I Journey Afar To Find My Way Back Home

Nu op Net5 de herhaling van de aflevering van Gilmore Girls is waarin Rory en Lorelai naar Harvard gaan (de aflevering die ik 3 weken geleden hier ook al zat te kijken en die opgenomen is op UCLA) en nu mijn twee koffers eindelijk ook in Delden zijn aangekomen, wordt het wel eens tijd te vertellen dat ik weer aangekomen ben in Nederland. Ik ben weer aangekomen in Nederland!

Vrijdagvond waren mijn afscheidsetentje en het afscheidsfeest erg gezellig en gelukkig kon ik daarna bij Ingrid slapen (zodat ik de dag erna niet 's morgens om 8 uur op straat stond). Het verslepen van al mijn koffers (3) was nog wel even een hele uitdaging (denk: 5 blaren op mijn rechterhand), maar ook dat viel te overleven. Zaterdag nam ik dan afscheid van Ingrid en reed een Armeense taxichauffeur (die me nog even in bijna onverstaanbaar Engels vertelde dat Cher een Armeense vader had) me naar LAX. Daar was ik deze keer ruim op tijd. En bleken beide koffers flink overweight te zijn. Na wat ompakken, midden in de terminal, had ik het zo uitgerekend dat iedere koffer precies 50.0 pounds woog (en ik dus met in totaal zo'n 60 kg wegging) . Enigszins trots heb ik me toen op het vliegveld vermaakt, maar hoorde ik al snel dat mijn vliegtuig vertraging zou hebben. Drie uur te laat –en met een gerepareerde generator van de rechtermotor- gingen we dan toch de lucht in, maar ik zag al aankomen dat ik mijn vlucht in Londen zou missen. Zo geschiedde. Gelukkig wisten de mensen van United me snel om te boeken naar een vlucht van British Airways, die helaas ook al vertraging had. Ik zat dus een paar uur te laat in het vliegtuig naar Amsterdam. Zonder koffers. Eenmaal op Schiphol duurde het nog wel een poos voor ik mijn lost bagage had aangegeven, maar daarna stonden mama, Argonde en Stan me met een "Welcome in Holland"-ballon op te wachten.

Verder is Nederland nog erg hetzelfde. Het is er wel ontzettend koud, maar ik heb ondertussen ontdekt dat ik nog steeds kan fietsen (maar dat mijn fiets-conditie er wel erg op achteruit is gegaan) en dat stroopwafels nog steeds erg lekker zijn. Het is nog een beetje wennen dat ik 's morgens niet in de stralende zon wakker wordt, dat ik niet over de heuvels naar mijn les hoef te lopen en dat Los Angeles wel erg ver weg is (de stad waar dit jaar trouwens 805 moorden zijn gepleegd). Toen mijn koffers vanmiddag eindelijk één voor één aankwamen, zaten ze toch vooral vol met herinneringen. Mja; California Dreaming...

Oh, de titel van dit stukje stond op een theezakje dat Gwen me een paar maanden geleden –met een hele lieve kaart- opstuurde. Wel erg toepasselijk.

Off I go...!

Mijn laatste berichtje vanuit de VS. Daar zit ik dan, in een bijne lege kamer. Inpakken ging een stuk sneller dan verwacht en mijn twee koffers zijn praktisch vol. Omdat het nog te vroeg is te gaan evalueren, hier nog wat ervaringen van mijn tijd in de VS:

• In de eerste les na de Thanksgiving break begroette mijn professor ons met een "Welcome back, hope you're all doing well" en vroeg vervolgens of er iemand verloofd was geraakt over the break. Ik keek nogal op van deze vraag... maar het was blijkbaar helemaal niet absurd, want inderdaad; een meisje stak d'r hand op en vertelde vervolgens over het romantische aanzoek (in Las Vegas) van d'r vriendje...
  
  
• Ik had al vaker enthousiaste reacties gekregen op mijn verhalen over dat ik uit Nederland kom en ook op mijn accent (en ik maar denken dat ik zo goed Engels sprak... ik krijg hier óf te horen dat ik zo Amerikaans praat, óf ze vragen meteen "where are you from?" nog voor ik ook maar één woord volledig heb uitgesproken). Dat gebeurde laatst ook toen in een van de residential dinings een vegetarian burrito bestelde. De vrouw van de bestelling vroeg me meteen waar ik vandaan kwam (en gaf heel eerlijk toe dat ze geen idee had waar Nederland lag) en zei toen: "I looove your accent! I wish you could sit next to me and talk with that beautiful accent all day long".
  
  
• Toen het hier laatst opeens een morgen geregend had, kwam ik om half 4 (het was toen al minstens 3 uur droog) aan bij een van mijn colleges waar de professor ons bedankte voor onze aanwezigheid en zei: "We should all get medals for being here!". Dat zouden ze in Nederland ook wel mogen doen..!
  
  
• Iets wat alleen in LA kan; een van mijn medestudenten nam d'r hondje mee naar college. Het meisje zat altijd op de eerste rij met d'r hondje op schoot... Dit blijkt hier niet ongewoon te zijn, want Ingrid vertelde me dat tijdens haar eerste les ook een meisje op stond met de vraag of ze voortaan d'r chiuaua mee mocht nemen...
  

Goed, het is tijd mijn kamer schoon te gaan maken. Voor de laatste keer reporting from Los Angeles, California. Tot in Nederland!

Nog maar 4 dagen... en duizenden feestjes

Met nog maar een paar dagen (aaah!) in LA voor de boeg, is het afscheid nemen hier volop begonnen. Iedereen probeert iedereen nog net even te zien en dat resulteert in veel etentjes en feestjes. Zoals ik al zei, vierde ik vrijdagavond twee keer Sinterklaas. Ik begon bij Samantha, waar we met z'n drieeën (ook met Rosalie) gegeten hebben en onder het genot van wat Sinterklaas-liedjes een spel hebben gespeeld. Dat was erg gezellig, met leuke cadeautjes en gedichtjes. Vervolgens liep ik naar Martine –aan de andere kant van de straat-, waar een groter Sinterklaas-feest plaats vond. Met zo'n twintig internationalen hebben we een uitgebreid dobbelspel gedaan. Ook dat was een groot succes en ik verliet het feest met aardig wat leuke cadeaus (o.a. een button met het opschrift "I drank my way through college for this?!"). Toen ben ik weer terug naar Samantha gegaan, waar inmiddels een afscheidsfeestje gaande was. Het was er redelijk druk en ook hier weer erg gezellig.
Zaterdagavond was er in Royce Hall een groot klassiek concert. Het studentenkoor (bestaande uit meer dan 200 mensen) zong erg mooi en het orkest en de solisten waren ook erg goed. De rest van de avond heb ik een beetje gelounged met Ingrid en (ik kan het wel blijven zeggen) dat was erg gezellig. Zondagavond hebben we met een grote groep internationalen gegeten. Eigenlijk was niemand er al aan toe afscheid te nemen, dus dat hebben we vervolgens nog maar even uitgesteld.. Gisteren ben ik dan voor het laatst in Amerika gaan winkelen, met Rosalie. Het is maar goed dat ik inmiddels twee koffers heb...

En vandaag ga ik eten met twee Singaporese meisjes met wie ik het afgelopen quarter vaak gegeten heb. Morgen staat er een coffee-break met Samantha, Shuyin en Victoria op het programma (de meisjes met wie ik iedere week uit eten ging), ik ga nog eten met Tassia (een Braziliaans meisje met wie ik ook vaak at), morgenavond is er de beroemde Undie Run –waarin studenten (bij wijze van stress verlichting) in hun ondergoed over campus gaan rennen, vrijdagavond gaan we dan met een boel mensen uit eten en 's avonds wordt er (op meerdere locaties) hard gefeest. En oh ja.. ergens tussendoor heb ik ook nog wat examens...

Inmiddels heb ik mijn gigantische prikbord leeg gemaakt, komt er morgen een meisje mijn koelkast overkopen en ben ik wat andere spulletjes ook al druk aan het verdelen. Ik had verwacht dat mensen mijn 'grote' dingen (zoals mijn wasrek) wel graag zouden hebben, maar in plaats daarvan lijken ze vooral de kleine dingen als punaises en boterhamzakjes te willen... Nou ja, als ik ze daar gelukkig mee kan maken! Goed, om een lang verhaal kort te maken; de voorbereidingen om weg te gaan zijn in volle gang!

De laatste loodjes

Het aftellen is begonnen. Nog maar anderhalve week voor ik voet op Nederlandse bodem zal zetten en die realisatie brengt allerlei afscheids-gedachten met zich mee. Ben ik wel klaar om hier weg te gaan, is een terugkerende vraag in mijn hoofd. Op dit moment in ieder geval nog niet met betrekking tot mijn courses; ook hier heet deze week Dead Week –wat betekent dat het de week voor finals is. Voor mij is dat niet helemaal waar, ik had mijn eerste final vanmiddag al, maar het is in ieder geval wel waar dat de stresslevels bij mijn medestudenten hoog zijn. Normaalgesproken heeft mijn gebouw een "10 hours quiet hours"-beleid (leuke toevoeging is nog wel dat het ook "24 hours courtesy hours" is), maar deze twee weken is dat uitgebreid naar 22 hours. Morgen moet ik een paper inleveren en dan heb ik volgende week nog 3 examens. Vrijdagmiddag ben ik om half 3 echt klaar.

Klaar om weg te gaan in de zin van dat ik alles gedaan heb wat ik wou doen, ben ik niet. Hoewel ik LA een beetje heb leren kennen, heb ik er lang niet alles gedaan (het LACMA heb ik bijvoorbeeld moeten missen), laat staan in de omgeving. Ik heb San Diego niet gezien, ben niet naar een National Park geweest en helaas –ondanks mijn voornemens- ook niet naar een football game van de Bruins (om terug te komen op mijn vorige stukje: de Bruins hebben een grote nederlaag geleden tegen de Trojans... Met 7 tegen 24 gingen we tenonder in het Coliseum. Uiteraard kwam dat de stemming op campus niet ten goede). Dit wil overigens niet zeggen dat ik erg ontevreden weg ga uit LA, ik ben juist heel blij met de dingen die ik wél gedaan heb.

Verder heb ik het idee net te hebben uitgevonden hoe alles werkt hier, hoe campus draait, dat ik wat meer een idee heb over Amerika en bovendien bruist mijn sociale leven van de feestjes en andere afspraken. Daar moet ik nu alweer afscheid van nemen. Over feestjes; morgenavond vier ik zowaar twee keer Sinterklaas (ik sluit me helemaal aan bij Charlotte's piece of cake) en heb ik ook een eerste afscheidsfeestje. Volgende week geef ik een eigen "farewell party" en hop ik ook nog even langs een ander feest. Tussen al die examens door krijg ik het nog druk! Hoewel ik misschien niet echt vrienden voor het leven gemaakt heb, zijn er hier wel een heleboel mensen met wie ik me erg vermaakt heb. Het is eigenlijk altijd gezellig en dat is met hen nu zo'n vanzelfsprekendheid geworden, dat ik dat nog wel ga missen.

