Je suis arrivé! (En nog een beetje Chicago)

Daar ben ik dan! The city of angels! Het moet allemaal nog even doordringen... Ik wéét dat ik hier aankwam en ik wéét dat ik nu echt op de UCLA campus ben, maar zo voelt het nog niet echt. Vanmorgen namen Gwen en ik -veel te vroeg- afscheid op O'Hare. Ik stond bij gate K7 en Gwen liep naar H11... heel bizar en heel erg nu-moet-ik-het-echt-alleen-doen. Logistiek kan er op O'Hare trouwens veel verbeterd worden; het is er een chaos van mensen die hun koffers naar het incheckapparaat zeulen, vervolgens naar het personeel dat je koffers weegt en dan weer naar het röntgenapparaat... Toen ook nog eens bleek dat ik 2 lbs over het maximum gewicht zat en ik dus -midden in de terminal- mijn koffer moest gaan ompakken, raakte ik enigszins geirriteerd. Gelukkig hoefde ik maar 2 boeken uit mijn koffer te halen en ging het daarna redelijk voorspoedig.

Chicago was -zoals uit mijn vorige post wellicht duidelijk werd- erg leuk! Donderdagmorgen zijn we met de trein, de Amtrak, door heel veel maisvelden gereisd... Illinois heeft veel mais.. De trein was trouwens wonderbaarlijk relaxed; met veel beenruimte, een voetenbankje en een eigen hostess. Het getoeter de hele tijd bleek wel een beetje irritant. Maar goed, op Union Station zagen we meteen een Amish familie. Vreemd! Ons hostel bleek ook prima, hoewel de slotloze deuren van de wc's weleens tot genante momenten leidden... Die avond zijn we toen -gratis!- naar het Art Institute gegaan. Daar was vooral veel. Schijnbaar is een van de best bezochte tentoonstellingen een exhibitie van miniatuur kamers. Dat betekent 60 poppenhuis-kamers tot in de kleinste (hihi) details uitgewerkt... ik was er niet helemaal van onder de indruk.
De tweede dag zijn we begonnen op het John Hancock building. Dat was echt heerlijk! We hadden besloten niet naar het loser-toeristen-dek te gaan, maar naar de cocktailbar, twee verdiepingen hoger. Het uitzicht was onverwacht overweldigend. Chicago lag opeens letterlijk aan onze voeten... en aan de andere kant was het enorme meer. Wat het nog allemaal wat chiller maakte was de ontzettend relaxte muziek die er gedraaid werd. Gwen en ik waren er allebei zo van onder de indruk dat we zijn gaan vragen welke cd er op stond. Helaas wisten de serveesters het ons niet precies te vertellen en kwamen ze niet verder dan "wow" of "wild". Desalniettemin zijn wij de Borders ingedoken en hebben we hard gezocht naar een lounge cd met iets van wow of wild in de titel. Het bleek tevergeefs... helaas. Omdat we ons toch al op Michigan Avenue bevonden hebben we de rest van de middag geshopt op de Magnificent Mile. Shoppen is trouwens wel relatief aangezien ik hard probeerde niets te kopen (mijn koffer ging al bijna niet dicht) en Gwen niets heeft weten te vinden. Ik heb een heel leuk zwart jurkje gekocht, nu alleen nog een gelegenheid om het naar aan te trekken.
Vervolgens zijn we met een architectuur-tour over de rivier gaan varen. Echt een leuke manier om alle wolkenkrabbers van Chicago te zien. We begrepen opeens wel waarom het er ook wel de Windy City wordt genoemd (kouhoud!), hoewel onze gids later vertelde dat die nickname helemaal niets met het weer te maken heeft en een referentie is naar een journalist die de politici er ooit "windbags" noemde.
Zaterdag bleek een inspannend dagje te worden. Met het idee er fietsen te huren vertrokken Gwen en ik vol goede moed naar het meer. Daar bleken alle fietsen verhuurd en zijn we dus maar naar Navy Pier gelopen. Na een rondje in het reuzenrad en een lunch bij McDonalds deden we een tweede fietshuur poging. Wederom waren er geen fietsen. Om de een of andere -nu onbegrijpelijke- reden had ik toen het idee inline skates te nemen... Geen Succes. Eenmaal aan, rees de vraag "waarom??" al snel. Toen Gwen in d'r eerste meter ook nog eens onderuit ging hebben we de skates maar aan de wilgen gehangen. Dat betekende wederom wandelen, nu naar Milennium Park. Een interessant en modern park, met leuke kunst objecten. En hiermee kwam ons Chicago bezoek alweer ongeveer aan z'n eind. In het hostel hebben we 's avonds nog wat take-out eten gegeten en ik heb al mijn 42 kilo wegende bagage ingepakt.
We wisten het zelf niet, maar in Chicago is de heersende mening dat Gwen en ik op elkaar lijken. Meer dan eens is ons gevraagd of we zusjes/een tweeling zijn en er was ook nog iemand die vond dat we zo van het US Open zouden konden komen.. Ach ja, zusjes of niet; het was gewoon heel erg gezellig. Zoals gezegd was het afscheid nemen een beetje raar, maar nu ik net alweer een uur met Gwen geskyped heb, voelt de afstand gelijk veel minder groot.

Ik zit nu in mijn hotelkamer in het UCLA Guesthouse, met een salade op bed. Het is raar (raar, vreemd en bizar lijken een beetje mijn kernwoorden) op campus te zijn en dan toch niet in mijn kamer. Het hotel is verder wel erg relaxed en ze serveren er morgen zelfs ontbijt. Volgens het meisje van de receptie verblijven er nog meer mensen die morgen naar de International Students Orientation gaan, dus ik hoop morgen al wat contact te leggen. Ook heb ik het hotel maar voor 2 nachten geboekt (iets met de prijs), dus morgen ga ik eens op zoek naar een goedkoper alternatief. Misschien weten mijn medestudenten iets.
In ieder geval; ik zal zo al mijn foto's online zetten. Dan hoop ik verder morgen weer wat te kunnen vertellen over campus/de orientation/de mensen/etc. etc. Nu dus vanuit Los Angeles!