Fall Quarter: Bring it on!

Vanmorgen gebeurde het onvermijdelijke: ik sloot mezelf buiten mijn kamer. Helemaal klaar voor mijn eerste dagje school (zo voelde het echt), met wel drie keer gecheckt te hebben waar ik naar toe moest/of ik mijn collegeblok wel bij me had, deed ik opgewekt de deur achter me dicht. Al in de lift realiseerde ik me dat ik iets vergeten was... Zowel mijn kamerpasje als mijn BruinCard lagen nog op het kastje in mijn kamer... Gelukkig was ik vroeg weggegaan en had ik nog genoeg tijd bij de Front Desk hulp te vragen. Daar heb ik me wel 3 x verontschuldigd en heb ik zelfs nog verteld dat ik opweg was naar mijn allereerste les, maar bleek het totaal geen probleem. Ik was al ongeveer de 15de persoon die dag (dit was vóór half 11 's morgens) die zichzelf had buitengesloten en binnen 3 seconden stond ik -met een nieuw kamerpasje- weer buiten. Het meisje van de Front Desk wist me nog te verzekeren: Don't worry about it, it happens to all of us!
Goed, tweede poging dan; ik had mijn BruinCard, ik had mijn kamerpas (ik mag mezelf nog 5 x kosteloos buitensluiten... en dit pasje ziet er trouwens leuker uit dan de vorige), op naar Franz Hall 1178. Dat ging al beduidend beter! Ik liep zonder problemen naar de collegezaal waar ik met zo'n 199 anderen Developmental Psychology had. Het lijkt een leuke, interessante course. De professor was misschien een beetje saai, maar had wel d'r best gedaan om grapjes te verzinnen (ze gaf toe dat ze haar man om hulp had gevraagd). Bijzonder leuk is een observatie opdracht die we moeten doen in het Child Care Center, waar ze een ruimte met doorkijkspiegel hebben. Waar ik ook wel van onder de indruk was, is dat alle lectures worden opgenomen en vervolgens als Podcast te downloaden zijn. Natuurlijk werd er bijgezegd: the podcast is no substitution for the lecture. Mwoah, als ik nou toevallig een lecture mis...

Na de lunch had ik "Topics in Value Theory: Moral Responsibility and Free Will". Dat lijkt een wat pittigere course te zijn dan ontwikkelingspsychologie. Voor de professor was ik al gewaarschuwd (zie mijn stukje Professor Review) en inderdaad, ze was niet de meest boeiende persoon die ik ken. Nog wel erg jong, dus best knap dat ze het al tot professor heeft geschopt. Het vak is alleen voor 4de jaars die filosofie-majors zijn, dus ik verwacht dat het niveau redelijk hoog ligt. Maar goed, misschien ook wel goed dat ik wat meer uitgedaagd word. Er zitten zo'n 80 mensen in de course, in ieder geval een stuk minder dan bij psychologie.

Om half 4 vanmiddag moest ik alweer in Franz Hall zaal 1178 zijn voor "Social and Personality Development". Dat maakte me helemaal gelukkig! Echt alles aan die course lijkt tot nu toe leuk! Ik heb, serieus, de hele lecture zitten glimlachen en ik was oprecht teleurgesteld toen het afgelopen was. Misschien was dit een beetje een overdreven reactie (of zorgwekkend?), maar ik ben helemaal content. De docente (opvallend dat ik hier allemaal vrouwelijke professoren/docenten heb.. zeker een groot contrast met Nederland!) was wederom erg jong en heel sympathiek. Ze is zowel gepromoveerd op sociale als op ontwikkelingspsychologie en heeft daarbij ook nog eens een baby van 8 maanden; dus helemaal druk bezig met social and personality development. De onderwerpen die we gaan behandelen lijken ook allemaal erg interessant en worden vaak geillustreerd met video's. De hele collegezaal zat met 250 studenten echt bomvol en ik moet er nog wel even aan wennen dat het allemaal wat anders werkt dan in Utrecht.

Gezien mijn enthousiasme over ontwikkelingspsychologie e.d. moet ik er misschien toch nog eens wat langer over nadenken of dat niet gewoon mijn ding is. Social & Personality Development lijkt interessanter dan Developmental Psychology, maar omdat in die laatste ook de biologische en cognitieve ontwikkelingen worden behandeld is het denk ik toch een goede course. Zo krijg ik een wat meer all-round beeld van ontwikkeling. En komt mijn achtergrond in cognitive neuroscience misschien ook nog van pas. Mja, ik zie eigenlijk wel een combinatie van cognitive neuroscience, filosofie en ontwikkelingspsychologie.
Maar laat ik eerst maar eens kijken of ik het echt interessant blijf vinden! Mijn eerste lesdag beviel in ieder geval goed... dus fall quarter: bring it on!