En dan natuurlijk mijn kamertje in Rieber Vista, de campus, mijn colleges in Franz Hall met 200 anderen, het weer (oooh, 28 graden in december!), de altijd uitbundige reacties van Amerikanen als ze horen dat ik uit Nederland kom, de premières om de hoek, de alomtegenwoordige pindakaas, de geweldige Euro-Dollar koers en hoe er hier áltijd iets te doen is.

Mijn eindoordeel komt nog, maar ik geloof dat ik al wel kan concluderen dat het een prima quarter is geweest. En ergens, achterin mijn hoofd, hoor ik mezelf ook wel zeggen dat het misschien wel tijd is weer naar huis te gaan. Misschien.

And when they chance to see a man from USC every Bruin starts to roar!

Hoe kan ik over UCLA vertellen zonder te praten over USC? Niet, natuurlijk. En welk moment is daar beter voor dan de Blue & Gold Week?
The University of Southern California is een private university in het zuidelijke gedeelte van LA. Om precies te zijn; USC ligt in het slechte deel van LA en staat vooral bekend om z'n rijke studentjes. Mijn Lonely Planet noemt USC ook wel the University of Spoiled Children... Belangrijker nog, USC is UCLA's eeuwige vijand. Dit is niet zomaar cross-town rivalry, USC is de verpersoonlijking van al het Slechte, Verschrikkelijke en Kwade in de wereld. We zijn Aartsvijanden. Eens per jaar komt de concurrentie tot z'n hoogtepunt: als de Bruins tegen de Trojans footbal spelen. En zaterdag is het zo ver. Het is de game der games en we worden al maanden voorbereid op deze dag... Terwijl er op SC een Troy Week plaatsvindt, is de week bij ons omgedoopt tot Blue & Gold Week (naar onze kleuren, maar de week wordt ook wel Beat 'SC Week genoemd) en dat betekent dat er al dagen evenementen in de echte Bruin Spirit zijn. Onze mascotte, de Bruin (een adolescent bear) , bevindt zich al twee weken onder een grote vastgeketende tent met het opschrift: The Bruin Bear is Hibernating. Overigens wordt 'ie ook dag en nacht bewaakt door studenten (interessant detail is nog wel dat ze er naast terrasverwarmers en eten/drinken ook een studieruimte hebben ingericht...). Verder kan je iedere dag je rode t-shirts ruilen tegen blauwe -en waag het eens om iets roods aan te trekken deze dagen...-, wordt de "Most spirited Bruin" gekozen en barsten studenten op willekeurige momenten uit in een Eight Clap. De week wordt ook door iedere organisatie uitgebuit; de groep voor sustainable living heeft de slogan "Blue + Gold = Green" en de blooddrive adverteert met "Get the red out!". Vanavond was de Beat 'SC Rally met de Beat 'SC parade en de Beat 'SC bonfire. In de parade liepen en reden studentengroepen en organisaties mee en het vrouwenwaterpolo team was de "Grand Marshal", omdat zij vorig jaar nationaal kampioen zijn geworden. Het was hilarisch om te zien hoe heel UCLA daar uit z'n dak stond te gaan en er om de twee seconden "Go Bruins!!!" werd geschreeuwd. Iedereen, maar dan ook echt iedereen (en dit waren duizenden mensen), was gekleed in UCLA-kleding (aka Bear Wear), maar het werd nog erger. Ik keek wel even op van de Chancellor die ook mee deed aan de parade, met z'n vrouw, en in een cabrio werd rondgereden. Hij werd binnengehaald als een held en hij en zijn vrouw zwaaiden gemoedelijk naar het publiek... Aan het eind van de parade werden we uitgenodigd mee te lopen naar Wilson Plaza, waar de rest van het programma zou gebeuren. Onder luid geschreeuw -het nette Beat 'SC werd al vrij snel het minder nette Fuck 'SC- liepen we dus naar het grote grasveld. Toen pas zag ik hoe druk het was. Op Wilson Plaza werden we ge-entertained door filmpjes, een woordje van de Chancellor, dans, gejongleer, zang en natuurlijk de cheerleaders... Uiteraard moest er om de 5 minuten wel weer even een Eight Clap gedaan worden. Uiteindelijk kwamen de footbal-spelers zelf ook nog het podium op en na wat zelfverzekerde woorden van hen ("Last year was just the beginning! There is no doubt we're gonna beat them! The Trojans are going down!"), werd het vuur aangestoken. En the crowd goes wild. Terwijl het voor mij een ontzettend grappige culturele ervaring was, was het voor de rest van het publiek een doodserieuze aangelegenheid. Spirit tonen, laten zien en vieren wat het is om een Bruin te zijn, achter je team staan zal je!

De wedstrijd wordt zaterdag gespeeld in het Coliseum, helaas de thuishaven van USC. USC heeft maar een heel beperkt aantal kaarten aan UCLA beschikbaar gesteld, dus het zijn de lucky (en rijke, de kosten voor kaarten lopen al gauw in de honderden dollars) few die er bij kunnen zijn. Gelukkig voor alle andere Bruins wordt het live uitgezonden op tv... We zullen zien hoe het afloopt tegen de Trojans... Maar: Go Bruins!

Chocoladeletters op Turkey Day

Daar ben ik weer. Hoewel ik gisterenmiddag al om 17.00 uur weer in mijn kamer was, voelt het allemaal nog steeds een beetje onwerkelijk. Was ik echt in Nederland dit weekend? Waarom ben ik nu weer hier? Vanmorgen zat ik 'zoals gewoonlijk' weer buiten -zonder jas- te ontbijten en ergerde ik me dat ik mijn zonnebril was vergeten.. dat was zo vanzelfsprekend, zo normaal, dat dát juist raar was. In Nederland was alles ook al zo normaal. Het zal ongetwijfeld een goed teken zijn dat LA ook een beetje thuis is geworden, maar het gevoel blijft... Juist dat het nergens vreemd voelde, zorgde voor een vreemd gevoel.

Woensdag vertrok ik rond 13.00 uur uit mijn kamer. UCLA had shuttlebusjes ingezet om studenten naar de bus naar LAX te brengen en dat was geen gek idee, op de dag voor Thanksgiving. De shuttle bracht me snel naar de FlyAway bus, maar daar had ik minder geluk. Het was er druk. Héél druk. Eenmaal in de bus stonden we na 1 minuut ook al in de file. Traffic in LA is geen pretje, maar traffic in LA de dag voor Thanksgiving is een verschrikking. Om me heen in de bus hoorde ik mensen stressen of ze hun vlucht wel zouden halen... De mensen naast me hadden al een hele planning over hoe de ene in zou checken, terwijl de ander alvast bij security in de rij zou staan. Ik vond het nog wel amusant tot ik hoorde dat hun vlucht maar 5 minuten eerder dan de mijne zou gaan... en zij vlogen naar Chicago. Oh oh. Toen bleek ook nog eens dat de terminal van United -waar ik mee zou vliegen- de laatste van de 7 terminals was... Als allerlaatste stapte ik dus uit de bus, nog redelijk opgelucht omdat het nog maar kwart voor 3 was. Die opluchting duurde echter niet lang. Toen ik me wilde inchecken bij United konden ze alleen het eerste deel van mijn vlucht, die naar München, vinden. Ik kreeg de mededeling in te checken bij Lufthansa. Na langs de servicebalie te zijn geweest, moest ik toch echt naar Lufthansa; terminal 3. Goed... met te veel kleren aan, in de warmte van LA, met al mijn bagage moest ik dus een afstand van 4 terminals lopen terwijl ik al bijna te laat was. Niet leuk. Voor me zag ik mijn cabincrew naar binnen gaan... Zwetend en met een rood hoofd kwam ik aan bij een totaal lege terminal. Bij Lufthansa waren ze blij dat ze eindelijk eens iets te doen hadden en deelden ze mijn stress totaal niet. Ik was nog ruim op tijd en kon ook zelf nog wel even mijn bagage naar het x-ray apparaat slepen. Uiteindelijk zat ik om half 4 bij mijn gate en had ik nog een klein half uurtje voor het boarden begon. Niks aan de hand. Mijn vlucht zelf ging trouwens prima. Het was wat bizar dat ik om 2 uur 's nachts ontbijt kreeg, maar we vlogen goed op tijd met amper turbulentie. In München verliep mijn overstap ook uitstekend; het was à la Leanthe een beetje strak gepland, maar dat betekende ook dat ik bijna geen tijd verspilde.
En toen kwam ik aan in Düsseldorf. Ik had mijn bagage snel en in de ontvangsthal kwam mama net aanlopen. Ook dat was normaal en raar tegelijkertijd. Met de nieuwe auto gingen we naar Roermond, waar ik 's middag nog even geslapen heb. 's Avonds zijn we gaan condoleren in Weert en dat bracht me wel even terug naar de reden van mijn reis. Vrijdag stond daar de hele dag in het teken van, met een dienst, koffietafel en crematieplechtigheid. Hoewel natuurlijk niet leuk, was het wel een goede dag.

Aan het eind van de dag kwam ik toen voor het eerst echt thuis, in Delden. Mama, Argonde en ik hebben samen nog de aflevering van Gilmore Girls gekeken waarin Rory en Lorelai naar Harvard gaan, omdat dat is opgenomen op de campus van UCLA. En inderdaad, ik herkende het precies. Zaterdag was exact zoals 'ie ook geweest was als ik niet maar voor een paar daagjes in Nederland was. Ik las uitgebreid de krant, ging in bad, dronk zoethout-thee, at andijviestamppot en keek tv. Een geruststellende mededeling voor mijn mede-exchangers: er is niks op de Nederlandse tv. Zoals ik al zei, voelde alles heel erg normaal. Ik had eigenlijk geen moment nodig om over te schakelen en dat was ook wel een erg geruststellend gevoel; waar ik in LA tijd nodig had om te merken hoe het allemaal ging, wist ik thuis moeiteloos mijn routine op te pikken.
Na slechts een paar uurtjes slaap was het toen alweer tijd naar Düsseldorf te gaan. Daar waren mama en ik ruim op tijd, maar hebben we toch nog dusdanig lang koffie gedronken dat ik -eenmaal bij de paspoortcontrole- mijn naam omgeroepen hoorde worden. Of Miss van Harten zich als de wiedeweerga bij gate A79 wilde melden... Daar aangekomen was het busje naar mijn vliegtuigje al weg -oh oh- en stond ik me al voor te bereiden op dodelijke blikken van mijn mede-passagiers. Er bleek echter nog iemand te laat en ons busje kwam maar 1 seconde later bij het vliegtuig aan dan de eerste, weer niks aan de hand dus. Overstappen op Heathrow was wel wat anders dan op München, maar ook dat ging prima. In London liep mijn vliegtuig wel wat vertraging op, maar ik kwam slechts 5 minuten te laat in LA aan. In de rij voor de Immigration werd ik nog wel door een drugshond aangevallen, die duidelijk iets in mijn rugzak rook... Oh oh... Toen ik uitlegde dat ik er één mandarijntje in had zitten (die ik nog op wou eten vóór ik door Customs zou gaan), zei de vrouw erg vriendelijk "we're not going to munch about it". Daar dachten ze bij Customs zelf helaas anders over en moest al mijn bagage nu door een 'agriculture scanner' (ik kreeg angstvisioenen over de kilo's snoep in mijn roze koffer...) en hebben ze mijn mandarijntje afgepakt. Tsssss!

