zondag 28 juni 2009

Terug naar Tokyo & Japanse eigenaardigheden, deel 2


Ik ben alweer bijna klaar om Takayama achter me te laten. Vandaag heb ik de belangrijkste sights gezien; de oude houten huisjes in smalle straatjes, het festival museum (waar ik een cassettebandje als audioguide kreeg, erg grappig), de winkeltjes en het openlucht museum. Takayama is echt een aandoenlijk plaatsje, maar langer dan dit hoef ik er niet te zijn. Morgenochtend ga ik met de trein (natuurlijk met de trein) terug naar mijn beginpunt: Tokyo. Op Shinjuku station heb ik weer met Naoko afgesproken, net als de dag dat ik aankwam. Nu is het alleen toch wat anders, ik kén Shinjuku ondertussen en hoef niet meer te wennen aan de drukte en de 10 uitgangen. 's Avonds gaan we voor het laatst uit eten en dan vertrek ik met mijn bagage naar mijn capsule hotel in Komagome. Ik betwijfel of ik daar nog een internet-mogelijkheid heb, dus ik vrees dat dit mijn laatste update uit Japan is. Dinsdagmorgen ga ik lekker vroeg (een uur of 7) naar Narita en dan kom ik om 16.25 Nederlandse tijd weer aan op Schiphol.
Maar ik mag van mezelf nog niet te veel bezig zijn met weggaan; ik ben immers nog steeds in Japan! Daarom dus nog even deel 2 van mijn Japanse eigenaardigheden:

16. Zelfs de meest officiele aankondigingen en aanduidingen (van bijvoorbeeld de politie) worden gedaan met schattige cartoons.

17. Als mensen hier even willen relaxen terwijl er geen bankje in de buurt is, gaan ze op hun hurken zitten. Lijkt mij dus helemaal niet comfortabel en ik vind het er eerder uitzien alsof er geen wc in de buurt is...

18. Het aantal dikke mensen dat ik gezien heb is op één hand te tellen.

19. Iedereen heeft een gigantische telefoon. Less is duidelijk niet more! Ik zag zelfs twee kinderen van een jaar of 3 foto's maken met hun gigantische mobieltjes. Grappig is wel dat het in de trein echt not done is om te bellen, dat doe je in de tussencompartimenten. Ze roepen ook om dat je telefoon op stil moet in de trein en zelfs helemaal uit in de buurt van de priority seats (waarom is mij niet helemaal duidelijk..).

20. Vendingmachines. Op iedere straathoek (of eigenlijk: om de 2 meter), staat een automaat met drinken. Best handig, hoewel het af en toe wel een beetje vreemd is zo'n automaat naast een eeuwenoude tempel te zien.

21. Handschoenen. Buschauffeurs, treinmedewerkers, winkelbediendes.. smetvrees alom!

22. Hele Hoge Hakken. Vrouwen dragen ze hier altijd, of je nu gaat bergwandelen of gaat winkelen...

23. Roken mag in veel plaatsen niet op straat, maar wel in restaurants en cafees.

24. Kleine handdoekjes voor het afvegen van zweet. Bijna iedereen heeft er wel één bij zich, heel opvallend!

Er is vast nog veel meer raar hier in Japan.. maar het is opvallend hoe snel ik er aan gewend ben. Met een beetje hulp van Naoko en mijn Lonely Planet kon ik me eigenlijk vanaf dag 1 goed redden hier. Japan is een erg makkelijk te bereizen land; de treinen zijn duidelijk met aankondigingen in het Engels, de mensen zijn vriendelijk en het is ook nog een van de veiligste landen ter wereld. En als ik dan toch een promo-praatje houd: van grote, drukke, hypermoderne steden totaan kleine plaatsjes die alleen bestaan uit rijstplantages, van eeuwenoude tempels en schrijnen totaan rivieren, bergen en bossen.. Japan heeft het allemaal. Ik kan het iedereen aanraden!

Tot in Nederland!