Get Ready to Get Real

En er is zoveel meer... Gisteren ben ik bij dr. Phil geweest! Heel toevallig bleek Michelle naar dezelfde show te gaan als ik en hebben we elkaar daar ontmoet. Dat was raar, maar net als met met Gwen een paar weken geleden, ook heel normaal. We hadden net zo goed in Utrecht kunnen zijn. Maar dr. Phil dus! Na een paar uur buiten wachten, mocht het publiek naar binnen. De set was echt helemaal dr. Phil en precies zoals op tv (hoewel ze het wel wat groter doen lijken). Na nog snel naar de wc te zijn gerend (ze waarschuwde ons voor 3 uur niet plassen), kwam er een man die het publiek moest opwarmen. Het publiek had trouwens helemaal geen opwarming nodig, ze waren sowieso al erg enthousiast. Toen kwam Robin op, de vrouw van dr. Phil. Zij zit er dus echt iedere taping bij om aan het eind van de aflevering met haar man weg te lopen. En toen begon het! Wij applaudiseerden, juichten, gilden en lachten alsof ons leven er vanaf hing (en dat deed het op dat moment ook) en dr. Phil kwam op. Meteen begon de aflevering en er is vanaf dat moment non-stop gefilmd aan een aflevering. Er was een, totaal verknipt, stel met een relationele crisis. Hij dreigde haar te vermoorden, zij sleepte hun 3 jaar oude dochter mee in iedere ruzie. Gelukkig zei dr. Phil precies wat ik -en de rest van het publiek- al een uur zat te denken: Ga zo ver mogelijk uit elkaar. Hierna kwam Phil (ik mag hem inmiddels vast wel Phil noemen) nog even met het publiek debriefen. Hij legde uit waarom hij dit advies had gegeven en maakte ook nog wat grapjes over Robin, die haar stem kwijt was. Toen namen ze nog een tweede deel van een andere aflevering op en om 15.00 uur 's middags stonden we weer buiten. Ik vond het allemaal heel bizar, maar heel erg leuk! Wat ik niet verwacht had was dat ze nergens stoppen met filmen, en alles dus echt de eerste oprechte reactie is. Dr. Phil kwam op mij erg goed over, precies als op tv; veel commonsense, heel erg straightforward, echt bereid mensen te helpen en hij had geen zin in onzin. Al met al was ik dus erg tevreden! En kom ik ook nog eens op tv!
Hierna heb ik Michelle en haar twee Nederlandse vrienden uit Santa Barbara over de UCLA campus gerusht. Omdat ze maar ongeveer een half uur de tijd hadden om alles te bezichtigen, zijn we zo'n beetje naar mijn kamer gerend en heb ik nog snel Royce Hall en Powell Library kunnen laten zien. Ik werd er zelf wat trotser op de campus van. 's Avonds heb ik met een Japans meisje gegeten en na al mijn verhalen aan mama geskypt te hebben, ben ik lekker gaan slapen. Hmmmm! Vanmorgen werd ik wakker met het idee dat het vast nog maar 8 uur ofzo was, maar bleek het kwart voor 12 te zijn. Lekker! Na 30 dagen iedere dag voor half 9 wakker worden, vond ik dat ik dit wel echt verdiend had. Verder heb ik vandaag helemaal niets gedaan, ook heerlijk! Vrijdag beginnen dan eindelijk mijn lessen, iets waar ik toch best wel naar uitkijk. Het wordt wel tijd voor een beetje een intellectuele uitdaging.

Hail to the Hills of Westwood

Zoveel te vertellen! Ik ben de laatste dagen zo druk bezig geweest en ik heb zoveel om over te schrijven, dat ik dat dan ook maar eens moet doen! Sinds mijn gemove-in van afgelopen vrijdag ben ik steeds van hot naar her gerend.. Dat wil zeggen, ik wilde lekker gaan uitslapen en een beetje gaan rondhangen.. maar het was me niet gegund. Op zaterdagmorgen begon om kwart over 8 heel vrolijk de move-in muziek. Tot zover mijn slaap... Ik heb me rest van de dag vermaakt met uitzoeken hoe de was werkt (bleek later dat ik het totaal verkeerd had gedaan, maar gelukkig kwam alles er wel goed/schoon uit), eten en een tripje naar de UCLA-store. Dat is een ervaring opzich, maar ik heb me redelijk weten te redden. Ik ben ook maar aan de merchandise gegaan en ben nu in het bezit van een donkerblauwe UCLA-hoodie (dat is een trui, voor de leken), een lichtblauw UCLA-collegeblok en een blauw/witte UCLA-mok. Vervolgens heb ik een aantal van mijn lesboeken gekocht en heb ik me al echt vermaakt met het bladeren en lezen van deze boeken (Social & Personality Development ziet er echt heel leuk uit!). Het lijkt alweer zo lang geleden.. maar ik geloof dat ik gegeten heb met twee suitemates, wat Singaporezen en Shuyin.