Maar goed, zonder mandarijn (maar wel met 6 chocoladeletters, pakken pepernoten, fondantmuizen, drop, kaneelstokjes, stroopwafels, schuimpjes, borstplaat, zwartwitjes en marsepijn) kwam ik weer aan in mijn kamertje in Rieber Vista. Dat was wel een beetje vreemd, omdat ik daar helemaal alleen was. Ik heb eventjes geslapen, ben toen gaan douchen en gaan eten en om half 10 lag ik in bed. Om pas om half 10 's morgens weer wakker te worden. Lekker! Mijn jetlag, beide kanten op, viel eigenlijk reuze mee. Misschien omdat ik me er op voorbereid had, maar ik zat/zit eigenlijk heel snel weer in het goede ritme.
Tot zover mijn Thanksgiving weekend in het koude Nederland. Nog maar 3 weekjes in warm LA (vandaag was het gelukkig weer gewoon 23 graden), dan ga ik definitief...

Disneyland en Thanksgiving met familie

En er is alweer een week voorbij! En ook nu heb ik weer veel meegemaakt en veel te vertellen. Om met het belangrijkste te beginnen; ik vlieg aanstaande woensdag naar Nederland. Mijn oudtante is vrijdag overleden en om bij de crematieplechtigheid aanwezig te zijn, ga ik woensdag naar huis. Ik heb donderdag en vrijdag vrij vanwege Thanksgiving en dan vlieg ik zondagmorgen heel vroeg weer naar LA. Ik vind het wel een vreemd idee dat ik volgende week weer hier zit en dan "even naar Nederland ben geweest". Ook heb ik me er nog helemaal niet op ingesteld thuis te zijn.. dat hoort pas over 4 weken te gebeuren! Maar goed, dit is wel Thanksgiving op z'n Amerikaans; met familie. Ik heb aan de Nederlanders hier al beloofd pepernoten en ander Sinterklaas-snoepgoed mee terug te nemen en ik breng ook alvast wat spullen naar huis... Raar idee...

Overigens typ ik nu op mijn nieuwe laptop! Hij is helemaal mooi blauw en ik ben er erg tevreden mee. Windows Vista en Office 2007 zijn nog een beetje wennen, maar het wijst zich allemaal vanzelf wel, geloof ik.

Dan ben ik zaterdag ook nog naar Disneyland geweest. Dat was helemaal Disney, heel erg zoet en heel erg leuk. Het was wel een hele lange dag, want we verlieten het park pas om 23.30 uur. Maar dat betekende wel dat we het vuurwerk hebben gezien en in heel veel attracties zijn geweest. Het park is enorm en het vereist wat planning om er rond te lopen (ook vanwege de drukte), maar we waren met een aantal ervaren Disneyland-bezoekers, dus dat ging aardig. Het hele park en de parades hadden al een kerstthema -maar kerst is sowieso al vrij prominent aanwezig in dit land-, wat betekende dat ik Jingle Bells one too many times gehoord heb, héél veel kerstbomen gezien heb en zelfs nepsneeuw over me heen heb gekregen. Hoewel ik het ongetwijfeld leuker had gevonden toen ik 6 was, heeft Disneyland nog steeds wel z'n charme. Een kitscherige, neppe, "happiest place on earth", maar ook wel een soort oprechte feel-good charme.

Nu heb ik dus nog even een half weekje gewoon colleges en na mijn quiz van woensdag, vertrek ik naar LAX. Donderdagmiddag (Nederlandse tijd) arriveer ik dan in Dusseldorf. Ik zal trouwens in Nederland mijn gewone oude sim-kaart weer in mijn telefoon doen, mocht iemand me dan willen bereiken. Updates zullen volgen als ik volgende week weer "normaal" in mijn kamertje in LA zit. Ik voel me er in ieder geval wel een bereisde wereldburger door...

Veterans Weekend of The Simple Life

Vorig weekend viel natuurlijk moeilijk te evenaren deze week. En het was inderdaad niet zo bijzonder als bij een speech van Bill Clinton aanwezig zijn of op 10 meter afstand van Brad Pitt staan, maar toch heb ik wel weer een leuk lang weekend achter de rug. Omdat het vandaag Veterans Day is, was de universiteit dicht en dus had ik heerlijk een 3-day-weekend.
Vrijdag had ik eindelijk mijn laatste midterm. Na 's middags nog een gratis griepprik te hebben gehaald (ze stonden hier buiten massaal in te enten en het leek me eigenlijk wel verstandig me een beetje te weren) ben ik 's avonds uit eten geweest met Shuyin en Samantha. We proberen iedere week uit eten te gaan, meestal ook met nog een Frans meisje, en deze week stond een Indonesisch restaurant op de planning. Op weg er naar toe kwamen we nog een Nederlanse tegen, die hier al 5 jaar woont en toevallig dit restaurant aan Samantha had aangeraden. Ze was erg enthousiast toen we vroegen of ze ook mee wilde eten. Zo zaten we dus met 3 Nederlanders en een Australische in een Idonesisch restaurant in LA. Het eten was lekker, maar het leukst was nog wel dat ze in het restaurant ook Nederlandse producten verkochten. Ik ging uiteindelijk naar huis met 2 rollen beschuit, een pak hagelslag en stroopwafels. Lekker! Dit weekend heb ik al een aantal beschuitjes met hagelslag gegeten en dat gaat er toch wel goed in.

Zaterdag was ik van plan een nieuwe laptop te gaan kopen. Ik had lang gedelibereerd over welke het moest worden.. maar toen ik bij de winkel aankwam, bleken ze de mijne niet op voorraad te hebben. Een beetje teleurgesteld heb ik 'm dus maar ge-backordered en ben ik "hopefully within a week" helemaal blij met mijn nieuwe Walter (want zo gaat 'ie uiteraard heten). De rest van de dag was verder rustig, omdat ik ingepland had met mijn nieuwe laptop te gaan spelen... 's Avonds heb ik uitgebreid met Rosalie gegeten (het was zelfs zo erg dat we om half 7 hadden afgesproken en om half 10 verzocht werden de dining hall te verlaten...).

Zondag was een erg leuke dag! Rosalie en ik gingen namelijk op een "Homes of the Stars"-tour. Zoals mijn Lonely Planet aangeeft, is dat een "guilty pleasure easily indulged in on a visit to LA". In een busje werden we door Hollywood en Beverly Hills gereden. We stonden (bijna, anders wordt het illegaal) op de stoep bij de Beckhams, Tom Cruise, Sean Penn (die heeft een aardig uitzicht), Lindsey Lohan, Matthew Perry (die wonen in hetzelfde appartementengebouw), dr. Phil (zie foto), Ozzy Osbourne en nog wat andere celebrities. Onze chauffeur had erg leuke anekdotes over de sterren (zo was er iemand die tennisballen naar de tours gooit..) en we hebben letterlijk nog even stilgestaand bij de plaats waar Lindsey Lohan onder invloed van alcohol en drugs d'r auto in een boom ramde. Voor het huis van de eigenaar van de winkels van Guess stonden welgeteld tien ferrari's in rood en geel voor de deur, naast een Rolls Royce. Schijnbaar puur voor de show. Ook zagen we de bekendste clubs van LA, daar waar Paris Hilton altijd uitgaat (een club die een rechtzaak verloor vanwege het alleen binnenlaten van knappe mensen..), het hotel van Leonardo DiCaprio en de club van Johnny Depp en nog wat restaurants en hotels waar de sterren vaak gespot worden (Ivy, Hotel Beverly Hills, een hotel waar Janis Joplin aan een OD stierf). Natuurlijk ging de tour ook over Rodeo Drive en toen we langs 'de winkel' van Pretty Woman reden, dacht de hele tour à la Julia Roberts "Big Mistake!". Na twee uur werden we weer in Hollywood afgeleverd en zijn Rosalie en ik terug naar Westwood gegaan. Daar hebben we bij een Japans restaurant wat gegeten en 's avonds gingen we richting een feestje off-campus. Hoewel wat kleiner dan verwacht, was het toch een gezellige avond bij twee Duitse meisjes thuis. Wederom een hele geslaagde dag!

Vandaag was het zulk heerlijk weer dat Rosalie en ik gewapend met zonnebril, boeken, handdoek en bikini naar Sunset Rec gingen. Dat is een groot veld in het dorm gedeelte van campus, met twee zwembaden en ligstoelen en picknicktafels. Wij hebben ons geinstalleerd op een ligbedje en zijn heerlijk in de zon gaan lezen. Zo hoort een vrije dag te zijn! We konden ons er gelukkig nog wel over verbazen dat we op 12 november in een bikini buiten lagen... Ik ben uiteindelijk ook nog gaan zwemmen en dat was ook wel apart.. In een onverwarmd buitenbad, half november, met stralende zon...
En zo is mijn Veterans Weekend langzaam aan een eind aan het komen. Morgen gaat het gewone leven weer verder. Het einde van de colleges en van mijn tijd in Amerika is ook al bijna in zicht.. Gelukkig is het over 2 weken Thanksgiving -dat betekent weer wat dagen vrij- en staan er nog plenty leuke dingen op het programma. Ik hou het nog wel even uit!

3B's in 3D

Ik heb zoveel spannends te vertellen dat ik nauwelijks het geduld kan opbrengen dit stukje te typen... Hoewel het verleidelijk is te beginnen met het feit dat ik zojuist Brad Pitt heb gezien (aaaaahhh!) en net gratis kaartjes voor de wereld première van Beowulf heb gekregen (en deze film dus zojuist gezien heb), vrees ik dat ik toch echt bij het begin moet beginnen...

Vrijdag. The Beatles
Op vrijdag ging ik met een groep meisjes naar de bioscoop, waar we Across the Universe zagen. Dat bleek een ietwat bizarre, maar eigenlijk wel erg goede film waar een heleboel nummers van The Beatles in verwerkt zitten. Grappig detail is nog wel dat zowel Joe Cocker as Bono een rolletje hebben. De bioscoop waar we waren was trouwens ook wel erg leuk, de muren waren helemaal geschilderd en het had een leuke sfeer. Na de film besloten Ingrid, Rosalie en ik dat het wel tijd was voor een drankje... Aangezien Rosalie en ik nog geen 21 zijn -en we dus geen enkele club binnenkomen-, hebben we Ingrid er op uitgestuurd een flesje wijn te kopen. Het blijft bizar dat dat hier nodig is en het voelt raar kinderachtig. Maar goed, met dat flesje wijn zijn we in de co-op gaan zitten en hebben we verder nog een erg gezellige avond gehad.