zaterdag 27 juni 2009

Kedeng kedeng


Aangezien ik vandaag het grootste gedeelte van de dag in de trein heb gezeten (van Matuse naar Takayama), is dit wellicht een goed moment de Japanse treinen te beschrijven. Allereerst: the Japanese know how it's done. De treinen zijn in praktisch alle opzichten goed geregeld. Het begint op het perron, waar -zoals eerder beschreven- de passagiers nette rijen vormen om de trein binnen te gaan. Vervolgens komt de trein op tijd. Ik heb gelezen dat 99% van de treinen binnen de aangegeven minuut aankomt en vertrekt. In alle shinkansen (de "bullet trains" die naar mijn idee een beetje variëren van intercity tot TGV) zijn gereserveerde en niet-gereserveerde wagons. Dat reserveren gaat trouwens heel makkelijk: je loopt naar de balie, zegt waar je heen wilt en het is geregeld. De stoelen zijn erg comfortabel, kunnen altijd achterover en er is veel beenruimte. Net als in een vliegtuig heb je je eigen tafeltje en soms ook een bekerhouder in je stoel. Het is echt een beetje als businessclass vliegen. Daar komt bij dat er ook nog eens veel faciliteiten aan boord zijn: wasruimtes, een wagon met afsluitbare compartimenten voor groepen en families, een stiltewagon waar ze geen aankondigingen doen, "office seats" met stopcontacten en grotere tafels, drank-automaten, telefoons en ook een multi-purpose room bedoeld voor bijvoorbeeld het verschonen van baby's, het aantrekken van andere kleren, het geven van borstvoeding en voor als je je niet lekker voelt. Om het kwartier komt er een mevrouw met eten en drinken langs (net als een stewardess erg netjes gekleed). Aan comfort dus geen gebrek in de trein!
De "normale" treinen (niet-shinkansen) zijn meer te vergelijken met stoptreinen. Een slimme feature in die treinen vind ik het omdraaien van de rugleuningen, zodat iedereen altijd vooruit kan rijden en je zelf 2 of 4-zitjes kan creeëren. Nu ik er over nadenk, rijd je in de shinkansen ook altijd vooruit.. Die zullen op de eindstations dan wel rondjes maken ofzo.
De shinkansen zien er ook erg futuristisch uit. De "cockpit" is helemaal gestroomlijnd, erg spannend. In de nozomi (de allersnelste) mag ik met mijn railpass jammergenoeg niet. Op stations zie ik ze wel eens voorbij rijden en dat is toch ook wel indrukwekkend!

De enige twee nadelen van de trein zijn: 1. Na 24.00 uur gaan ze niet meer. Dat is voor mij geen probleem, maar voor zakenlieden soms wel. Na het missen van de laatste trein zul je eenvoudigweg ergens moeten blijven slapen (in bijvoorbeeld een capsule...).
2. De riedeltjes en aankondigingen. Ik heb er eerder over geschreven, maar enough with the sound already! Wat dat betreft is die stiltewagon wel echt een uitkomst, maar ik weet niet of ik dat wel aandurf.. Dan mis ik mijn stations misschien wel... Dat is namelijk wel een groot voordeel: alles wordt ook in het Engels omgeroepen.

Vanavond ben ik dus aangekomen in Takayama, een dorp in de bergen. Het ziet er, zo ver ik dat nu gezien heb, allemaal erg charmant en leuk uit. Morgen ga ik het eens wat grondiger bekijken. Ik slaap in een leuk hostel, in een tempel. Het heeft ook echt een grote gebedsruimte en een Zen-tuin. Er is zelfs een donkere kelder waar je, als je de blokken op de muur volgt, bij een sleutel uitkomt die je "toegang geeft tot het paradijs". Ik vind het een beetje te veel The Beach for my taste, maar het is in ieder geval wel bijzonder. Ik heb ook een kamer voor mezelf, erg ruim en met een bank. De bank is zeer jaren '70, maar ik ben allang blij dat ik even niet op de grond hoef te zitten. Langzaam aan loopt mijn Japan trip op z'n einde; maandag ga ik weer naar Tokyo voor mijn laatste nachtje (in een capsule!). Bizar hoe snel de tijd gaat en ook bizar hoeveel ik gezien heb in de afgelopen 3 weken.. Maar het is er de tijd nog niet voor om terug te gaan kijken, eerst maar eens wat sightseeing in Takayama!

woensdag 24 juni 2009

Japanse eigenaardigheden, deel 1

1. Karaoke...

2. Buigingen. Voordat het treinpersoneel hier een wagon binnengaat of verlaat, maken ze eerst een buiging. Zij niet alleen natuurlijk, er wordt veel gebogen. Ik houd het bij een uitvergrote hoofdknik.

3. Mondkapjes.

4. Plaatjes van het eten. Waar in Nederland alleen de slechtste snackbars foto's van hun eten hebben, is het hier raar als dat niet zo is. Veel restaurants hebben ook een etalage buiten, met opgemaakte borden met eten. Hoe ze dat doen weet ik niet, want veelal staan de borden rechtop...

5. Paraplu's tegen de zon.

6. De nette rijen voor het binnengaan van een trein of metro. Op de perrons staat precies aangegeven waar de deuren zullen komen, dus daar vormen de Japanners keurig rijtjes twee-aan-twee.

7. Vochtige doekjes voor het eten. Zelfs bij de Starbucks!

8. Wc's... met knopjes voor de douche-functie, föhnfunctie, bidetfunctie, geluidmaakfunctie en met kraantjes die gaan lopen zodra je doorspoelt. Overigens is een wc-brilverwarmer ook helemaal niet raar, evenals een soort badstoffen hoes om de bril.