Zondag begon, hoera hoera, weer om kwart over 8 met vrolijke muziek. Ik kan het nummer Umbrella (of hoe het ook moge heten) echt niet meer horen.. ze hebben het hier 3 dagen lang ieder uur gedraaid! 's Middags was er een picknick voor alle internationale studenten, dus ik heb me goed uitgeleefd op het gratis eten. Kwam er ook Samantha tegen, een meisje van UC. 's Avonds was Bruin Bash, het grote openingsfeest hier. Het begon met een concert waar de rapper T.I. kwam optreden. Ik had nog nooit van T.I. gehoord, maar de Amerikanen wel en dat was te merken... Toen wij ons een uur voor aanvang naar het tenniscourt (waar het gehouden werd) begaven, stond er al een rij van... nou, bijna een kilometer. Ze zouden 8000 mensen toelaten en een half uur na het begin waren wij ongeveer de helft opgeschoten.. maar lieten ze geen mensen meer binnen. We zijn dus maar uit de rij gestapt en hebben wat gedronken 'down in Westwood'. Voor het feest waren we echter op tijd terug! Culture Shock! In het basketbalstadium gingen honderden sorority-meisjes (allemaal blond en in de t-shirtjes van hun sorority) helemaal uit hun dak. Wij vonden het allemaal nogal misplaatst voor de hoeveelheid alcohol (geen), de tijd (11 uur) en de muziek (slechte remix van Sweet Dreams). Zoals ik tegen Gwen zei: na een half uur stereotype bevestigende observaties ben ik toch maar naar huis gegaan.

Maandag begon met de Enormous Activities Fair. Dat is een soort grote (enorme) markt (ook wel fair) waar alle studentengroepen en verenigingen zijn vertegenwoordigd. Ik heb er honderden flyers gescoord, me geregistreerd voor een paar mailing lists (wie weet is Ultimate Frisbee iets voor mij) en uiteraard weer gratis gegeten. Hierna had ik de beruchte workshop "Maintaining your visa status" wat allemaal best wel straightforward was. Het viel verder wel mee en duurde maar een uur. Toen kwam Culture Shock 2; the new students welcome. Dit werd ook in het basketbalstadium gehouden en bij binnenkomst waren ze meteen al een of andere eed aan het afleggen... Toen begon de band te spelen... And the crowd goes wild... En twee mensen in berenpakken gaan op de dansvloer helemaal door het lint... Na 5 über-Amerikaanse speeches over hoe goed UCLA is, welke bekende alumni we hebben, hoe moeilijk het was om toegelaten te worden en heel veel nadruk op hoe we nu allemaal Bruins zijn, kwam het Cheer Squad. Dit zijn echte mensen (hoewel moeilijk te geloven) die tijdens sportwedstrijden/andere events de crowd opwarmen en ons nu de yell (de "Eight-Clap") moesten leren. De Eight-Clap is niet erg moeilijk (te weten: acht keer klappen, U, 3 klappen, C, 3 klappen, L, 3 klappen, A, UCLA, fight fight fight!) , maar we hebben dit met een paar duizend mensen even goed geoefend.
Na het welkomstwoord kwam de welkomst-barbecue, wat wederom gratis eten betekende. Er traden wat studenten op (het mannenkoor kwam 'onze' liederen ten gehoor brengen) en het eten was prima. Op naar mijn Mandatory Town Hall Meeting. Heel Rieber Vista moest een meeting bijwonen over alles gerelateerd aan ons gebouw. Toch al in de cheer-mode heb ik ook maar uitbundig meegeklapt toen de sixth floor aan bod kwam. Aansluitend vond de First mandatory floor meeting plaats; een meeting met mijn hele verdieping. Dat was wel gezellig, maar niet zo bijzonder. Ik keek nog wel even op van de roommate contracts die iedereen hier móet afsluiten. Zelfs ik in mijn single kamertje moet naar mijn Residence Assistant om met mijn suitemates tot afspraken te komen. Béétje vreemd!

Dit stukje loopt alweer de spuigaten uit! En ik moet vandaag nog beschrijven.... Nou ja, dat moet dan maar wachten tot morgen, want ik moet duidelijk gaan slapen!

Rieber Vista!

Vanmorgen ben ik dan eindelijk naar mijn eigen kamer verhuisd! Na bijna 4 weken in hotels wonen, koffers uitpakken en dan weer inpakken, slapen op uitklap-, opblaas- of twee-persoonsbedden en banken heb ik nu dan echt een klein stukje thuis. Klein, ja. Het is niet onleefbaar of vervelend klein, maar ik besef wel eens te meer hoe gelukkig we met onze UC-campus kamers mogen zijn. Mijn kamer heeft verder alle basis dingen; een klerenkast, een bed, een bureau met boekenplanken, een ladenkast en een stoel. Er ontbraken ook wat spullen die ik toch eigenlijk wel meteen nodig had, dus vanmiddag stond in het teken van de Target. Mijn eerste ervaring met deze giga-winkel had ik in St. Louis al gehad, dus het was niet meer zo'n schok.. Maar nog steeds was ik best wel onder de indruk! Ze hebben er alles en het is ook nog eens goedkoop (een kussen voor 2.94 Dollar, een pak kleerhangers voor 1.29). Bij de Target heb ik dus alles gekocht wat ik voor mijn kamer nog nodig had en ik vermoed dat ik onder mijn nieuwe (blauwe) fleecedekentje en op mijn nieuwe (witte) kussen best lekker kan slapen vannacht.
Verder is LA in totale schok: het regent hier. Dat schijnt al een jaar niet meer te zijn voorgekomen en het lijkt ook alsof de hele stad in paniek is. Het zijn hier de move-in dagen en nu het regent (en op dit moment ook onweert) mogen auto's opeens niet meer overal komen enzo. Best hilarisch hoe slecht ze aan voor mij zo normale dingen gewend zijn.