Zaterdag. Bill Clinton
De dag erna was terugkijkend eigenlijk best een bizarre dag; ik ben namelijk bij een speech van Bill Clinton geweest! Het zijn toch wel dit soort dingen waarvoor ik naar Amerika ben gekomen. Eerder vorige week had ik me geprobeerd te registreren voor het evenement (Empower Change genaamd) waar Bill bij zou komen speechen, maar helaas was het al helemaal vol. Om toch te proberen een glimps van 'm op te vangen, ben ik zaterdagmiddag gewoon naar Royce Hall (een belangrijk gebouw op campus waar hij zou spreken) gegaan. Daar trof ik wat bekenden die wel allemaal een polsbandje hadden weten te bemachtigen. Na hen een poosje gezelschap te hebben gehouden in de rij, besloot ik mijn geluk te beproeven bij één van de vrijwilligers. Ik had niets te verliezen, dus heb ik een vaag verhaal verteld over dat ik geen polsbandje had (en daarbij een beetje in het midden gelaten dat ik me ook niet had geregistreerd...). En voilà! Daar was mijn blauwe polsbandje annex uitzicht op de 42ste president van de VS. We moesten wat lang wachten voor hij daadwerkelijk op kwam, maar toegegeven: het was het waard. Bill had een goede speech met wat grapjes en referenties naar Hillary en het was wonderbaarlijk inhoudelijk. Conclusie was eigenlijk dat we meer moeten doen, meer begaan moeten zijn met de problemen in de wereld, meer moeten bijdragen. Ik vond het knap hoe hij in 3 kwartier zo ongeveer ieder Groot Probleem in de wereld wist aan te kaarten (Global Warming, hongersnood, gezondheidszorg zowel in de VS als in andere delen van de wereld, onderwijs, racisme, ongelijkheid van vrouwen, Israël-Palestina, immigratie, Irak, groei van de wereldbevolking, etc.) maar het toch niet oppervlakkig was. Je moet het de Amerikanen ook wel nageven; waar er in Nederland amper over zulke vraagstukken gepraat wordt, hebben ze hier de ambitie om er wat aan te doen. Na Bill's speech hebben we, in de zon met een kopje thee, nog nagepraat over politiek met 4 internationale studenten. Heel geslaagd!

Zondag. Entertainment in Universal Studio's
De dag erna begon, hoewel met een uurtje extra, weer vroeg. Universal Studio's stond namelijk op het programma! Ik had geen idee wat ik moest verwachten, maar het is echt een erg leuk attractiepark. Natuurlijk begonnen we met de Studio-Tour, waarin we langs bekende set's werden gereden. Op dit momenten nemen ze er wat films, CSI en Desperate Housewives op en dus reden we ook langs Wisteria Lane. Het is echt erg raar dat dat helemaal geen echte huizen zijn, maar gewoon dummies waar ze ieder 'typisch Amerikaans suburbian huis' filmen. Zo hebben ze ook een hele New York straat, een little Europe en een Azië set... Toch leuk om te zien. Na een 3D film van Shrek gingen we naar The House of Horrors en dat was verbazingwekkend leuk! Een spookhuis in Nederland is er echt niks bij, hier lopen namelijk echte mensen (in kostuums en met maskers/schmink) door het huis. Zij grijpen je ook gewoon vast, komen opeens uit het niks gesprongen en rennen met hun kettingzagen achter je aan. Na nog een 3D-film (deze keer van de Terminator -het is echt een geruststellend idee dat onze governor zoveel talent heeft...), gingen we naar het Lower-level van het park. Daar was het eerst tijd voor een Jurrasic Park wildwaterbaan en toen voor een show over Special Effects. Ondertussen was het al 6 uur en ging het park sluiten, dus besloten wij wat te gaan eten en maar weer terug naar campus te gaan. Daar aangekomen ben ik meteen naar bed gegaan met de conclusie dat ze in Hollywood wel weten wat entertainment is.

Maandag. Beowulf 0f hoe Leanthe Brad Pitt zag
Vandaag begon gewoon als maandag. Ik volgde wat colleges, liep nog even naar de supermarkt en at wat in de Dining Hall. Overigens heb ik vandaag ook een ticket naar huis geboekt, dus het was in dat opzicht nog wel even een rare dag. Echt raar werd het pas toen ik naar de première van Beowulf ging. Ik had al wel gehoopt op een glimps van Angelina Jolie (en ja, het kwam wel in me op dat hubby Brad misschien ook mee zou komen), maar ik kreeg zoveel meer! We hadden een goede plaats naast de rode loper bemachtigd en daar kwamen (naast nog wat minder interessante celebrities) één voor één Anthony Hopkins, John Malkovich, Helen Mirren, Angelina Jolie en Brad Pitt langs gewandeld. LA heeft zo z'n voordelen. Vervolgens werden er ook nog eens gratis kaartjes uitgedeeld voor deze première en zo kwam het dat ik, totaal onverwacht, naast wat enigszins bekende mensen (de echte beroemdheden zaten in de zaal ernaast) in 3D naar Beowulf zat te kijken. Ik ben alweer een uur terug in mijn kamer, maar het blijft onwerkelijk... En mijn celebrity-teller slaat even goed door!

Een illustratie van Amerika

• "Dude, that is like soooo cool!"

• Dierenrechten-activisten die het huis van een professor Psychiatry & Behavioral Sciences onder water zetten omdat ze haar er van beschuldigen dieren te mishandelen.
  
  
• Op een pak cornflakes: "With real cinnemon and sugar in EVERY BITE!"
  
  
• Christen fundamentalisten die de begrafenis van een homosexuele soldaat verstoren met kreten als "You are going to hell!", "Not blessed, just cursed!" en "God hates you!"
  
  
• "How are you?" altijd en overal.
  
  
• "Please wait till you're seated" en binnen een half uur weer buiten het restaurant staan, gegeten en wel.
  
  
• Shoppingmalls met een gigantische parkeerplaats naast een grote weg. Het is bijna mistroostig om te zien hoe er hier geconsumeerd wordt, hoe mensen hier al hun niewgekochte Target spullen in hun veel te grote, veel te mileuvervuilende auto's staan te laden.
  
  
• "0 grams trans fat!"
  
  
• Kleinschaligheid is een No-No. Iedere winkel, ieder restaurant, iedere supermarkt is hier deel van een keten. De Wall-Mart, Starbucks, Ralphs, Target, Le Pain Quotidien, Red Mango... je vindt ze in heel de VS en eet dus eigenlijk nooit in een autenthiek restaurantje.
  
  
• Pindakaas... overal pindakaas...
  
  
• "Caution Wet Floor"- bordjes die je niet waarschuwen voor uitglijd-gevaar, maar je vertellen dat aanklagen in dit geval zinloos is.
  
  
  
  

All Hallows Eve

Hoewel het eigenlijk aanstaande woensdag pas Halloween is, heb ik inmiddels al twee leuke ervaringen met dit feest gehad. En omdat dat toch wel erg Amerikaans is, volgt er hier een update. Tragisch genoeg heb ik daarnet wel al mijn foto's gewist. Heel erg zonde, want ik had veel leuke foto's gemaakt die dit verhaal goed zouden illustreren...

Mijn eerste Halloween ding was afgelopen woensdag; All-Hill Halloween. Ieder jaar wordt er hier op campus een evenement georganiseerd voor kinderen uit de achterstandswijken van Los Angeles. Omdat het in hun eigen buurt niet veilig is de straat op te gaan (iets wat bij de traditie van Halloween hoort), komen de 3000 kinderen in een heleboel bussen naar de dorms. Op campus kan er dan wel veilig trick-or-treat gedaan worden . Mijn dorm deed hier ook aan mee en voor 5 dollar kon ik een grote zak snoep krijgen om uit te delen. We hadden een week eerder al een thema voor onze verdieping bedacht; Harry Potter. Met mijn kostuum hierop aangepast (ik had een heuse Gryffindor-robe), was ik woensdag wel erg benieuwd wat er zou gaan gebeuren. Na wat lichte stress over hoe ik waar mijn snoep kon ophalen, zat ik dan uiteindelijk in mijn kamer te wachten tot er kinderen zouden aankloppen. En dat gebeurde. Het komt er eigenlijk erg eenvoudig op neer dat ze aankloppen, je open doet, zij allemaal heel hard "Trick or treat!" roepen en jij vervolgens snoep in hun tasje/mandje/bakje doet. Zo heb ik in totaal ongeveer 30 kinderen gezien, die bijna allemaal erg leuk verkleed waren. Het bevestigde mijn vooroordeel wel een beetje toen ik zag dat eigenlijk alle kinderen en leraressen Afro-Amerikaan of Latino waren. Binnen een uur was er nog maar nauwelijks activiteit in mijn gebouw en besloot ik eens buiten te gaan kijken. Daar zat het hele plein vol met kinderen van 5 tot 10, verkleed, allemaal erg gelukkig met hun grote buit snoep. Het was een leuk gezicht en het voelde toch ook wel goed dat ik eraan had bij gedragen deze kinderen toch nog een echte Halloween te geven. Halloween is hier bijna zo belangrijk als Sinterklaas in Nederland is en het niet kunnen vieren omdat de buurt onveilig is, is wel erg treurig. Conclusie is dus dat het zowel voor hen als voor mij een leuke avond was!

Vrijdagavond was ik uitgenodigd voor een Halloween-feestje in de co-op. Er wonen in de co-op veel internationale studenten en het is er eigenlijk altijd druk. Met mijn Harry Potter kostuum aan, besloot ik maar een kijkje te gaan nemen. Ik had al wilde verhalen gehoord over hoe druk het zou zijn, hoe moeilijk het was om aan een polsbandje te komen en outfits waren al dagen het gesprek van de dag. Aangekomen bij de co-op was er eerst een -typisch Amerikaans- prefeestje, waar meerdere malen het licht uit ging en erg angstig "police!" werd geroepen. Daar kijk ik al niet eens meer van op. Het was in ieder geval wel erg gezellig en ik heb me er prima vermaakt. Vervolgens gingen we naar het 'echte' feest (waar uiteraard dan weer geen alcohol geschonken wordt). Ook dat was erg gezellig! Iedereen was leuk verkleed (het aantal skanky outfits viel me erg mee -Halloween is voor sommige mensen ook nog best een.. naakte.. aangelegenheid), het was er druk, veel leuke mensen, de muziek was oké, kortom: erg geslaagd. Een leuk moment was nog wel toen Samantha, Rosalie en ik (de UC-meiden) opeens een jongen in oranje voetbal-shirt en met een 'holland'-hoed op voorbij zagen komen. Natuurlijk moesten we daar meer van weten en bleken we te maken te hebben met een jongen die naar UC op exchange was geweest. Hij was erg enthousiast over Nederland, Utrecht en UC in het bijzonder. Het was heel raar om met een Amerikaan typische UC-dingen te bespreken (we kwamen er al snel achter dat we allebei in de Wall 37 hadden gewoond...!), maar ook erg grappig. Zeker iemand om nog eens Nederland-nostalgisch mee te gaan eten ofzo.