9. Lekker die noedels opslurpen...

10. Zakenmannen die in de trein manga's lezen en in hun vrije tijd in game-arcades zitten.

11. Love hotels, waar je kamers per uur kunt huren bedoeld voor jonge mensen die nog bij hun ouders wonen.

12. Jonge mensen die zelfs nadat ze afgestudeerd zijn nog bij hun ouders wonen.

13. Geluid.. overal geluid! Over het algemeen klinken de trein-aankondigingen als gespeeld door kinderen na hun eerste xylofoon-les. De eerste drie dagen in Tokyo dacht ik ook dat mijn telefoon afging zodra de stoplichten op groen sprongen.

14. De manier van de datum opschrijven. Sowieso doen ze eerst het jaar, dan de maand en dan de dag, maar het jaar wordt ook nog wel eens aangeduid als 21. Dat blijkt te refereren aan het aantal jaar dat de huidige keizer op de troon zit. Ik stel voor dat wij 2009 "Beatrix 29" gaan noemen.

15. Het roepen naar obers. In plaats van subtiel oogcontact te maken of je hand op te steken, roep je hier gewoon dwars door het restaurant "sumimasèèèèèn!" (pardon).


P.S. Vandaag ben ik naar Miyajima gegaan; echt erg leuk! Voor het eiland, dat eigenlijk Itsuku-shima heet, staat de bekende "drijvende poort". Dit is zo ongeveer het meest gefotografeerde icoon van Japan. Ook in real life erg leuk om te zien! Ook heb ik op dat eiland nog even een berg beklommen (oké oké, ik ben eerst met gondels naar boven gegaan, maar het was vanaf daar nog steeds een hike van ongeveer 25 minuten naar de top). Vooraf waarschuwden ze voor apen en slangen, maar ben vooral erg blij dat ik die laatste niet gezien heb... Morgen vertrek ik naar Matsue, wat ongetwijfeld weer heel anders is!

dinsdag 23 juni 2009

Little Boy en de hibakusha

'Nieuwe dag, nieuwe kansen' dacht ik vanmorgen in de trein van Kumamoto naar Hiroshima. Gisteren verliep mijn dag niet helemaal zoals gewenst, maar inderdaad; vandaag was weer een leuk dagje. Gisteren kwam ik aan in Kumamoto, waar de eigenaar van mijn ryokan me van het station kwam ophalen. In Europa of Amerika zou ik niet zomaar bij een wildvreemde man in de auto stappen, maar in Japan ligt dat anders. De eigenaar runt praktisch een taxibedrijf; hij brengt en haalt al z'n gasten naar het station als ze ergens heen willen. Na mijn spullen te hebben gedumpt ben ik afgereisd naar Aso, om daar de grootste vulkaankrater ter wereld te aanschouwen. Echter, het was totaal bewolkt en regende en waaide heel hard toen ik na een lange reis daar aankwam. Ik had geen slechter moment kunnen kiezen! Het Aso Vulcano Museum was best aardig, maar daar kwam ik toch niet voor. Op de plaatjes en films zag het er ook erg mooi uit, maar zelf heb ik er dus geen klap van gezien. Zonde!

Het enige leuke aan mijn trip was dat ik daar in het museum een tevens gestrand jong stel uit New York leerde kennen. We konden mooi onze frustratie delen en het bleken hele sympathieke, enthousiaste mensen. Ik wist dat ze vandaag net als ik zouden afreizen naar Hiroshima, maar had niet gedacht ze nog te zien. Maar jawel! Vandaag kwam ik ze hier tegen, wat natuurlijk erg grappig was.

Hiroshima is overigens boeiend op een totaal ander niveau dan ik tot nu toe in Japan heb gezien. Ik heb vanmiddag het Peace Memorial Museum bezocht, wat een boeiende blik werpt op de bizarre gebeurtenis van 6 augustus 1945; de atoombom. In het museum wordt het Hiroshima van vóór de atoombom beschreven, de aanloop er naar toe, de dag zelf en de gevolgen. Vooral dat laatste vond ik erg indrukwekkend, volgens mij heeft deze stad nog steeds te kampen met de gevolgen. Over een niet al te lange tijd zijn er geen mensen meer in leven die het hebben meegemaakt en ik snap dat er hier gevreesd wordt dat er dan een grote afstand ontstaat tussen de bevolking en de gebeurtenis.
Voor ik naar het museum ging ben ik eerst het park rondgelopen. Het staat vol monumenten, o.a. een vuur dat pas uit zal gaan als er geen nucleare wapens meer zijn in de wereld. Misschien ben ik pessimistisch, maar of dat ooit zal gebeuren... Ook staat er het Children's Peace Monument, geinspireerd door het hartverscheurende verhaal van Sadako Sasaki. Sadako kreeg op 10-jarige leeftijd leukemie en besloot 1000 kraanvogels te vouwen (kraanvogels staan symbool voor een lang en gelukkig leven). Na de eerste 1000, poogde ze er nog eens zoveel te vouwen. Dat heeft ze echter niet meer gered, maar haar klasgenoten zijn doorgegaan met vouwen. Nu is er een monument en nog steeds vouwen kinderen uit heel Japan kraanvogels, die om het monument bewaard worden.