Goed, vanwege dat onweer zet ik mijn laptop maar even uit.. Het wordt ook tijd te gaan slapen.

Nog even voor de goede orde, mijn juiste postadres is:

Leanthe van Harten
310 De Neve Drive, Rieber Vista, Room #600F
Los Angeles, CA 90024
USA

A true Bruin

Weer even een klein stukje om te laten weten dat hier alles nog goed gaat. Ik ben gisteren verhuisd naar een ander hotel, net naast campus. Dat was een fikse wandeling met mijn >40 kg koffers (gelukkig hielp een meisje me), maar het is allemaal uitstekend. Ik deel die hotelkamer met Shuyin, een Australisch meisje. Omdat de kamer twee dubbele bedden heeft, kan dat prima. Ik heb wel erg veel zin om naar mijn dorm te verhuizen, ook omdat ik het idee heb dat het dan allemaal wat rustiger is. Dat valt trouwens nog maar te betwijfelen, want de Welcome Week (ook bekend als de Back to School Week) begint zaterdag... Dat betekent veel activiteiten, feestjes, evenementen en mensen. Ongetwijfeld een gezellige week.

Haha, even voor iedereen die geinteresseerd is in Aziaten... Floris Jan had de Singaporezen, Gwen heeft de Taiwanezen en het lijkt er op dat ik de Japanners heb! Gisterenavond gingen we met het programma (DICOP) uit eten in Westwood. Ongeveer alle mensen die ik al kende gingen naar BJ's, maar ik voelde me -blijkbaar- een beetje bold en besloot met allemaal onbekenden mee te gaan naar Olive Garden. Daar eindigde ik met een hele hoop Japanse meisjes. Het was echt onverwacht gezellig en één voor één hebben al die meisjes me vandaag gemaild met een variatie op: "Hey Leanthe, it was so nice meeting you yesterday. This is my phone number, let's hang out soon!" Ik vond het wel erg lief. Vanavond ga ik weer met hen, mijn Australische roommie en een Braziliaans meisje eten.
Morgen staat er een bustour door te omgeving op de planning en dan is de orientatie alweer afgelopen. Ik heb er wel zin in wat meer van LA te gaan zien dan alleen de campus (hoewel campus zeker bevalt). Tot nu toe heb ik nog niet echt doorgehad dat dit zo'n metropool is en ik heb de oceaan zelfs nog niet gezien. Maar we gaan ook langs Santa Monica, dus daar komt verandering in.

Mama en Argonde zijn als het goed is inmiddels ook weer in Nederland. Dat wil zeggen, ik heb nog niets van ze gehoord, maar neem aan dat ze nu van de jetlag bij liggen te komen. Gisteren aan de telefoon heb ik nog wel wat mooie verhalen gehoord over de Niagra Falls en Woodstock. Jammer dat ik daar niet bij was!

Als laatste nog even een belangrijke bevinding over de campus: dat van die hill was duidelijk niet gelogen!

Kortkortkort

Ik moet echt gaan slapen langzamerhand en ik moet mijn koffer (alweer!) gaan inpakken, maar toch nog even snel. De orientation verloopt allemaal prima! Vanmorgen ontmoette ik bij het ontbijt meteen al andere internationalen, dus dat was een mooi begin. Na wat paperwork en introductie heb ik wat geleerd over LA, hebben we een soort speeddating gedaan om mensen te leren kennen en toen hebben we gegeten in één van de residential restaurants. Impressive! De workshop over housing was voor mij niet zo interessant, maar de campus tour die er na kwam was wel weer leuk. Ik heb geleerd over alle UCLA mythes en gewoon de omgeving verkend.
Ook heb ik, gelukkig, een oplossing gevonden voor mijn slaapplaats-probleem. Ik verblijf nu in het UCLA Guesthouse, maar ik heb maar 2 nachten geboekt. Nu heb ik een aardig Australisch meisje ontmoet die in een ander hotel bij campus in d'r eentje een kamer heeft met twee bedden. Dus verhuis ik morgen daarnaar toe en dan delen we de kosten. Dat scheelt ons allebei geld en het is ook fijn om gelukkig iemand te hebben hier. We hebben vanavond, met een ander Nederlands meisje, ook samen gegeten. Erg gezellig!

Het allerbeste moment van de dag was echter toen we met z'n drieeën naar dat restaurantje liepen. Net buiten campus zagen we opeens een hele grote groep mensen en hoorden we veel geschreeuw... er was een film première! Dus wij daar meteen naar toe om te ontdekken dat Jennifer Gardner op ongeveer een meter afstand stond! Het was allemaal zo typisch als je van tv kent; met een rode loper, grote limousines, héél véél paparazzi en allemaal fotografen en fans die naar de celebrities schreeuwen om hun aandacht te krijgen. Uiteindelijk kwam ook Jamie Foxx aan, dus mijn beroemdheden-teller staat inmiddels op 2!

Goed, zoals ik zei: ik moet mijn koffer weer eens gaan inpakken. Het is een lekker idee dat ik vrijdag gewoon naar de kamer ga waar ik ook een tijdje ga blijven. Het hele in- en uitpakken begint een beetje irritant te worden... Morgen moet ik ook om 9 uur (sharp) weer bij een lecture zijn, dus lekker slapen lijkt me ook wel wat. Tot nu toe bevalt LA prima!