En nu.. nu is het zondagavond, heb ik gisteren en vandaag alleen maar geleerd en ga ik zo maar slapen. Morgen weer om 9 uur college... Na woensdag heb ik het weer even wat rustiger, dan zijn mijn eerste midterms voorbij. Eén van mijn professoren heeft wel beloofd woensdag verkleed naar het examen te komen, dus dan heb ik toch nog iets om naar uit te kijken!

Tinseltown met Gwen!

Terwijl in heel Zuid-Californië bosbranden woeden, zit ik nog een beetje bij te komen van afgelopen weekend. Van die branden heb ik trouwens geen last, ter geruststelling. Het begint hier wel door te dringen (later nog dan in Nederland en andere delen van de VS) dat de situatie heel ernstig is. In San Diego zijn honderdduizenden mensen geevacueerd en Los Angeles wordt bijna omsingeld door brand. Ik zie overigens geen aswolken en eigenlijk merk ik er helemaal niets van.. gelukkig maar. Ik hoor dat op UC San Diego alle lessen zijn afgelast en dat iedereen wordt opgeroepen binnen te blijven... dat klinkt toch wel eng. Hopelijk krijgt de brandweer snel grip op de situatie, maar omdat het hier nog steeds erg warm (vandaag 32 graden!) en droog is, kan het nog even gaan duren.

Maar dit weekend dus! Gwen kwam op vrijdag om 12 uur 's middags aan en om kwart voor 1 stapte ze in Westwood al uit de bus. We hebben de rest van de dag rustig aan gedaan; ik heb de campus laten zien, we zijn in de UCLA-store geweest, hebben mijn dorm uitgebreid bekeken en we zijn toen samen naar mijn college Social & Personality Development gegaan. Daar zagen we een best indrukwekkende documentaire over homosexuele ouders ("Daddy & Papa", echt een aanrader). Hierna zijn we rustig over campus gelopen en 's avonds zijn we in één van de Dining Halls gaan eten. Ik had Gwen al voorbereid op véél eten en vooral een spannende collectie aan desserts... we zijn dus ook maar totaal los gegaan. Ik geloof dat we zowel ijs (met m&m's), als chocoladetaart, als koekjes, als vruchtengebak na gegeten hebben... Tien kilo dikker, sleepten we onszelf de heuvel weer op (ik heb geloof ik wel wat medelijden bij Gwen gewekt m.b.t. die heuvel... ) en hebben we ons -met wederom een zak m&m's- geinstalleerd op mijn bed om Bridget Jones te kijken. Dat was erg relaxed en om 2 uur 's nachts waren we ook wel moe genoeg meteen hierna in slaap te vallen...
Zaterdag stond helemaal in het teken van winkelen! We zijn met de bus naar Santa Monica gereisd, omdat daar wel een leuke winkelstraat zit en we zo ook nog even de oceaan konden aanschouwen. Dat was een goede keus. Allebei hebben we best uitgebreid geshopt (ik vooral bij de GAP, Gwen bij een wat diversere selectie winkels) en kwamen we met veel tasjes thuis. Grappig was dat we tijdens onze lunch bij Le Pain Quotidien bediend werden door een Belg met de naam Maarten. Heerlijk stereotyp vertelde hij dat hij naar LA was gekomen om acteur te worden. Het was toch wel weer bizar om Nederlands te praten met een ober... Omdat het na het winkelen al best laat was, gooiden we de plannen een beetje om en besloten we in Santa Monica naar de bioscoop te gaan (en het Getty Museum voor zondag te bewaren). The Heartbreak Kid is niet echt een aanrader. Eigenlijk was het best wel een slechte film, maar het houdt je van de straat hè... Terug in mijn kamer hebben we een smoothie gedronken en nog een aflevering Gilmore Girls gekeken en zijn we toen weer lekker gaan slapen.
Zondag begon weer vroeg. Zoals gezegd stond het Getty Museum op het programma. Het Getty is het bekendste museum van LA, en ik kan nu zeggen dat dat terecht is. Het ligt op een heuvel, hoog boven de stad. Dat geeft een prachtig uitzicht over de oceaan en de uitgestrektheid van Los Angeles. De kunst die ín het Getty hangt is ook mooi en interessant. Zo hangen er een aantal Van Gogh's, wat schilderijen van Monet en zijn er maar liefst drie zalen gewijd aan Nederlandse schilderijen van 1600-1800. Dat was voor Gwen extra interessant, omdat ze hierover een paper gaat schrijven. Goed, hierna hebben we de bus naar Hollywood genomen. Dat is toch wel iets wat je gezien moet hebben in LA. Het is ook een best.. onaantrekkelijk deel van de stad. We voelden ons op de Walk of Fame niet echt prettig, maar liepen gelukkig naar een steeds drukker gedeelte. Natuurlijk hebben we goed naar de sterren en hand/voet-afdrukken gekeken en ook nog een foto van het Kodak theatre (van de Oscar uitreiking) gemaakt. Na Ripley's Believe it or not museum (vrij bizar), zijn we weer naar Westwood gegaan. Daar hebben we lekker gegeten in een Italiaans restaurantje en zijn we voor het dessert naar The Red Mango gegaan, een frozen yoghurt-tentje. Frozen yoghurt (ook: froyo) is een typisch Amerikaans dessert, en wordt gezien als een 'gezond' alternatief voor ijs. Het was ook erg lekker! In mijn kamer hebben we ons weer helemaal ingenesteld (uiteraard met m&m's) op mijn bed om The Sweetest Thing te kijken. Moe van weer een drukke dag vielen we snel erna in slaap.
Om wakker te worden op maandag, ons laatste dagje samen. Na te hebben ingepakt (Gwen bleek toch nog best veel gekocht te hebben..), zijn we gaan ontbijten bij Bruin Cafe op campus. We hebben nog een bezoekje gebracht aan de UCLA-store (die is zo groot dat je er rustig een paar uur kan blijven) en Gwen heeft er nog een leuk shirtje gekocht. Na een laatste muffin was het tijd naar de bus te gaan. Daar hebben we toen om 12 uur 's middags weer afscheid genomen.. heel raar. Het was een erg gezellig weekend en toen ik opeens weer in mijn les zat (waar mijn professor Sartre constant als 'Sart' bleef uitspreken), overviel het me wel dat ik opeens weer saaiig en alleen was. Maar zo moet ik natuurlijk niet denken! Het was gewoon echt een heel erg leuk weekend en het was heel gezellig Gwen te zien.

Ik kom dus nog een beetje bij... Was (en ben) toch ook wel moe, dus ik zal nog maar vroeg naar bed gaan deze dagen. Het gewone studieleven gaat natuurlijk ook verder en volgende week staan er 3 midterms op de planning. Dat betekent dat ik aankomend weekend vooral ga leren. Misschien ook wel een keer lekker om het wat rustiger aan te doen. Hoewel.. zo'n weekend als deze wil ik iedere week wel (dus Gwen...?)!

It's Californication

Langzaam aan merk ik dat het heel makkelijk is niet meer verbaasd te zijn of me niet meer te verwonderen over dat ik hier ben... En dat is gek! Het zal wel met wennen te maken hebben enzo... Maar ik moet me er af en toe toch nog even heel bewust aan herinneren dat ik in de VS ben, in Californië, in LA nota bene! Dat ik dat niet voor lief moet nemen. Zodra ik me dat weer besef, ervaar ik alles om me heen ook veel bewuster (nee, het is niet normaal om half oktober in korte mouwen en met zonnebril op naar buiten te gaan...).

Voordat Gwen morgen komt, nog even een update over wat dingetjes die ik de laatste tijd heb meegemaakt. Deze week was verder rustig. Maandagavond was er een 'potluck' (een diner waarbij iedereen wat te eten meebrengt) van de International Exchange Club. Wel gezellig, maar niet heel erg bijzonder. Dinsdagavond gebeurde er nog wel wat grappigs in de Dining Hall waar ik zat te eten. Ik was gaan eten met Rosalie, een meisje van UC, en ik had net verteld dat ik zoveel aanspraak heb als ik mijn UC-trui aan heb (wat ik op dat moment had). Ik geloof dat er ondertussen al zo'n twintig mensen zijn geweest die me kwamen vragen waar "UCU" ligt.. En precies op dat moment kwam er een jongen -met grote ogen- op me af die riep: "UCU, Is that University College Utrecht?!?". Totaal flabbergasted wist ik uit te brengen dat dat inderdaad zo was... Het bleek dat hij weleens op campus in Utrecht geweest was, om een vriendin die daar op exchange was op te zoeken. Die vriendin was Shady, een meisje dat ik ook wel ken (maar vaag) en blijkbaar op UC Riverside zit... Heel bizar! Uiteindelijk hebben we nog even gepraat en heeft hij me Shady's telefoonnummer gegeven. Cliché maar waar: wat een klein wereldje...
Vandaag had ik mijn observatie-opdracht voor Developmental Psychology. Dat was erg leuk! Het idee dat jij mensen kan zien die geen idee hebben dat jij er bent, is heel apart. Bij binnenkomst (rond 11.30 uur) waren de kinderen nog aan het eten en was er dus niet zo heel veel te observeren. Dat veranderde echter al snel! Binnen no time rende mijn 'focal child' op en neer door de kamer. De opdracht ging over gender-roles en hoewel ik dat van te voren een niet zo heel erg boeiende opdracht vond, observeerde ik mijn jongetje inderdaad alleen maar met speelgoed vrachtwagens en speelde hij alleen met andere jongetjes. Eigenlijk was er zoveel meer te zien dan dat waar ik naar moest kijken. Ik zag een hele hierarchie in de leidsters, ik zag onuitgesproken regels, verschillende persoonlijkheden en ontwikkelingsfases. Wonderbaarlijk eigenlijk wat er in zo'n kwartiertje kan gebeuren. Hoedanook, het is erg leuk ook zoiets eens te doen.
Sowieso heb ik hier veel meer dan in Utrecht, het idee midden in de academische wereld te staan. Dat heeft waarschijnlijk iets te maken met campus op UC, want op de Uithof voelt het ook al veel meer als "De Universiteit". Maar het is hier nog sterker. Enerzijds komt dat denk ik doordat ik hier ook veel meer van het onderzoeks-gedeelte van de universiteit zie. Alle gebouwen zitten vol met kantoren van TA's en professoren, met laboratoria, met mensen die allemaal bezig zijn een eigen probleem op te lossen. De faculteitsleden zijn hier veel meer te zien; ze halen hun koffie óók bij het tentje waar alle studenten zijn, ze zitten ook te lunchen op het terras. Anderzijds is het studie-aspect van de universiteit ook veel meer aanwezig. Doordat studenten hier praktisch allemaal een kamer delen, studeren ze niet in hun kamers maar juist overal elders. Er wordt geleerd in de bibliotheek, maar ook in alle cafees, op alle terassen, in het gras, op ieder bankje en overal waar je maar kan zitten. Ze slepen ook allemaal hun laptopje mee en dat kan ook goed, het draadloze netwerk dekt de hele campus. Mja.. eigenlijk zijn dus zowel onderzoek als onderwijs hier meer vertegenwoordigd. Het voelt in ieder geval wel als een hele stimulerende omgeving.