In het park werd ik om de 5 meter aangesproken door groepjes schoolkinderen (alweer!), die vandaag een vredesproject deden. Ze maakten foto's, gaven me hele schattige 'peacemessages' (veel kraanvogels met onbegrijpelijke Engelse teksten) en stelden me vragen. Het was eigenlijk onmogelijk antwoord te geven op hun onbedoeld lastige vragen, laat staan dat ik dat in voor hun verstaanbaar Engels wist te doen. Toen ik aan de 13- en 14-jarigen vroeg wat hún ideeën waren over het creeëren van wereldvrede was het antwoord kort maar krachtig: "friendship". Waarom hebben we daar niet eerder aan gedacht?

zondag 21 juni 2009

Huis ten Bosch is your own utopia

Vandaag was een erg grappige dag! Ik had gehoord over een "Dutch theme park" in de buurt van Nagasaki en dat kon ik natuurlijk niet missen. Ik had me een Madurodam-achtig park voorgesteld, maar in plaats daarvan is Huis ten Bosch echt een gigantisch park (152 hectare...) met levensechte gebouwen (slechts iets kleiner dan in het echt). Zeer bizar en erg grappig. Het is haast vergelijkbaar met Disneyland, want ook hier staan allemaal hotels omheen (in Nederlandse stijl) en kan je meerdaagse passen kopen. Heb nog geprobeerd een kortinkje op de entree te bedingen vanwege mijn nationaliteit, maar daar waren ze helaas toch niet helemaal voor in. Via Breukelen (Nijenrode), langs Kinderdijk en Wassenaar ben ik naar "Nieuwstad", "Binnenstad" en "Museumstad" gelopen. Daar zijn complete straten en pleinen nagemaakt. Ik heb de dom beklommen (hm, de vorige keer dat ik er was hadden ze nog geen lift...) en ben via Spakenburg doorgelopen naar Huis ten Bosch. Het absurdste is vooral hoe serieus alles genomen wordt; kaaswinkels, een complete haven en boten over de "grachten"... Op weg naar de dom zag ik zelfs een bruiloft! Ik kan me niet voorstellen dat je in een attractiepark gaat trouwen... Tegelijkertijd begrijp ik wel wat de Japanners hier leuk en mooi vinden; Nederland zoals hier neergezet is een beetje terug in de tijd. Terug naar een geschiedenis die ze hier natuurlijk sowieso niet kennen. Daar komt bij dat de klompen, molens, tulpen en Nijntje het toch al goed doen in dit land. Alle gene totaal voorbij ben ik zelfs in de rij gaan staan om met Nijntje op klompen op de foto te mogen. Ach ja... dit was een kans die ik niet kon laten schieten. Ik merkte trouwens wel dat ze een beetje moeite hebben Nederland en Duitsland uit elkaar te houden (getuige o.a. het restaurant "Guten Appetit"), maar tsja, wij hebben misschien hetzelfde met China en Japan. Al met al heb ik echt vol verbazing rondgelopen, af en toe zelfs hardop lachend.

Dit is wat op hun plastic zakjes staat:

Huis ten Bosch has crossed the border of Holland. Leading to a place nobody has seen yet. To a place of dreams carrying the torch of Europe. Flowers are in full bloom at all seasons, and festivals are everywhere to express the joy of life. People always gather, become residents of this kingdom, leave their mark, and take their happy memories home. Joy, happiness, healing and relaxation. Huis ten Bosch is your own utopia. The sacred crest of lions facing the crown is the symbol of our dedication of the utopia.
Overigens ben ik gisteren nog in Himeji geweest, waar een groot kasteel uit de shogunate-tijd staat. Hoewel ik "dat het zo mooi is als de kersenbloessem in bloei staat" al niet meer kan horen, kan ik me wel voorstellen dat het kasteel er dan inderdaad erg mooi uitziet. Het was van de buitenkant overigens wel boeiender dan van binnen; dat was vooral hout en de kamers werden met name gebruikt voor wapenopslag... Nu slaap ik nog één nachtje in Fukuoka/Hakata en ga ik morgen op weg naar Kumamoto. Ben vanavond ook nog eventjes in Nagasaki geweest, maar ik had vanwege de regen eigenlijk niet zoveel zin er rond te gaan dwalen. Veel meer dan de 500 meter om het station heb ik dan ook niet gezien... Na ja, geloof niet dat ik te weinig zie!

vrijdag 19 juni 2009

See no evil, hear no evil, speak no evil

De highlights van de afgelopen dagen op een rijtje:

1. Mijn eerste onsen ervaring. Ik was allereerst erg blij dat ik met Naoko was, zodat zij me kon laten zien hoe alles moest. Van te voren was ik me nogal bewust geweest van mijn... Westerse lichaam naast al die minuscule Japanners, maar het viel echt alleszins mee. Het was boeiend om te zien hoe het allemaal gaat: eerst stop je je schoenen in een kluis, die sleutel breng je dan naar de balie die daar wordt ingewisseld tegen een andere sleutel. In een kleedkamer kleed je je uit en stop je je kleren in een kluisje. Dan ga je naar binnen; eerst was je je in een (niet afgesloten) hokje, zittend op een krukje. Je kleine handdoekje maak je nat met koud water en dan doe je gewoon lekker je ding: bubbelbad, buitenbad, koud bad, op een ligstoel liggen, in de sauna. Het is eigenlijk een soort beautyfarm-idee, met iets striktere gebruiken vooraf. Nu ik dit heb meegemaakt ga ik misschien volgende week -na nog een week lopen- wel in mijn eentje.

2. Vanmorgen ben ik bij Fushimi-Inari geweest. Gisteren deed ik al een eerste poging, die ik toen het Zeer Hard begon te regenen maar opgaf. De regen duurde echter maar kort en vandaag ben ik nog eens gegaan; ben erg blij dat ik dit toch nog gezien heb! Bij deze schrijn staan honderden rood-zwarte poorten over een lengte van 4 km, zoals ook te zien is in Memoires of a Geisha. Ik was van plan gewoon even een kijkje te gaan nemen, maar deed uiteindelijk een nogal fikse bergwandeling onder de poorten. Enigszins bezweet kwam ik bij een schitterend uitkijkpunt, waar het een stuk rustiger was dan beneden (aftaaiers!). Het was zeer de moeite waard, in de bergen, omringd door groene bomen, bergstroompjes en later zelfs een (berg)meer. Ik had wel wat medelijden met/respect voor de mensen die werken in de restaurantjes op de berg. Die (vooral oudere) mensen moeten iedere dag al die trappen opklimmen!


3. Vanmorgen heb ik trouwens mijn eerste echte Japanse ontbijt ervaren. De eigenaresse van de ryokan waar we nu verblijven (wederom erg leuk! We hebben een erg grote kamer met een serre/theehoekje), maakt zelf het ontbijt en doet om de dag Japans en Westers. Ik vond het Japanse ontbijt wonderbaarlijk veel op een Japanse lunch of een Japans diner lijken: tofu-soep, rijst, een soort omelet, augurken en komkommer, bonen en een soort zeewier/sesam-mixje. Nu is tofu sowieso niet mijn favoriet, ongeacht de vorm en het moment van de dag.. maar tofu-soep om 9 uur 's morgens vind ik toch echt wat te ver gaan....

4. Na dat ik bij de rode poorten was geweest, ben ik doorgegaan naar Nara. Weer een hele indrukwekkende trip! Nara werd in 710 de eerste echte hoofdstad van Japan. Na 75 jaar werd die echter alweer verplaatst naar Kyoto (en daarna naar Kamakura en toen naar Edo (nu bekend als Tokyo)), maar er is nog veel uit die tijd te zien. Praktisch alle bezienswaardigheden liggen in Nara-koen, een groot park waar 1200 herten los rondlopen. De main sight is de Todai-ji. Dit is het grootste houten gebouw ter wereld en is in één woord echt gigantisch. In de hal staat een eveneens gigantisch Buddha-beeld. Het bronzen beeld is 16 meter hoog en gemaakt van 437 ton brons en 130 kg goud. Voor de hal werd ik nog aangesproken door een groepje schoolkinderen (die wederom nogal omnipresent waren), die met me op de foto wilde. Ik ben een celebrity!
De Nigatsu-do vond ik ook zeer indrukwekkend, met name vanwege het geweldige uitzicht over Nara. Vanavond hebben Naoko en ik gegeten in Osaka, een Tokyo-achtige stad (maar uiteraard toch weer anders). Heb ik dat ook weer gezien!


Morgen gaat mijn solo-avontuur dan echt beginnen! Via Himeji ga ik naar Fukuoka/Hakata (deze stad heeft twee namen, zeer verwarrend), waar ik 2 nachten in een hostel verblijf. Ik geloof dat ik me redelijk aardig kan redden alleen, maar met Naoko was het natuurlijk wel erg makkelijk... Gelukkig zien we elkaar volgende week maandag, op mijn laatste avond, nog in Tokyo. Ik ben benieuwd...!

donderdag 18 juni 2009

Groene thee...

