden en zalm-vissers maakten het pittoreske plaatje compleet. Jammergenoeg heb ik van de Hooglanden niet meer gezien -maar ik wil graag nog eens terug, om bijvoorbeeld ook de eilanden te bekijken. De rest van het weekend hebben we in/bij Edinburgh doorgebracht; ook erg mooi! Edinburgh is een verrassend levendige stad (met meer dan 700 pubs!), wat een leuke mix met de oude straten en gebouwen oplevert. Hoogtepunten waren toch wel a) het café waar J.K. Rowling is begonnen met het schrijven van Harry Potter, b) De rondleiding die we kregen onder de grond - De huidige straten van de stad zijn gebouwd óp de oude smalle steegjes (een steegje heet een "close") van de 16de eeuw. Een paar van die steegjes zijn nog te zien, onder de gebouwen. Het levert een heel surreëel gevoel op, dat je tientallen meters onder de grond loopt op de plaats waar in de 16de eeuw mensen woonden. De rondleiding was ook leuk gedaan, met informatie over mensen die in de huisjes woonden, en over de pest die er de ronde deed. c) Rosslyn Chapel, bekend uit de Da Vinci Code, was ook zeer de moeite waard. Hoewel Dan Brown hier en daar wat dingen verzonnen heeft, is Rosslyn wel een mysterieuze plaats. De relatie met de Knights Templars is onduidelijk, en de heilige graal hebben ze er voor alsnog ook niet gevonden, maar er zijn wel wat verwijzing te vinden en de 'regerende' St Clair weigert de veelbesproken crypte te laten onderzoeken. De mythes daargelaten is het ook gewoon een hele mooie, bijzondere kapel. De carvings zijn wonderbaarlijk gedetailleerd en er zitten overal grapjes of bijzonderheden in verwerkt. Erg leuk om te zien!
Het weekend ervoor was ik eventjes in Nederland, ook heel gezellig! Het was alweer een poosje geleden dat ik iedereen thuis had gezien, dus het werd tijd voor 3 daagjes Nederland. Leuk!

In Cambridge zelf gebeurt er, zoals altijd, ook veel. Met mijn hele klas zijn we naar een formal van Pembroke College geweest, en maandag ga ik daar alweer naar een formal met de Tea Society (oh yes, ik ben nog steeds actief lid!). Met een beetje geluk gaan we zondag naar een St. John's formal. Er staan sowieso veel feestjes op de planning de komende week; gisteren formal en daarna uit, vanavond in ons huis een echt Justin Bieber feest, donderdag 'gewoon' formal van Girton, vrijdag een formal + feest van Churchill college met als thema 'Pirates vs. Ninjas' en zaterdag een St. Patrick's Day feest. Het moge duidelijk zijn dat ik me niet verveel!
Op woensdag was er ook nog een leuk Girton event met iets meer inhoud. Graduate studenten konden zich opgeven om een presentatie over hun onderzoek/interesses te geven voor iedereen die geïnteresseerd was, met een hapje en een drankje. Het leek mij zelf wel leuk wat te presenteren, dus ik was één van de 7 sprekers op deze seminar. De presentaties waren allemaal pecha kucha - stijl, wat betekent dat je 20 powerpoint slides hebt, die allemaal 20 seconden blijven staan (en dan automatisch doorschakelen). Ik wist van te voren dat ik het goed moest oefenen en mijn zinnen goed moest timen, en dat ging uiteindelijk erg goed. Het was een hele leuke uitdaging, en het was ook heel leuk naar de anderen te luisteren. Met een grote variatie aan onderwerpen (over een werk van een 17de eeuwse Engelse dichter, over neutrino's, over hoge bloeddruk in India) en levendige discussies na afloop, vond ik het een heel geslaagde avond!

Natuurlijk heb ik nog veel meer te vertellen, maar dit stukje wordt al een beetje te lang. Conclusie is in ieder geval dat ik me nog uitstekend vermaak in Engeland. Binnenkort hopelijk meer!

Einde Michaelmas, begin Lent

Gelukkig nieuwjaar!

Het heeft even geduurd, maar daar ben ik weer. Sinds mijn laatste update is er weer vanalles gebeurd; Michaelmas term kwam ten einde met een examen en een Christmas formal op 2 december, ik liet Cambridge voor 4 weken achter me en reisde naar huis, naar New York (op bezoek bij Gwen!), naar huis, naar Zwitserland, naar huis en uitendelijk toch weer terug naar Engeland. Toen ik op 2 januari weer aankwam op Huntingdon Road was het hele huis leeg, een heel verschil met het in- en uitgeloop wat hier normaalgesproken gebeurt. Het kwam mij niet slecht uit, want ik moest nog studeren voor 2 examens en daarna nog een essay schrijven. Dat betekende dus twee weken amper het huis uit, maar het tij is ondertussen weer gekeerd. Mijn examens gingen goed (finance & accounting) en redelijk goed (organisational analysis), mijn essay werd op tijd ingeleverd en al mijn huisgenoten zijn ook weer thuis. Dinsdag ben ik nog even voor een mini-break naar Londen afgereisd. Na dagen van regen en druilerigheid was het opeens stralend mooi weer, wat voor een echt vakantie-gevoel zorgde. Charlotte en ik hebben wat gewandeld en geluncht in de wijk Angel –heel leuk!- en ’s avonds zijn we naar een toneelstuk (‘A flea in her ear’) gegaan. Na afloop hebben we wat gedronken in een hele hippe wine bar aan the South Bank, een prima afsluiting voor een hele leuke dag. Londen blijft toch een hele leuke, bruisende stad. Vijftig minuten met de trein is een goed overbrugbare afstand, dus ik verwacht nog wel meer van dit soort spontane tripjes te maken!
Donderdag begon hier het Lent term, met meteen een drukke dag. ’s Morgens had ik eerst ‘Business Economics’. Ik heb 0.0 achtergrond in economie, dus dit wordt volgens mij nog wel pittig. Na de lunch hadden we ‘Strategic Management’, gegeven door een hele enthousiaste, aardige Griek. De eerste lecture was veelbelovend, het onderwerp lijkt leuk en het werd goed gegeven. Morgen en dinsdag heb ik dan de eerste colleges van mijn andere vakken (Marketing en dan mijn keuzevak, waarschijnlijk HR Management). Waar het vorig term allemaal wat meer basis-vakken waren, lijkt het dit term meer verdieping te worden. Ik ben dus benieuwd!

Alle andere dingen zijn ook weer begonnen; woensdag zijn we met ons huis gaan bowlen en naar de bioscoop geweest (The King’s Speech is een aanrader). Vrijdag was er zoals gewoonlijk tea-tasting, hebben we gegeten bij Christ College en zijn we daarna, heel stiekem, de St. John’s bar ingegaan. Omdat daar alleen leden en hun gasten mogen komen, hebben we wat willekeurige studenten aangeklampt om ons mee naar binnen te nemen –ze voelden zich duidelijk wat ongemakkelijk, maar hebben ons uiteindelijk toch ingetekend in het gastenboek-. Die avond was er ook een graduate feest in een club, allemaal erg gezellig. Ik kom nu net terug van het Fitzwilliam Museum en vanavond staat er alweer een film en alweer St. John’s op het programma. Oftewijl; ik vermaak me nog wel!