Mera bharat mahan is de slogan van India – “my India is great” en vandaag zag ik precies dat. Voor het eerst sinds ik hier ben aangekomen, was het stralend zonnig weer. Geen wolken, een lage (tenminste, relatief gezien) luchtvochtigheid en geen enkele dreiging van regen. Hoewel het zaterdag is, gingen we vanmorgen toch naar het TMC. David en Michael presenteerde er het resultaat van hun projecten. De presentaties waren boeiend en ik was onder de indruk van de hoeveelheid werk die ze allebei hebben gedaan. Ik wist opeens ook, zonder veel moeite, de man van de elektriciteit te pakken te krijgen – terwijl het de hele week een nachtmerrie was om hem te traceren. Toen raakte ik aan de praat met dokter Battacharya – een pediatrisch oncoloog, die ik gisteren al even had ontmoet. Toen ik haar vertelde van mijn MSc in ontwikkelingspsychologie sprong ze op en vroeg of ik misschien wou helpen op hun afdeling. Uiteraard heb ik met veel enthousiasme “ja!” geroepen en hebben we een afspraak voor maandag gemaakt. Ik ben heel benieuwd wat ik voor ze kan betekenen op de kinderafdeling, maar ik heb er sowieso veel zin in. De rest van de ochtend en het begin van de middag heb ik David geholpen met zijn portretten. Hij fotografeert voor de website ook alle artsen, wat voor mij een goede manier was om kennis te maken met een heleboel doktoren. Er was ook een klein patiëntje, die voor de patiënten-foto’s kwam. Dezelfde dr. Battacharya had ons aan zijn familie voorgesteld, en we hebben ook even met hem gespeeld terwijl hij zijn (dagelijkse..!) chemokuur kreeg. Wanneer een 3-jarige leukemie heeft is het verdriet hier, en dat vond ik bijna geruststellend, niet meer of minder dan in Nederland. De kinderkant van de chemo-afdeling, waar ook een meisje van 12 een bloedtransfusie onderging (ze bleek in afwachting van een beenmergtransplantatie) is een hartverscheurende plek – maar de interacties met de ouders en de kinderen zijn de meest bijzondere tot nu toe. Het toont waarom het TMC gebouwd is; “cancer affects everyone”. Eerder deze week was ik al geraakt door de supervisor van het zwembad, die aan me kwam vragen of ik misschien oncoloog was. Hij vertelde dat zijn moeder kanker had en dat hij graag met een arts wou praten. Toen we het over het TMC hadden zei hij dat het te duur was. De woorden “free care” zorgden voor zo’n opluchting dat ik absoluut geen twijfels heb over de noodzaak van het ziekenhuis. Ik heb aan Rohit gevraagd of hij misschien even met de man wil praten, wat volgende week –als Rohit terug is uit Delhi- gaat gebeuren. 
Na het werk hebben we even thuis geluncht en ben ik toen met Alex naar “Spencer’s” (ik denk van Mark’s & Spencer’s) gegaan. Dat is een winkelcentrum dichtbij, met een supermarkt, een boekhandel, wat kledingzaken en een food court. Alex moest voor officiële kopieën van zijn paspoort door naar het Zwitserse consulaat, maar ik heb me rustig vermaakt in de mall. Voor 349 rupees ( = 5.48 Euro) heb ik 2 (!) blouses gekocht, en ik heb een paar sandalen aangeschaft. In de supermarkt is het ook interessant om te zien wat er “exotisch” is; voor 2 appels heb ik omgerekend meer dan een Euro betaald – die worden dus geïmporteerd (en hoewel de mango & papaya heerlijk zijn, wou ik toch wel graag even wat anders). Ik moet nog steeds erg aan de prijzen wennen; voor 15 Euro kan je je hier 8 uur met een taxi laten rondrijden.
Nadat ik mijn leven geriskeerd had door de straat over te steken, en de taxi terug mij iets voor Uniworld afleverde (prijs: 45 rupees = 70 cent), bleek dat er tegenover onze compound opnames voor een Bengaalse film aan de gang waren. Dat trok uiteraard een heleboel toeschouwers. Toen ik langsliep was het even alsof ík de celebrity was; de kleurrijke mensenmassa draaide zich naar me om en van alle kanten werd er naar me gelachen, gezwaaid, en “hello!” en “kemon achho?” (hoe gaat het?) geroepen. Dat de mensen vriendelijk zijn is niet gelogen.
Vervolgens ben ik in, in het heerlijke weer, gaan zwemmen en ben ik de rest van de avond lekker aan het relaxen. Morgen gaan we lunchen bij Trishna, de coördinator van onze projecten, daar heb ik ook erg zin in. Kortom, vandaag was mera bharat mahan.
3 opmerkingen:
Cool, Leanthe!
Vandaag was je moeder bij ons en dat leidde eindelijk nu eens tot een bezoek aan je blog.
Je prettig leesbare verhaal is heel interessant en realistisch. De power van het grote aantal mensen dat werken kan en wil voor een habbekrats blijft bedreigend overkomen. Onze gezamenlijke uiteindelijke baas Ratan en die andere waar je mogelijk onbewust aan refereert, de grootste staalboer ter wereld (Mittal, is getooid met voornaam Lakshmi), zijn toch mannen die aantonen dat wij aan het indutten zijn in de oude wereld.
Doe je best om die oude wereld te laten blijven meetellen.
Fijne tijd nog.
Collega Louis.
Klinkt als een mooie dag! Leuk ook om eindelijk een foto te zien van het ziekenhuis! liefs!
Een reactie posten