Warme groene thee, koude groene thee, groene thee ijs, groene thee saus, groene thee zout, groene thee brood, groene thee koekjes, groene thee gebak, groene thee chocolade, groene thee voor over de rijst, groene thee jam, groene thee chips, groene thee knoflookbrood, groene thee parfait, groene thee pudding, groene thee slagroom, groene thee kwarktaart, groene thee cocktails, groene thee yoghurt, groene thee in noedelsoep, groene thee pasta, groene thee salade dressing....

woensdag 17 juni 2009

Kyoto en de maiko's

Kyoto! Het is helemaal terecht dat iedereen lovend spreekt over Kyoto, kan ik na anderhalve dag bevestigen. Er is hier zoveel te zien en doen dat ik niet goed weet waar te beginnen. Gisteren nog maar kwamen Naoko en ik aan in Kyoto, en zijn we 's middags meteen naar wat tempels en schrijnen gegaan. Mijn lonely planet heeft gelijk dat Kyoto in eerste instantie niet mooi lijkt, maar als je iets verder kijkt is het erg indrukwekkend. Over Chawan-zaka (aka teapot lane) kwamen we bij kiyomizu-dera, een groot tempel complex gemaakt van hout. Overal staan altaartjes waar je wensen kan doen (voor een goede relatie bij de ene, voor geluk bij de andere, voor succes tijdens examens, etc.) en het draait allemaal om good fortune. Kodai-ji was ook erg mooi en indrukwekkend, maar ik begin er om eerlijk te zijn moeite mee te krijgen om ze allemaal uit elkaar te houden.
's Avonds zijn we door Gion gelopen, het mooiste district van Kyoto (en volgens mijn lonely planet mogelijk van heel Azië). De straatjes zijn smal, de huisjes klein en hout en... er lopen maiko's! Maiko's zijn geisha's in opleiding en ik heb er ondertussen al aardig wat gezien. Heel bijzonder om hen zo wit opgemaakt, helemaal aangekleed, met hun haar gedaan en op die typische slippers te zien lopen. Het voelde toch niet echt respectvol om zo foto's van ze te gaan staan maken, dus heb ik het zo discreet (en van de achterkant) mogelijk gedaan. Maar met het zien van die maiko's is een van mijn missies zeker geslaagd! We hebben gegeten in datzelfde district in een leuk restaurant en zijn vervolgens naar onze ryokan gegaan. Ook dat is weer een hele ervaring! Ryokans zijn traditionele Japanse guesthousjes en onze kamer bestaat uit tatamimatjes met een futon, een klein matrasje. Dat is dan ook gelijk het hele interieur. Schoenen zijn niet toegestaan en ook in de "woonkamer", waar ik nu zit, moeten we zitten op de grond. De eigenaar is erg aardig en heeft zelf plattegrondjes gemaakt met allemaal aanbevelingen: "cheap! good! super!". Erg schattig!

Vanmorgen zijn we gaan ontbijten in een leuk Duits bakkerijtje. Misschien was het het Europese gevoel, maar ik was er zeer van gecharmeerd. Vervolgens zijn we naar Kinkaku-ji gegaan, beter bekend als The Golden Pavilion. Dit is waarschijnlijk de bekendste tempel van heel Japan, helemaal goud. Wederom was de scenery erg mooi, met bergen en veel bomen. Na nog 3 tempelcomplexen was ik wel weer even voorzien in mijn tempelbehoeften en hebben we geluncht. Na de lunch was het tijd voor Arashiyama. Hier is de rivier erg mooi, zijn er bamboe groves en nog meer tempels/schrijnen. Naoko en ik hebben er fietsen gehuurd en zijn er een beetje gaan toeren. Dat fietsen beviel uitstekend na 8 dagen non-stop te hebben gewandeld. Moet wel zeggen dat ik erg blij ben dat ik niet bij Naoko in de auto hoef te zitten, want ze leek totaal ignorant voor alle verkeersregels. Toen ik vroeg naar voorrangsregels had ze echt totaal geen idee ("never thought about it"), maar gelukkig heeft ze 't overleefd. Bij het huren van de fietsen zat een voetenbad inbegrepen, zeer welkom voor mijn zere voetjes. Nu zitten we dus even bij te komen in onze ryokan en gaan we misschien straks nog naar een onsen (een hot spring), om helemaal tot rust te komen.

Kyoto is weer helemaal anders dan Tokyo en ook weer erg boeiend om te zien. In die korte tijd dat ik nu in Japan ben, heb ik al zoveel gezien en gedaan. Het gaat maar door met nieuwe indrukken.. misschien is het binnenkort tijd voor een bezin-dagje! Dan moet ik maar naar een steen-tuin... De schoonheid van die tuinen gaat tot nu toe een beetje aan me voorbij (het is namelijk gewoon grind met een paar randomly geplaatste stenen), maar om het te waarderen moet ik wellicht eerst nog wat meer Zen worden..!