Goed... hier laat ik het voor deze week even bij. Uiteraard komt er een grote update na het weekend. Tot dan!

Nederlandsheid en ontstressen in Santa Barbara

En dan zijn we opeens alweer een week verder! Zoals ik vorige week al aankondigde, ben ik dit weekend naar Santa Barbara geweest. Dat was echt heel erg gezellig! Ik maakte me van te voren een beetje druk over of ik alles wel af zou krijgen voor mijn courses, etc. maar ik was duidelijk onterecht gestresst. Vrijdag ging ik direct uit mijn laatste college met de bus naar Hollywood. Daar heb ik -na nog een glimps van de Walk of Fame te hebben opgevangen- even moeten zoeken naar het Greyhound station, maar ik was ruim op tijd dus dat was geen probleem. De Greyhound had een kwartier vertraging bij vertrek, maar ik kwam een half uur te laat in Santa Barbara aan, wat betekende dat ik daar alweer twee bussen naar UCSB had gemist en toen nog eens 40 minuten moest wachten... Toen ik dus eenmaal bij Michelle op de bank zat, was het al kwart voor 12. Met een gigantische pizza hebben we toen heel lekker op die bank naar één van onze dr. Phil's gekeken (en ja, ik heb mezelf herkend!). Vervolgens hebben we ook nog maar een aflevering Grey's Anatomy gedaan en ben ik toen lekker op de bank gaan slapen. Overigens hadden we het hele appartement voor ons zelf, omdat alle huisgenoten van Michelle het weekend ergens anders waren. Extra relaxed!
Op zaterdag hebben we eerst uitgeslapen en toen nog maar een aflevering Grey's Anatomy gekeken. De tv in de woonkamer van Michelle's appartement is trouwens echt gigantisch, dat moet er wel even bij verteld worden. Mijn ontbijt bestond uit twee heerlijke boterhammen met vlokken... dat maakte me toch wel helemaal gelukkig. Hierna was het tijd om een stukje over campus te fietsen (fietsen... ook al zo lekker!). De UCSB campus ligt aan het strand, dus dat was wel erg leuk om te zien. Er is zowaar ook een lagoon (maar dat klinkt spectaculairder dan het werkelijk is), en ik was helemaal in mijn nopjes door het zien van een beetje natuur.
Vervolgens zijn we naar downtown Santa Barbara gegaan en hebben we het Courthouse bezocht. Dat was... interessant. Hoewel het op zich best een mooi gebouw is, was het zo typisch Amerikaans on-authentiek. Ze noemen het 'historisch', maar het is gebouwd rond 1920. Ook was het een mix van replica's van alles wat in Europa ècht historische waarde heeft; Spaanse tegeltjes, Franse verlichting, Moorse trappen... Het hoogtepunt vond ik wel dat ze de liftdeuren ook 'in Spaanse stijl' hadden geschilderd... De missiepost (onze tweede cultureel verantwoorde stop) was al wat beter, maar ook hier ontbrak het toch een beetje aan echte historische waarde. Nadat we toen naar het strand zijn gelopen en op de pier de zonsondergang hebben gade geslagen, zijn we lekker gaan eten. Mijn zalmpje smaakte echt prima en de cheesecake (New York stijl) ging er toch ook wel in...
Weer terug in Michelle's appartement hebben we de rest van de avond/begin van de nacht weer doorgebracht op de bank voor de veel te grote tv. Na een film hebben we wéér een aflevering Grey's Anatomy gezien (nu ben ik weer bij) en hebben we ons ook nog eens te goed gedaan aan chocolade euromunten. Die kwamen we namelijk in een winkel in Santa Barbara tegen.. heel bizar om Beatrix' hoofd daar tegen te komen. Op zondag ging de wekker toch wel erg vroeg (7 uur...) en ben ik aan mijn terugreis begonnen. Die verliep een stuk voorspoediger dan heen, en ik kwam zowaar een kwartier te vroeg aan in Hollywood.
Goed, conclusie is dat het echt ontzettend gezellig was met Michelle, daar in Santa Barbara. Ik vond het ook wel een charmant plaatsje. De natuur is leuk, het fietsen is leuk, Michelle woont er leuk en de afstanden zijn er ook nog te overzien. Inmiddels ben ik dus weer helemaal terug in LA, maar wel met een Nederlands pakketje van Michelle. Ik heb dus nog wat drop, Beatrix chocolade munten én speculaaskoekjes om me op te verheugen...

Ondertussen staat mijn volgende excitement ook al weer voor de deur; Gwen komt vrijdag! Langzaam aan proberen we onze planning wat meer vorm te geven en de kleine dingetjes ook een beetje te regelen. Gaat helemaal leuk worden! Eerst moet ik nog wel een beetje studeren, heb ik nog wat dinertjes gepland voor deze week en moet ik woensdag ook nog even stilstaan bij Argonde's afstuderen. Jawel, mijn grote zus wordt echt groot! Ik vind het een bizar idee dat Argonde nu echt dokter is... maar vind het ook superleuk. Argonde, we spreken elkaar woensdag, maar ook via mijn blog: gefeliciteerd!

Until the sun comes up over Santa Monica Boulevard...

This ain't no disco
This ain't no country club either
This is LA!

Met "All I wanna do" van Sheryl Crow op de achtergrond -ik luister via internet naar Skyradio-, bedenk ik me dat het weer tijd wordt voor een update. Zo'n nummer over Los Angeles herinnert me er aan hoe bizar de stad, waar ik nu iets meer dan 3 weken ben, is. Los Angeles is Hollywood, het is opnames van dr. Phil, iedere week premieres, LA is Britney Spears die de voogdij over haar kinderen kwijtraakt. En tegelijkertijd... tegelijkertijd is LA de stad van the Bloods en the Cribs, van alle Angelinos die wel Spaans maar amper Engels spreken en van de wijken waar je níet moet komen. Hoewel ik vooral met dat eerste Los Angeles geconfronteerd wordt (campus ligt in een nette wijk, naast Bel Air en Beverly Hills) besef ik me goed dat er méér is hier. Iedereen hier is trots op de diversiteit van de populatie -iets wat in Nederland bijna niet voor te stellen is, ik hoorde dat er weer een debat over de Nederlandse identiteit is opgewaaid daar-.
Die trots zorgt er wel voor dat ik met andere ogen naar alle immigranten hier kijk, ze verrijken de stad en we kunnen er veel van leren. Voor mensen die over dit onderwerp (het verschil tussen immigranten verwelkomen en afweren) meer willen weten, raad ik echt het boek "Amerikanen zijn niet gek" van Charles Groenhuijsen aan. Dat is sowieso een erg goed boek over Amerika en, ik denk, heel herkenbaar voor iedereen die ooit in de VS is geweest.

Behalve nadenken over de verschillen tussen Amerika en Nederland (ik merk dat de subtiele verschillen het boeiendst zijn), heb ik afgelopen week ook nog gewoon college gehad. Ik heb dus mijn Education vak laten vallen. Het voelde niet helemaal goed om die keuze na slechts één les en één discussie te maken, maar het was het enige moment waarop ik nog kón kiezen. Er voor in de plaats heb ik nu een vak genaamd "Communication and Conflict in Couples and Families" wat vooralsnog een studie van intieme relaties lijkt te zijn. Ik zal zien hoe dat verder gaat! De rest van mijn vakken is interessant, maar ik heb nog niet zoveel nieuws geleerd. Ik heb al wel veel moeten lezen! Dat zal de rest van het quarter alleen maar meer worden, denk ik.
Vandaag heb ik besloten aankomend weekend naar Michelle in Santa Barbara af te reizen, dus dat is een leuk vooruitzicht. Ik ren vrijdag uit mijn college naar de bus, die me eerst naar het busstation in Hollywood en vervolgens naar Santa Barbara, brengt. Op zondagmorgen ga ik dan weer met de bus terug. Ik ben benieuwd of Santa Barbara een echt andere sfeer heeft.
Wat ook een erg leuk vooruitzicht is, is dat Gwen me over 2 weken komt bezoeken! Om 12 uur 's middags op vrijdag komt Gwen aan op LAX en maandagmiddag ga ik d'r daar weer uitzwaaien. Een bliksembezoekje, maar met onze drukke studeerschema's (we zijn hier immers om te studeren...) is dit al heel wat. We hebben al besloten het Getty Center te gaan bezoeken en dit is, ook voor mij, een goede gelegenheid LA wat meer te verkennen. Heb er erg veel zin in!

Dan nog even kort over afgelopen weekend. Op zaterdag organiseerde de International Student Organisation een 'bonfire' op het strand. Met een stuk of 7 auto's gingen we naar Dockweiler Beach, het enige strand in LA waar open vuur is toegestaan. Dat strand ligt naast LAX, onze miljoenen-airport, en dat gaf wel een vreemd tintje. Ik vond het op en top LA; op het strand, met een gezellige groep mensen, terwijl de zon achter de oceaan onder gaat en de vliegtuigen maar blijven opstijgen. Hoe sereen het hier ook kan zijn, het blijft een enorme stad.

Ondertussen speelt skyradio nu het nummer Hotel California. Tijd om te gaan slapen.

Wijze Lessen

Wat ik geleerd heb in mijn eerste 2½ week in LA:

1. Als er op een doos een sticker zit met “This is a team-lift box”, dan moet je het misschien niet in je eentje een heuvel op dragen. In een moment van verstandsverbijstering besloot ik dat ik echt wel een koelkast heel campus over, en een berg op, kon tillen. Hmm.. niet zo’n goed idee. Godzijdank kwam ik –vlak voor het echt steil werd- twee bekenden tegen en hebben zij me geholpen met het laatste stuk.
   
   
2. Dat het echt belangrijk is zeker 5, maar misschien wel 10, minuten te vroeg in een collegezaal aanwezig te zijn. Met 250 mensen in een ruimte wil je echt vooraan zitten en de goede plaatsen zijn snel bezet.
   