Je suis arrivé! (En nog een beetje Chicago)

Daar ben ik dan! The city of angels! Het moet allemaal nog even doordringen... Ik wéét dat ik hier aankwam en ik wéét dat ik nu echt op de UCLA campus ben, maar zo voelt het nog niet echt. Vanmorgen namen Gwen en ik -veel te vroeg- afscheid op O'Hare. Ik stond bij gate K7 en Gwen liep naar H11... heel bizar en heel erg nu-moet-ik-het-echt-alleen-doen. Logistiek kan er op O'Hare trouwens veel verbeterd worden; het is er een chaos van mensen die hun koffers naar het incheckapparaat zeulen, vervolgens naar het personeel dat je koffers weegt en dan weer naar het röntgenapparaat... Toen ook nog eens bleek dat ik 2 lbs over het maximum gewicht zat en ik dus -midden in de terminal- mijn koffer moest gaan ompakken, raakte ik enigszins geirriteerd. Gelukkig hoefde ik maar 2 boeken uit mijn koffer te halen en ging het daarna redelijk voorspoedig.

Chicago was -zoals uit mijn vorige post wellicht duidelijk werd- erg leuk! Donderdagmorgen zijn we met de trein, de Amtrak, door heel veel maisvelden gereisd... Illinois heeft veel mais.. De trein was trouwens wonderbaarlijk relaxed; met veel beenruimte, een voetenbankje en een eigen hostess. Het getoeter de hele tijd bleek wel een beetje irritant. Maar goed, op Union Station zagen we meteen een Amish familie. Vreemd! Ons hostel bleek ook prima, hoewel de slotloze deuren van de wc's weleens tot genante momenten leidden... Die avond zijn we toen -gratis!- naar het Art Institute gegaan. Daar was vooral veel. Schijnbaar is een van de best bezochte tentoonstellingen een exhibitie van miniatuur kamers. Dat betekent 60 poppenhuis-kamers tot in de kleinste (hihi) details uitgewerkt... ik was er niet helemaal van onder de indruk.
De tweede dag zijn we begonnen op het John Hancock building. Dat was echt heerlijk! We hadden besloten niet naar het loser-toeristen-dek te gaan, maar naar de cocktailbar, twee verdiepingen hoger. Het uitzicht was onverwacht overweldigend. Chicago lag opeens letterlijk aan onze voeten... en aan de andere kant was het enorme meer. Wat het nog allemaal wat chiller maakte was de ontzettend relaxte muziek die er gedraaid werd. Gwen en ik waren er allebei zo van onder de indruk dat we zijn gaan vragen welke cd er op stond. Helaas wisten de serveesters het ons niet precies te vertellen en kwamen ze niet verder dan "wow" of "wild". Desalniettemin zijn wij de Borders ingedoken en hebben we hard gezocht naar een lounge cd met iets van wow of wild in de titel. Het bleek tevergeefs... helaas. Omdat we ons toch al op Michigan Avenue bevonden hebben we de rest van de middag geshopt op de Magnificent Mile. Shoppen is trouwens wel relatief aangezien ik hard probeerde niets te kopen (mijn koffer ging al bijna niet dicht) en Gwen niets heeft weten te vinden. Ik heb een heel leuk zwart jurkje gekocht, nu alleen nog een gelegenheid om het naar aan te trekken.
Vervolgens zijn we met een architectuur-tour over de rivier gaan varen. Echt een leuke manier om alle wolkenkrabbers van Chicago te zien. We begrepen opeens wel waarom het er ook wel de Windy City wordt genoemd (kouhoud!), hoewel onze gids later vertelde dat die nickname helemaal niets met het weer te maken heeft en een referentie is naar een journalist die de politici er ooit "windbags" noemde.
Zaterdag bleek een inspannend dagje te worden. Met het idee er fietsen te huren vertrokken Gwen en ik vol goede moed naar het meer. Daar bleken alle fietsen verhuurd en zijn we dus maar naar Navy Pier gelopen. Na een rondje in het reuzenrad en een lunch bij McDonalds deden we een tweede fietshuur poging. Wederom waren er geen fietsen. Om de een of andere -nu onbegrijpelijke- reden had ik toen het idee inline skates te nemen... Geen Succes. Eenmaal aan, rees de vraag "waarom??" al snel. Toen Gwen in d'r eerste meter ook nog eens onderuit ging hebben we de skates maar aan de wilgen gehangen. Dat betekende wederom wandelen, nu naar Milennium Park. Een interessant en modern park, met leuke kunst objecten. En hiermee kwam ons Chicago bezoek alweer ongeveer aan z'n eind. In het hostel hebben we 's avonds nog wat take-out eten gegeten en ik heb al mijn 42 kilo wegende bagage ingepakt.
We wisten het zelf niet, maar in Chicago is de heersende mening dat Gwen en ik op elkaar lijken. Meer dan eens is ons gevraagd of we zusjes/een tweeling zijn en er was ook nog iemand die vond dat we zo van het US Open zouden konden komen.. Ach ja, zusjes of niet; het was gewoon heel erg gezellig. Zoals gezegd was het afscheid nemen een beetje raar, maar nu ik net alweer een uur met Gwen geskyped heb, voelt de afstand gelijk veel minder groot.