maandag 15 juni 2009

Tabee Tokyo

Voor de tweede keer ben ik mijn backpack aan het inpakken. Hoewel nog steeds lastig, geloof ik dat ik al er al een klein beetje bekwamer in ben geworden. Morgen vertrek ik namelijk naar mijn volgende bestemming: Kyoto. Enerzijds vind ik het jammer om het "vertrouwde" Tokyo achter me te laten, anderzijds heb ik er geloof ik ook wel genoeg van gezien. Tokyo is een bizarre stad, die je inderdaad -zoals ik vooraf al gehoord had- vooral op straat moet ervaren. En wat verschilt dat gevoel per wijk! Shinjuku, waar mijn hotel ligt, en Shibuya zijn zo druk, levendig, vol met skyscrapers en neon. Ueno is ruim en groen, maar barstensvol daklozen. Harajuku is de mode-wijk, met de high-end winkels als Armani en Chanel, maar ook met kleine hippe tienermeisjes winkels. Asekusa was toeristisch, vol kraampjes en jinriksha's (ik voelde me persoonlijk toch wat te bezwaard om me door zo'n mini-Japanner te laten rondrennen). Roppongi moet je schijnbaar 's avonds beleven, maar overdag vond ik het er modern en vol zakenlui. Al die mixed feelings maken Tokyo tot een erg interessante stad. Of ik er zou willen wonen, betwijfel ik.. Maar vond het erg leuk om eens te zien.

Gisteren ben ik zoals aangekondigd naar Nikko gegaan. Daar was ik zeer onder de indruk van alle schrijnen en tempels. In de 8ste eeuw begon de Buddhistische priester Shodo Shonin hier een opleidingscentrum voor monniken. In de eeuwen erna gebeurde er weinig boeiends, totdat het mausoleum voor Tokugawa Ieyasu erd werd gebouwd in 1617. Deze Ieyasu was de grootste krijgsheer uit zijn tijd, hij begon de shogunate (een soort rijk; het gebied waar de generaal regeert) die heel Japan overnam en 250 jaar aan de macht was. En in Nikko ligt 'ie dus, omringt door de schitterendste schrijnen en tempels. Tosho-gu is het hoogtepunt; een gigantisch gebied vol tempelhallen, pagodes, poorten en overdadigheid. Tegen de rustieke setting van Nikko (heel veel hoge bomen, bergen) komen de tempels goed tot hun recht. Van Taiyun-byo was ik ook gecharmeerd, hier ligt Ieyasu's kleinzoon Iemitsu. Het is kleiner en minder toeristisch dan Toshogu, maar daardoor ook intiemer. Na 22 jaar kerken te hebben gezien, bevallen de Buddhistische en Shinto tempels erg goed. Dan merk je pas hoe ver weg dit eigenlijk is.


En vandaag was het de beurt aan Hakone. Helaashelaas was het te bewolkt om Mount Fuji -de bekendste berg (vulkaan eigenlijk) van Japan- te zien, iets wat normaal wel kan. Hakone is een groot toeristisch oord (en weer baande ik me een weg door de Japanners met hoedjes, vlaggetjes en fototoestellen..), bij het meer Ashii. Het meer was inderdaad erg mooi en het vulkanische gesteente was ook boeiend om te zien (zwavel stinkt echt). Ik deed de toeristische route om het meer; eerst met een bus, toen lopen door een ceder bos, met een boot over het meer, dan met gondeltjes over de bergen (ongeveer 1000 meter hoog), een cablecar naar beneden en toen met de trein. Om eerlijk te zijn had ik het toen ik bij die trein aankwam, al wel een beetje gehad. Toen de trein ook nog eens bomvol zat, ik moest staan en het boemelding om de 300 meter bij ieder één-huizig-dorp stopte raakte ik enigszins geagiteerd.
Terug in Shinjuku had ik echter met Akiko afgesproken om te gaan eten en dat liffte meteen mijn mood. Akiko had een leuk restaurant uitgezocht, waar je je schoenen uitmoest trekken en op de grond moest zitten. Het eten viel me alleszins mee en ik vond het erg aardig dat Akiko de moeite had genomen uit Yokohama met mij te komen eten, en ze had ook nog een cadeautje (een waaier) voor me meegenomen. Erg leuk, dus!

En dan gaan Naoko en ik morgen dus naar Kyoto. Moet wel aardig vroeg op (om 9 uur op het station zijn), maar daarna kan ik in de trein bijslapen. Begin mijn spieren en voeten al aardig te voelen en de eerste blarenpleisters zijn geplakt. Maar dat mag de pret allemaal niet drukken, daarvoor is het hier nog veel te boeiend.

zaterdag 13 juni 2009

Kanpai!

Wat een nieuwe indrukken! Vandaag en gisteren waren alweer 2 vermoeiende, leuke dagen. Omdat Naoko college had, ben ik gisteren gisteren morgen en middag alleen op pad gegaan. Ik ben begonnen bij het Tokyo National Museum in Ueno; dat voelde als een nuttig cursusje Japanse kunst en geschiedenis voor beginners. Bovendien heb ik er geleerd dat kamerschermen erg hip kunnen zijn! Het leukst was misschien nog wel aan het eind: schijnbaar is het hier gebruikelijk om aan het eind van een bezoek (aan een museum of een tempel) je kaartje of een stukje papier te bestempelen -als een soort bewijs van dat je er was. In het museum kon je een 'spiegel' of een 'kimono' bestempelen. Ik vond het behoorlijk hilarisch hoe ik daar, aan een grote ronde tafel omringd door volwassen mensen, mijn kimono stond te bestempelen. Later gaven ze me ook een boekje met uitleg van de stempels en nu blijk ik 'kersenbloesem in een stroom', 'toekomstig geluk' (de waaier) en 'elegantie' (een pruimenboom) op mijn kimono te hebben gezet. Niet slecht lijkt me!