   
3. Hoe bewolkt het er ook uitziet ’s morgens, doe toch zonnebrandcrème op. De wolken trekken hier snel (en altijd) weg en de zon is erg fel. Terwijl het in Nederland pijpenstelen regent (ik kan het me moeilijk voorstellen), kan het hier ’s middags rustig 30 graden worden.
   
   
4. Er is hier een enorm probleem in het onderwijs. Dat wist ik misschien al, maar de omvang van het probleem werd me pas echt duidelijk toen ik naar mijn eerste les “Race, Class, Gender and Education Inequality in the U.S.” ging. Over mijn ervaring bij dat vak kan ik lang praten –en dat heb ik gisteren ook met mama gedaan- , maar er was een interessant sociologisch verschijnsel gaande. In de les zaten nagenoeg alleen mensen uit een minderheidsgroep (Afro-Amerikanen, Latino’s, etc.) en toen de (Afro-Amerikaanse) docente ruimte gaf voor de studenten om wat te zeggen kwam er een stortvloed van kritiek op het schoolsysteem. Hoe interessant het onderwerp ook is –en dat is het, onder andere omdat het een probleem aankaart waar we ook in Nederland in steeds grotere mate mee te maken krijgen- miste ik de academische kant van het verhaal. Het hele vak was zo experience-based en zo persoonlijk dat ik heb besloten het te laten vallen. Zonde, want het zou me veel inzicht in Amerika geven.. maar misschien moet ik nu zelf wat meer academisch materiaal met betrekking tot dit onderwerp zoeken.
   
   
5. Praat en vraag. Dat Amerikanen praten merk je meteen in dit land. Toen ik in downtown LA mijn gratis UCLA t-shirt aanhad, kwamen meerdere mensen naar me toe om te vragen of ‘we’ de wedstrijd gisteren hadden gewonnen en in welk jaar van mijn studie ik dan zat. De lift hier in mijn dorm is ook een uitstekende plaats om mensen te leren kennen. Waar we in Nederland allemaal stil voor ons uitstaren in een lift, vragen ze hier op welke floor je woont, waar je vandaan komt, wat je major is, etc. etc. Ik probeer zelf ook de vraag-mentaliteit aan te nemen… niemand vind dat gek en als ze dan horen dat je uit Nederland komt, vergeven ze je helemaal alles.
   
   
6. Het is waar wat ze zeggen over het verkeer in LA. Het is hels. Reken met de bus maar rustig 45 à 60 minuten om van de campus naar Santa Monica te komen... een afstand van zo'n 12 kilometer max. Naar downtown LA is helemaal verschrikkelijk. Nog een klein feitje: er staat hier 1 auto gerigistreerd per 1,8 personen, nergens ter wereld is dat zo hoog. De stad is enorm en het verkeer staat altijd vast.. niet zo'n goede combinatie.
   
   
7. Zorg dat je in je kamer altijd (warme/fatsoenlijke/toonbare) kleding en schoenen bij de hand hebt. Ze houden hier wel van een fire drill op z'n tijd (gisteren de eerste) en de brandalarmen staan erg strikt afgesteld.. naar verluidt moet je hier ieder maand wel een keer evacueren.

En natuurlijk is er meer... maar voor nu zijn dit wel even genoeg wijze lessen!

P.S. Nog even een kleine toevoeging. De belangrijkste les staat op een kaart die Patty me stuurde: Als je maar zorgt dat je lenig blijft, dan heb je altijd wat te eten. Dat lijkt me duidelijk!

Fall Quarter: Bring it on!

Vanmorgen gebeurde het onvermijdelijke: ik sloot mezelf buiten mijn kamer. Helemaal klaar voor mijn eerste dagje school (zo voelde het echt), met wel drie keer gecheckt te hebben waar ik naar toe moest/of ik mijn collegeblok wel bij me had, deed ik opgewekt de deur achter me dicht. Al in de lift realiseerde ik me dat ik iets vergeten was... Zowel mijn kamerpasje als mijn BruinCard lagen nog op het kastje in mijn kamer... Gelukkig was ik vroeg weggegaan en had ik nog genoeg tijd bij de Front Desk hulp te vragen. Daar heb ik me wel 3 x verontschuldigd en heb ik zelfs nog verteld dat ik opweg was naar mijn allereerste les, maar bleek het totaal geen probleem. Ik was al ongeveer de 15de persoon die dag (dit was vóór half 11 's morgens) die zichzelf had buitengesloten en binnen 3 seconden stond ik -met een nieuw kamerpasje- weer buiten. Het meisje van de Front Desk wist me nog te verzekeren: Don't worry about it, it happens to all of us!
Goed, tweede poging dan; ik had mijn BruinCard, ik had mijn kamerpas (ik mag mezelf nog 5 x kosteloos buitensluiten... en dit pasje ziet er trouwens leuker uit dan de vorige), op naar Franz Hall 1178. Dat ging al beduidend beter! Ik liep zonder problemen naar de collegezaal waar ik met zo'n 199 anderen Developmental Psychology had. Het lijkt een leuke, interessante course. De professor was misschien een beetje saai, maar had wel d'r best gedaan om grapjes te verzinnen (ze gaf toe dat ze haar man om hulp had gevraagd). Bijzonder leuk is een observatie opdracht die we moeten doen in het Child Care Center, waar ze een ruimte met doorkijkspiegel hebben. Waar ik ook wel van onder de indruk was, is dat alle lectures worden opgenomen en vervolgens als Podcast te downloaden zijn. Natuurlijk werd er bijgezegd: the podcast is no substitution for the lecture. Mwoah, als ik nou toevallig een lecture mis...

Na de lunch had ik "Topics in Value Theory: Moral Responsibility and Free Will". Dat lijkt een wat pittigere course te zijn dan ontwikkelingspsychologie. Voor de professor was ik al gewaarschuwd (zie mijn stukje Professor Review) en inderdaad, ze was niet de meest boeiende persoon die ik ken. Nog wel erg jong, dus best knap dat ze het al tot professor heeft geschopt. Het vak is alleen voor 4de jaars die filosofie-majors zijn, dus ik verwacht dat het niveau redelijk hoog ligt. Maar goed, misschien ook wel goed dat ik wat meer uitgedaagd word. Er zitten zo'n 80 mensen in de course, in ieder geval een stuk minder dan bij psychologie.

Om half 4 vanmiddag moest ik alweer in Franz Hall zaal 1178 zijn voor "Social and Personality Development". Dat maakte me helemaal gelukkig! Echt alles aan die course lijkt tot nu toe leuk! Ik heb, serieus, de hele lecture zitten glimlachen en ik was oprecht teleurgesteld toen het afgelopen was. Misschien was dit een beetje een overdreven reactie (of zorgwekkend?), maar ik ben helemaal content. De docente (opvallend dat ik hier allemaal vrouwelijke professoren/docenten heb.. zeker een groot contrast met Nederland!) was wederom erg jong en heel sympathiek. Ze is zowel gepromoveerd op sociale als op ontwikkelingspsychologie en heeft daarbij ook nog eens een baby van 8 maanden; dus helemaal druk bezig met social and personality development. De onderwerpen die we gaan behandelen lijken ook allemaal erg interessant en worden vaak geillustreerd met video's. De hele collegezaal zat met 250 studenten echt bomvol en ik moet er nog wel even aan wennen dat het allemaal wat anders werkt dan in Utrecht.

Gezien mijn enthousiasme over ontwikkelingspsychologie e.d. moet ik er misschien toch nog eens wat langer over nadenken of dat niet gewoon mijn ding is. Social & Personality Development lijkt interessanter dan Developmental Psychology, maar omdat in die laatste ook de biologische en cognitieve ontwikkelingen worden behandeld is het denk ik toch een goede course. Zo krijg ik een wat meer all-round beeld van ontwikkeling. En komt mijn achtergrond in cognitive neuroscience misschien ook nog van pas. Mja, ik zie eigenlijk wel een combinatie van cognitive neuroscience, filosofie en ontwikkelingspsychologie.
Maar laat ik eerst maar eens kijken of ik het echt interessant blijf vinden! Mijn eerste lesdag beviel in ieder geval goed... dus fall quarter: bring it on!

Get Ready to Get Real

En er is zoveel meer... Gisteren ben ik bij dr. Phil geweest! Heel toevallig bleek Michelle naar dezelfde show te gaan als ik en hebben we elkaar daar ontmoet. Dat was raar, maar net als met met Gwen een paar weken geleden, ook heel normaal. We hadden net zo goed in Utrecht kunnen zijn. Maar dr. Phil dus! Na een paar uur buiten wachten, mocht het publiek naar binnen. De set was echt helemaal dr. Phil en precies zoals op tv (hoewel ze het wel wat groter doen lijken). Na nog snel naar de wc te zijn gerend (ze waarschuwde ons voor 3 uur niet plassen), kwam er een man die het publiek moest opwarmen. Het publiek had trouwens helemaal geen opwarming nodig, ze waren sowieso al erg enthousiast. Toen kwam Robin op, de vrouw van dr. Phil. Zij zit er dus echt iedere taping bij om aan het eind van de aflevering met haar man weg te lopen. En toen begon het! Wij applaudiseerden, juichten, gilden en lachten alsof ons leven er vanaf hing (en dat deed het op dat moment ook) en dr. Phil kwam op. Meteen begon de aflevering en er is vanaf dat moment non-stop gefilmd aan een aflevering. Er was een, totaal verknipt, stel met een relationele crisis. Hij dreigde haar te vermoorden, zij sleepte hun 3 jaar oude dochter mee in iedere ruzie. Gelukkig zei dr. Phil precies wat ik -en de rest van het publiek- al een uur zat te denken: Ga zo ver mogelijk uit elkaar. Hierna kwam Phil (ik mag hem inmiddels vast wel Phil noemen) nog even met het publiek debriefen. Hij legde uit waarom hij dit advies had gegeven en maakte ook nog wat grapjes over Robin, die haar stem kwijt was. Toen namen ze nog een tweede deel van een andere aflevering op en om 15.00 uur 's middags stonden we weer buiten. Ik vond het allemaal heel bizar, maar heel erg leuk! Wat ik niet verwacht had was dat ze nergens stoppen met filmen, en alles dus echt de eerste oprechte reactie is. Dr. Phil kwam op mij erg goed over, precies als op tv; veel commonsense, heel erg straightforward, echt bereid mensen te helpen en hij had geen zin in onzin. Al met al was ik dus erg tevreden! En kom ik ook nog eens op tv!
Hierna heb ik Michelle en haar twee Nederlandse vrienden uit Santa Barbara over de UCLA campus gerusht. Omdat ze maar ongeveer een half uur de tijd hadden om alles te bezichtigen, zijn we zo'n beetje naar mijn kamer gerend en heb ik nog snel Royce Hall en Powell Library kunnen laten zien. Ik werd er zelf wat trotser op de campus van. 's Avonds heb ik met een Japans meisje gegeten en na al mijn verhalen aan mama geskypt te hebben, ben ik lekker gaan slapen. Hmmmm! Vanmorgen werd ik wakker met het idee dat het vast nog maar 8 uur ofzo was, maar bleek het kwart voor 12 te zijn. Lekker! Na 30 dagen iedere dag voor half 9 wakker worden, vond ik dat ik dit wel echt verdiend had. Verder heb ik vandaag helemaal niets gedaan, ook heerlijk! Vrijdag beginnen dan eindelijk mijn lessen, iets waar ik toch best wel naar uitkijk. Het wordt wel tijd voor een beetje een intellectuele uitdaging.

