Boston: The Hub & Beantown

Dus toen reden we naar Boston. Ons hotel lag –vanwege budgettaire overwegingen- niet helemaal in het centrum, maar meer naar de plaats Newton. We hoorden echter bij het inchecken meteen al dat er ieder uur een shuttlebusje naar downtown Boston vertrok. Wat we niet wisten was dat dit busje ook voor heel veel entertainment zou zorgen… Op vrijdagavond besloten we maar meteen met het busje mee te gaan om wat te gaan eten. We stapten met nog zo’n 6 andere mensen in en meteen riep een enthousiaste vrouw met een mooi zuids accent voorin ons toe; Where y’all from? Het echtpaar voor ons bleek uit North Dakota te komen en de rest van het gezelschap kwam uit Nashville, Tennessee. De eerste twee waren in Boston omdat hun zoon (één van de vier) een wedstrijd American Football moest spelen tegen Boston College en de rest kwam voor een concert van Jimmy Buffett. De man begon alle hits van Jimmy Buffett op te noemen met de vraag of wij die dan misschien kenden (Margaritaville, Come Monday, Changes in Latitudes, Changes in Attitudes en laten we vooral Cheeseburger In Paradise niet vergeten)… toen wij helaas nee op ieder nummer moesten antwoorden, wisten de Tenessee’ers daar wel raad mee: ze begonnen te zingen.

Het eerste wat ik hierna deed was de wet overtreden en bij een bar (schok!) naar binnen gaan. Als 20-jarige mag ik in dit über-strikte land uiteraard nog in geen 10 meter van alcohol komen… maar ik heb me behendig naar binnen gewerkt. Het bleek een uurtje later alleen wel wat te spannend toen mama een politieman dacht te zien. Loos alarm, maar het waren angstige momenten…

In het volgende ritje met het shuttlebusje leerde we dat in Boston een conventie van de AARP plaatsvond en dat veel leden in ons hotel verbleven. The American Association of Retired Persons (en soms ook wel Retarded Persons – dit heb ik niet bedacht, maar zeiden ze zelf) heeft 29 miljoen leden (hoewel op hun site 38 miljoen staat) en er waren er zo’n 29000 in Boston. Onze medereizigers (die overigens in Florida woonden –hoe stereotype) hadden een druk schema, maar waren wel in voor een praatje.

Op zaterdag hebben we toen Harvard bezocht! Van alle Ivy League scholen die ik tot nu toe gezien heb, was Harvard toch wel echt de leukste/mooiste/sfeervolste. De plaats waar het in ligt, Cambridge (vrij verwarrend), is ook heel erg gezellig en studentikoos. Het was ook de dag dat alle nieuwe eerstejaars konden verhuizen, dus de auto’s vol spullen reden op en aan (heel erg Gilmore Girls met de matras..) en het was er gezellig druk. MIT ligt ongeveer naast Harvard, dus dat hebben we ook maar even bekeken.

De rest van Boston bleek ook leuk, maar wel heel anders dan New York. Waar in New York zondagavond zo ongeveer het drukste moment was, lag Boston er angstig stil bij. Ook waren er heel erg veel zwervers en juist geen enkele in New York. We hebben in Boston ook twee bijna-gevechten (met veel gescheld en hoog oplopende emotie) gezien.. dat is in New York bijna ondenkbaar. Al met al was het er wel een stuk liberaler en wat minder snel.. Nou ja, beide zijn in ieder geval interessant! Oh, en in Boston is de Duck Tour trouwens erg aan te raden.. Je krijgt dan een tour door de stad in voertuig wat zowel kan rijden als kan varen… We zijn trouwens ook in Cheers geweest; de bar die als inspiratie diende voor de tv-serie! Oh, nog heel even dan.. We hebben ook nog een of andere rare honden-bijeenkomst gezien.. Er waren honderden honden met hun baasjes, die in het thema Walking with animals een wandeling gingen maken...

Toen kwam dan echt het moment van afscheid. Op maandag stapte ik (heel erg Leanthe-stijl net niet te laat) in het vliegtuig, zonder mama en zonder Argonde. Erg lang alleen was ik niet, want na een overstap in Philadelphia arriveerde ik in St. Louis waar Gwen al op me stond te wachten. Dat was leuk!