Ik zit nu in mijn hotelkamer in het UCLA Guesthouse, met een salade op bed. Het is raar (raar, vreemd en bizar lijken een beetje mijn kernwoorden) op campus te zijn en dan toch niet in mijn kamer. Het hotel is verder wel erg relaxed en ze serveren er morgen zelfs ontbijt. Volgens het meisje van de receptie verblijven er nog meer mensen die morgen naar de International Students Orientation gaan, dus ik hoop morgen al wat contact te leggen. Ook heb ik het hotel maar voor 2 nachten geboekt (iets met de prijs), dus morgen ga ik eens op zoek naar een goedkoper alternatief. Misschien weten mijn medestudenten iets.
In ieder geval; ik zal zo al mijn foto's online zetten. Dan hoop ik verder morgen weer wat te kunnen vertellen over campus/de orientation/de mensen/etc. etc. Nu dus vanuit Los Angeles!

St. Louis & Typhoid Mary

Terwijl Gwen en ik ondertussen alweer in Chicago zijn beland (het is er leuk!), moet ik eigenlijk nog wel even updaten over onze tijd in Saint Louis. We zitten nu trouwens in ons hostel en terwijl Gwen ansichtkaarten schrijft, probeerde ik een 4^de (of misschien wel 2^de, 3^de én 4^de) course voor in LA te vinden. Aangezien dat een mission impossible is, heb ik nu motiverende muziek opgezet: eerst Jerk It Out en nu toch ook nog even Männer van Herbert Grönemeyer.. dat doet de gemoederen goed!

Maar St. Louis dus! Ik vrees dat dit een beetje een korte beschrijving wordt, maar ik verwijs ook door naar Gwens blog. Alles verliep helemaal voorspoedig op Lambert Saint Louis International Airport (Lambert??) en voor ik het goed en wel doorhad, was ik al in Gwens Greenway appartement. Het was heel raar en onwerkelijk om Gwen te zien en tegelijkertijd juist helemaal normaal. Zo normaal dat het leek alsof we niet in Amerika, maar gewoon in Utrecht wat deden. Na een beetje gesetteld te zijn, hebben we allereerst: de was gedaan! Dat was pas echt alsof we naast elkaar in The Wall 13 woonden… Toen zijn we op zoek gegaan naar een restaurant, maar dat liep niet helemaal zoals het hoorde. Eten bestellen bleek echter ook een prima optie.

Dinsdagmorgen heb ik (heel vroeg) van alles geleerd over Anthropology & Public Health, toen ik met Gwen meeging naar college. Het was wonderbaarlijk leuk om gewoon weer eens naar een lecture te luisteren en meer dan 2 hersencellen te gebruiken. Verder heb ik de Washington University campus uitgebreid gezien en het eten er geproefd. Beide bevielen uitstekend!
Vrij bizar was nog wel een vallende eekhoorn… De beelden van de stuiptrekking die hij daar op z’n rug gelegen ervoer, krijg ik nog steeds niet uit mijn hoofd…
De wafels op woensdagmorgen waren ook een hoogtepunt en datzelfde geldt voor de 1,2 kilo wegende zak M&M’s. Belangrijkst is dat het gewoon heel erg gezellig was! Zondag vlieg ik dan eindelijk naar LA en tegen het afscheid zie ik nu al een beetje op…

Boston: The Hub & Beantown

Dus toen reden we naar Boston. Ons hotel lag –vanwege budgettaire overwegingen- niet helemaal in het centrum, maar meer naar de plaats Newton. We hoorden echter bij het inchecken meteen al dat er ieder uur een shuttlebusje naar downtown Boston vertrok. Wat we niet wisten was dat dit busje ook voor heel veel entertainment zou zorgen… Op vrijdagavond besloten we maar meteen met het busje mee te gaan om wat te gaan eten. We stapten met nog zo’n 6 andere mensen in en meteen riep een enthousiaste vrouw met een mooi zuids accent voorin ons toe; Where y’all from? Het echtpaar voor ons bleek uit North Dakota te komen en de rest van het gezelschap kwam uit Nashville, Tennessee. De eerste twee waren in Boston omdat hun zoon (één van de vier) een wedstrijd American Football moest spelen tegen Boston College en de rest kwam voor een concert van Jimmy Buffett. De man begon alle hits van Jimmy Buffett op te noemen met de vraag of wij die dan misschien kenden (Margaritaville, Come Monday, Changes in Latitudes, Changes in Attitudes en laten we vooral Cheeseburger In Paradise niet vergeten)… toen wij helaas nee op ieder nummer moesten antwoorden, wisten de Tenessee’ers daar wel raad mee: ze begonnen te zingen.