Hail to the Hills of Westwood

Zoveel te vertellen! Ik ben de laatste dagen zo druk bezig geweest en ik heb zoveel om over te schrijven, dat ik dat dan ook maar eens moet doen! Sinds mijn gemove-in van afgelopen vrijdag ben ik steeds van hot naar her gerend.. Dat wil zeggen, ik wilde lekker gaan uitslapen en een beetje gaan rondhangen.. maar het was me niet gegund. Op zaterdagmorgen begon om kwart over 8 heel vrolijk de move-in muziek. Tot zover mijn slaap... Ik heb me rest van de dag vermaakt met uitzoeken hoe de was werkt (bleek later dat ik het totaal verkeerd had gedaan, maar gelukkig kwam alles er wel goed/schoon uit), eten en een tripje naar de UCLA-store. Dat is een ervaring opzich, maar ik heb me redelijk weten te redden. Ik ben ook maar aan de merchandise gegaan en ben nu in het bezit van een donkerblauwe UCLA-hoodie (dat is een trui, voor de leken), een lichtblauw UCLA-collegeblok en een blauw/witte UCLA-mok. Vervolgens heb ik een aantal van mijn lesboeken gekocht en heb ik me al echt vermaakt met het bladeren en lezen van deze boeken (Social & Personality Development ziet er echt heel leuk uit!). Het lijkt alweer zo lang geleden.. maar ik geloof dat ik gegeten heb met twee suitemates, wat Singaporezen en Shuyin.

Zondag begon, hoera hoera, weer om kwart over 8 met vrolijke muziek. Ik kan het nummer Umbrella (of hoe het ook moge heten) echt niet meer horen.. ze hebben het hier 3 dagen lang ieder uur gedraaid! 's Middags was er een picknick voor alle internationale studenten, dus ik heb me goed uitgeleefd op het gratis eten. Kwam er ook Samantha tegen, een meisje van UC. 's Avonds was Bruin Bash, het grote openingsfeest hier. Het begon met een concert waar de rapper T.I. kwam optreden. Ik had nog nooit van T.I. gehoord, maar de Amerikanen wel en dat was te merken... Toen wij ons een uur voor aanvang naar het tenniscourt (waar het gehouden werd) begaven, stond er al een rij van... nou, bijna een kilometer. Ze zouden 8000 mensen toelaten en een half uur na het begin waren wij ongeveer de helft opgeschoten.. maar lieten ze geen mensen meer binnen. We zijn dus maar uit de rij gestapt en hebben wat gedronken 'down in Westwood'. Voor het feest waren we echter op tijd terug! Culture Shock! In het basketbalstadium gingen honderden sorority-meisjes (allemaal blond en in de t-shirtjes van hun sorority) helemaal uit hun dak. Wij vonden het allemaal nogal misplaatst voor de hoeveelheid alcohol (geen), de tijd (11 uur) en de muziek (slechte remix van Sweet Dreams). Zoals ik tegen Gwen zei: na een half uur stereotype bevestigende observaties ben ik toch maar naar huis gegaan.

Maandag begon met de Enormous Activities Fair. Dat is een soort grote (enorme) markt (ook wel fair) waar alle studentengroepen en verenigingen zijn vertegenwoordigd. Ik heb er honderden flyers gescoord, me geregistreerd voor een paar mailing lists (wie weet is Ultimate Frisbee iets voor mij) en uiteraard weer gratis gegeten. Hierna had ik de beruchte workshop "Maintaining your visa status" wat allemaal best wel straightforward was. Het viel verder wel mee en duurde maar een uur. Toen kwam Culture Shock 2; the new students welcome. Dit werd ook in het basketbalstadium gehouden en bij binnenkomst waren ze meteen al een of andere eed aan het afleggen... Toen begon de band te spelen... And the crowd goes wild... En twee mensen in berenpakken gaan op de dansvloer helemaal door het lint... Na 5 über-Amerikaanse speeches over hoe goed UCLA is, welke bekende alumni we hebben, hoe moeilijk het was om toegelaten te worden en heel veel nadruk op hoe we nu allemaal Bruins zijn, kwam het Cheer Squad. Dit zijn echte mensen (hoewel moeilijk te geloven) die tijdens sportwedstrijden/andere events de crowd opwarmen en ons nu de yell (de "Eight-Clap") moesten leren. De Eight-Clap is niet erg moeilijk (te weten: acht keer klappen, U, 3 klappen, C, 3 klappen, L, 3 klappen, A, UCLA, fight fight fight!) , maar we hebben dit met een paar duizend mensen even goed geoefend.
Na het welkomstwoord kwam de welkomst-barbecue, wat wederom gratis eten betekende. Er traden wat studenten op (het mannenkoor kwam 'onze' liederen ten gehoor brengen) en het eten was prima. Op naar mijn Mandatory Town Hall Meeting. Heel Rieber Vista moest een meeting bijwonen over alles gerelateerd aan ons gebouw. Toch al in de cheer-mode heb ik ook maar uitbundig meegeklapt toen de sixth floor aan bod kwam. Aansluitend vond de First mandatory floor meeting plaats; een meeting met mijn hele verdieping. Dat was wel gezellig, maar niet zo bijzonder. Ik keek nog wel even op van de roommate contracts die iedereen hier móet afsluiten. Zelfs ik in mijn single kamertje moet naar mijn Residence Assistant om met mijn suitemates tot afspraken te komen. Béétje vreemd!

Dit stukje loopt alweer de spuigaten uit! En ik moet vandaag nog beschrijven.... Nou ja, dat moet dan maar wachten tot morgen, want ik moet duidelijk gaan slapen!

Rieber Vista!

Vanmorgen ben ik dan eindelijk naar mijn eigen kamer verhuisd! Na bijna 4 weken in hotels wonen, koffers uitpakken en dan weer inpakken, slapen op uitklap-, opblaas- of twee-persoonsbedden en banken heb ik nu dan echt een klein stukje thuis. Klein, ja. Het is niet onleefbaar of vervelend klein, maar ik besef wel eens te meer hoe gelukkig we met onze UC-campus kamers mogen zijn. Mijn kamer heeft verder alle basis dingen; een klerenkast, een bed, een bureau met boekenplanken, een ladenkast en een stoel. Er ontbraken ook wat spullen die ik toch eigenlijk wel meteen nodig had, dus vanmiddag stond in het teken van de Target. Mijn eerste ervaring met deze giga-winkel had ik in St. Louis al gehad, dus het was niet meer zo'n schok.. Maar nog steeds was ik best wel onder de indruk! Ze hebben er alles en het is ook nog eens goedkoop (een kussen voor 2.94 Dollar, een pak kleerhangers voor 1.29). Bij de Target heb ik dus alles gekocht wat ik voor mijn kamer nog nodig had en ik vermoed dat ik onder mijn nieuwe (blauwe) fleecedekentje en op mijn nieuwe (witte) kussen best lekker kan slapen vannacht.
Verder is LA in totale schok: het regent hier. Dat schijnt al een jaar niet meer te zijn voorgekomen en het lijkt ook alsof de hele stad in paniek is. Het zijn hier de move-in dagen en nu het regent (en op dit moment ook onweert) mogen auto's opeens niet meer overal komen enzo. Best hilarisch hoe slecht ze aan voor mij zo normale dingen gewend zijn.

Goed, vanwege dat onweer zet ik mijn laptop maar even uit.. Het wordt ook tijd te gaan slapen.

Nog even voor de goede orde, mijn juiste postadres is:

Leanthe van Harten
310 De Neve Drive, Rieber Vista, Room #600F
Los Angeles, CA 90024
USA

A true Bruin

Weer even een klein stukje om te laten weten dat hier alles nog goed gaat. Ik ben gisteren verhuisd naar een ander hotel, net naast campus. Dat was een fikse wandeling met mijn >40 kg koffers (gelukkig hielp een meisje me), maar het is allemaal uitstekend. Ik deel die hotelkamer met Shuyin, een Australisch meisje. Omdat de kamer twee dubbele bedden heeft, kan dat prima. Ik heb wel erg veel zin om naar mijn dorm te verhuizen, ook omdat ik het idee heb dat het dan allemaal wat rustiger is. Dat valt trouwens nog maar te betwijfelen, want de Welcome Week (ook bekend als de Back to School Week) begint zaterdag... Dat betekent veel activiteiten, feestjes, evenementen en mensen. Ongetwijfeld een gezellige week.

Haha, even voor iedereen die geinteresseerd is in Aziaten... Floris Jan had de Singaporezen, Gwen heeft de Taiwanezen en het lijkt er op dat ik de Japanners heb! Gisterenavond gingen we met het programma (DICOP) uit eten in Westwood. Ongeveer alle mensen die ik al kende gingen naar BJ's, maar ik voelde me -blijkbaar- een beetje bold en besloot met allemaal onbekenden mee te gaan naar Olive Garden. Daar eindigde ik met een hele hoop Japanse meisjes. Het was echt onverwacht gezellig en één voor één hebben al die meisjes me vandaag gemaild met een variatie op: "Hey Leanthe, it was so nice meeting you yesterday. This is my phone number, let's hang out soon!" Ik vond het wel erg lief. Vanavond ga ik weer met hen, mijn Australische roommie en een Braziliaans meisje eten.
Morgen staat er een bustour door te omgeving op de planning en dan is de orientatie alweer afgelopen. Ik heb er wel zin in wat meer van LA te gaan zien dan alleen de campus (hoewel campus zeker bevalt). Tot nu toe heb ik nog niet echt doorgehad dat dit zo'n metropool is en ik heb de oceaan zelfs nog niet gezien. Maar we gaan ook langs Santa Monica, dus daar komt verandering in.

Mama en Argonde zijn als het goed is inmiddels ook weer in Nederland. Dat wil zeggen, ik heb nog niets van ze gehoord, maar neem aan dat ze nu van de jetlag bij liggen te komen. Gisteren aan de telefoon heb ik nog wel wat mooie verhalen gehoord over de Niagra Falls en Woodstock. Jammer dat ik daar niet bij was!

Als laatste nog even een belangrijke bevinding over de campus: dat van die hill was duidelijk niet gelogen!