Het eerste wat ik hierna deed was de wet overtreden en bij een bar (schok!) naar binnen gaan. Als 20-jarige mag ik in dit über-strikte land uiteraard nog in geen 10 meter van alcohol komen… maar ik heb me behendig naar binnen gewerkt. Het bleek een uurtje later alleen wel wat te spannend toen mama een politieman dacht te zien. Loos alarm, maar het waren angstige momenten…

In het volgende ritje met het shuttlebusje leerde we dat in Boston een conventie van de AARP plaatsvond en dat veel leden in ons hotel verbleven. The American Association of Retired Persons (en soms ook wel Retarded Persons – dit heb ik niet bedacht, maar zeiden ze zelf) heeft 29 miljoen leden (hoewel op hun site 38 miljoen staat) en er waren er zo’n 29000 in Boston. Onze medereizigers (die overigens in Florida woonden –hoe stereotype) hadden een druk schema, maar waren wel in voor een praatje.

Op zaterdag hebben we toen Harvard bezocht! Van alle Ivy League scholen die ik tot nu toe gezien heb, was Harvard toch wel echt de leukste/mooiste/sfeervolste. De plaats waar het in ligt, Cambridge (vrij verwarrend), is ook heel erg gezellig en studentikoos. Het was ook de dag dat alle nieuwe eerstejaars konden verhuizen, dus de auto’s vol spullen reden op en aan (heel erg Gilmore Girls met de matras..) en het was er gezellig druk. MIT ligt ongeveer naast Harvard, dus dat hebben we ook maar even bekeken.

De rest van Boston bleek ook leuk, maar wel heel anders dan New York. Waar in New York zondagavond zo ongeveer het drukste moment was, lag Boston er angstig stil bij. Ook waren er heel erg veel zwervers en juist geen enkele in New York. We hebben in Boston ook twee bijna-gevechten (met veel gescheld en hoog oplopende emotie) gezien.. dat is in New York bijna ondenkbaar. Al met al was het er wel een stuk liberaler en wat minder snel.. Nou ja, beide zijn in ieder geval interessant! Oh, en in Boston is de Duck Tour trouwens erg aan te raden.. Je krijgt dan een tour door de stad in voertuig wat zowel kan rijden als kan varen… We zijn trouwens ook in Cheers geweest; de bar die als inspiratie diende voor de tv-serie! Oh, nog heel even dan.. We hebben ook nog een of andere rare honden-bijeenkomst gezien.. Er waren honderden honden met hun baasjes, die in het thema Walking with animals een wandeling gingen maken...

Toen kwam dan echt het moment van afscheid. Op maandag stapte ik (heel erg Leanthe-stijl net niet te laat) in het vliegtuig, zonder mama en zonder Argonde. Erg lang alleen was ik niet, want na een overstap in Philadelphia arriveerde ik in St. Louis waar Gwen al op me stond te wachten. Dat was leuk!

New England: Use a gun Save your life

In New York hebben we op maandag een auto gehuurd om onze reis te vervolgen. We besloten als eerste via de kust naar de plaats Mystic in Connecticut te reizen. Omdat we toch ongeveer langs New Haven kwamen, hebben we een kijkje genomen op Yale. Het zag er mooi uit en het idee dat we bij één van de beste universiteiten waren, was ook erg leuk. Mystic bleek verder een teleurstellend plaatsje aan de kust. Het draaide op een soort nagebouwd oud dorp… zeg maar type Archeon, maar dan (godzijdank) zonder de mensen in klederdracht. Dit was sowieso al bizar, maar een van de winkels was een Christmas-shop en dat maakte de ervaring nog net wat onwerkelijker. Ze draaide er –buiten was het minstens 30 graden, dat moet niet vergeten worden- Jingle Bells en er stonden zo’n 20 opgetuigde kerstbomen. Heel disturbing. Hier bleef het echter niet bij; ik ben nu zo’n 16 dagen in de VS en ik heb inmiddels al drie van dit soort winkels gezien en nog meer random kerstbomen. Bizar.

Na Mystic reden we door naar Newport in Rhode Island. Dat was beduidend beter. Onderweg zijn we trouwens ook nog even langs Providence en Brown University geweest. Weer een Ivy League school. Newport ligt ook aan de kust en heeft vooral stranden, uitzicht en “mansions”. Dat zijn grote zomerhuizen, gebouwd omstreeks 1900, voor de welgestelden uit die tijd (denk aan de Vanderbilts). De hele kustlijn staat vol met deze grote huizen.. We hebben er 4 van binnen bekeken (zonder uitzondering werden de rondleidingen gegeven door bejaarde vrouwen –ook een beetje vreemd). We sliepen trouwens in een Inn gerund door een enthousiast echtpaar, Donna en Richard. Heel anders dan de Howard Johnson waar we een nacht eerder hadden geslapen.

Vervolgens ging de reis naar Cape Cod. Iedere zomer komen er meer dan 13 miljoen mensen naar de kaap.. en wij waren dus ook wel benieuwd. De natuur was er gelijk erg anders. De eerste plaats waar we stopten om te lunchen, Sandwich (hihi), was een of ander über-Republikeins bolwerk. Ieder huis had minstens drie vlaggen en in de tuin stonden borden met “Support our troops!” en “Freedom isn’t free”. Enerzijds voelde ik me alsof ik in de Truman Show was beland –iedereen deed allemaal leuk, maar ondertussen…- en tegelijkertijd had ik ook erg het gevoel dat deze mensen ’s avonds allemaal hun witte pakken zouden aantrekken om vervolgens huizen van zwarte mensen in de fik te steken…
De rest van Cape Cod viel wat dat betreft reuze mee. We hebben er een mooie wandeling gedaan en de stranden waren ook echt schitterend. Na één nachtje was het alweer tijd door te reizen naar Boston…

New York; Is he gay or European?

Hè hè... Het heeft even geduurd, maar nu is het dan echt tijd voor een heleboel updates over de afgelopen twee weken. Ik denk dat ik het maar chronologisch ga aanpakken, maar eerst even een klein stukje over het nu: Ik ben in St. Louis, Missouri, bij Gwen! Terwijl Gwen nu naar een college is (ik ben vanmorgen zowaar meegeweest naar een ander vak -daarover later meer), zit ik heel chill in haar kamertje, met mijn laptopje al mijn achterstallig onderhoud te doen. Dat betekent vooral mailtjes sturen (naar Mariëlle Hoff.. zucht zucht) en mijn blog updaten. Gwen staat hier over twee uurtjes weer voor de deur (die ik dan moet gaan open doen mét haar accesscard, heel belangrijk om mezelf-buitensluit-activiteiten te voorkomen). Ik heb net wel heel prettig mijn duim tussen de stoel en de tafel geplet, maar ik zal mezelf together pullen en dapper verder typen. Oh, ik heb mijn foto's trouwens ook online gezet.. ze zijn nog niet allemaal van commentaar voorzien, maar dat komt. Patty, er zit ook één foto speciaal voor jou tussen...!

Goed, bij het begin beginnen dus. Mama, Argonde en ik zijn eerst 6 nachten (ja, ook de dagen) in New York geweest.. Nu hebben we daar natuurlijk zoveel meegemaakt dat ik het maar bij wat highlights ga laten;

1. Zeker een highlight was het moment waarop mama, midden in Manhatten, een kompas uit haar tas te voorschijn haalde. Argonde en ik -met stomheid geslagen en enigszins beschaamd- besloten te doen alsof we die verwarde vrouw nooit eerder hadden gezien en we probeerden er wat onopvallend bij te staan. Het duurde echter nog geen minuut of een wat oudere man had ons gespot... "Anything I can help you ladies with?" en heel geneerd hebben we toen maar uitgelegd dat we naar de Public Library wilden... Uiteraard is het kompas de tas hierna niet meer uitgekomen.
2. Ook mooi was de rondleiding door het gebouw van de Verenigde Naties. Niet zozeer mooi vanwege de architectuur of de kunst of zelfs de boodschap die de tour uitdroeg.. nee, het mooie was dat we in de General Assembly aankwamen en dat onze gids erachter kwam dat we iemand waren kwijtgeraakt. Net zoals alle belangrijke gebouwen in New York (en in heel Amerika, denk ik) is ook dat van de VN zwaar bewaakt... Onze gids schrok dus nogal en belde meteen de security, die toen direct een zoekacties op touw zette. We weten niet hoe dit is afgelopen, maar opvallend was wel dat we een dag later op de radio hoorden dat er bij de wapenraad in het VN gebouw "bompakketjes" waren gevonden....
3. Jaaaa! De Toys 'R Us Store... De foto's spreken echt voor zich...
4. De vierde of vijfde dag deden we een soort van wijken-tour. We hebben toen Greenwich Village, Soho, Chinatown, Little Italy en het Financial District bekeken. In Greenwich kwamen we toevallig langs een leuk restaurantje, waar we wat wilden drinken. Het bleek niet zomaar een restaurantje; het was The Pink Tea Cup. Iedereen binnen was African-American, gay of een celebrity. Oké, ik heb niet echt beroemheden gezien, maar afgaande op de foto's met handtekeningen komen ze er veel... In ieder geval, een erg leuk (klein) tentje, met een rij voor de deur en soulfood binnen. Of zoals Whoopi Goldberg zegt: "Honey, come get some of this food, it's good y'all."
5. Als je in New York bent, moet je natuurlijk wel naar een musical... Na lang contempleren, debatteren, delibereren, mediteren en redeneren kozen wij voor de musical Legally Blonde. Zeg maar de zing/dans-versie van de film... Dat bleek echt een prima keus! Hij was echt heel erg grappig en UCLA kwam er ook mooi vanaf.... Een van de hylarische liedjes was "Is he gay or European?"

Natuurlijk had New York nog veel meer dan dit alles... Later kom ik misschien met meer verhalen, maar nu is het tijd om te vertellen over de rest van de reis...

Ho! Voor ik het vergeet.. Cruciale informatie! Ik heb in NY een Amerikaanse simkaart aangeschaft en ik heb dus nu ook een Amerikaans nummer. Dat is: +1-646-509-9586. Ik kan inmiddels ook naar Nederlandse nummers sms'en (dat duurde even). Maar goed, als jullie dus willen bellen; ga je gang!

Wanhoop niet

Ik leef nog! En maandag/dinsdag komt er eindelijk een langverwachte post over New York City, over de rit door Connecticut en Rhode Island, over Cape Cod en over de stad Boston (waar ik nu ben).
Heel kort dan even: het is leuk, spannend, warm en bijna gaat mijn alleen-avontuur beginnen. Maandag vlieg ik hier vanuit Boston naar Gwen, in St. Louis. Heb er zin in! Als ik daar ben, zal ik dus eindelijk meer van me laten horen!