Ueno park vond ik ook erg leuk en relaxed, met de oudste tempel van Tokyo (rond 650) -die helaas dicht en afgeschermd was wegens restauratie. Het park voelde wijds en rustig, met een groot plein en een fontein. Dat zal misschien ook de reden zijn waarom een deel van de populatie Tokyose daklozen zich hier bevindt. Het zullen wel niet alle 30000 daklozen zijn geweest, maar veel heb ik er in mijn 5 minuten lopen wel gezien. Dit is een kant die ik nog niet kende van Japan/Tokyo, en die dus ook duidelijk maar op beperkte plaatsen te zien is.

De middag heb ik doorgebracht in Asekusa, wat weer een hele andere feel had. Van onder de kaminarimon (de donderpoort) naar de Senso-ji (een oude tempel) staan allemaal toeristische kraampjes/winkeltjes. Ik heb er een doos met 4 paar mooie eetstokjes gekocht, waaronder een roze set (voor jou, Gwen!). Terwijl ik daar liep werd ik door een groepje schoolkinderen aangesproken en duwden ze me een papier in mijn handen. Het bleek dat ze voor hun Engelse les op zoek waren naar toeristen die een stukje over Japan wilde schrijven. Erg leuk! Toen ik een praatje met ze probeerde te maken bleek een lesje Engels inderdaad niet overbodig; ze hadden totaal geen idee wat ik zei. 10 meter verder kwam het volgende groepje naar me toe, dus ook voor hen heb ik maar een stukje over Japanse vriendelijkheid geschreven. Als dank kreeg ik van de 13-jarigen een origami kraanvogel. Heel schattig!

Na een korte rustpauze was het tijd voor mijn feestje. Het was zo bizar en zo normaal om de andere 6 Japanse meisjes weer te zien. Iedereen was gewoon iedereen, net als in LA. We zijn naar een izakaya gegaan; superleuk! Een izakaya is een restaurant waar iedereen in z'n eigen (met houten deurtjes af te sluiten) compartimentje zit. Je betaalt alleen entree en kan vervolgens onbeperkt drinken en krijgt een boel gangen eten. Met een electronische (uiteraard) bel kan je de ober roepen en verder dragen zij het eten aan. Na het eten gingen we met z'n zevenen door naar een karaokeplaats. In tegenstelling tot wat ik verwacht had, was het geen bar, maar heeft iedereen hier ook z'n eigen kamertje. Vanaf het begin was het echt al hilarisch! Naoko bleek echt te kunnen zinngen en Sakumi had ongeevenaarde skills; die deed de 2 stemmen van A whole new world gewoon allebei (en niet eens slecht). Het was niet eens zo genant en eigenlijk gewoon vooral heel erg leuk.

Vandaag heb ik eerst wat mensen gespot in Harajuku en Shibuya (zo veel mensen!) en had ik 's middags in Yokohama afgesproken met Naoko, haar vriend Hide en diens neef Ryoz. Yokohama is de grootste stad van Japan op Tokyo na. Ook hier voelde het zo anders. Wonderbaarlijk hoe de sfeer echt per wijk lijkt te verschillen. Yokohama is een echte havenstad en voelt, daardoor misschien, erg internationaal. Ik voelde me er wel op mijn gemak. We hebben er op een terrasje gezeten, zijn door een park gewandeld, over een brug en zijn toen gaan eten in Chinatown -waar Yokohama o.a. bekend om staat. Grappig dat er hier in Japan dus ook Chinatowns zijn; ik zag het toch een beetje als een pot nat. Niet waar dus en net als in de rest van de wereld hebben de Chinesen ook hier hun eigen kleine wereldje opgezet. Na het eten zijn we nog op de hoogste toren van Japan (296 meter) met de snelste lift (45 km/h) geweest. Zo in het donker (het wordt hier trouwens al om 19.30 ofzo donker..) was het uitzicht over de haven erg mooi!


En dat lijkt me wel weer even genoeg. Morgen ga ik, alleen want Naoko moet studeren, naar Nikko. Dit is schijnbaar een van de culturele hoogtepunten van deze omgeving, dus ik ben benieuwd!

donderdag 11 juni 2009

Sabi, wabi en yugen

En dan is het tijd voor een wat langere update. Zoals te merken aan mijn berichtje van gisteren, ben ik heelhuids gearriveerd in wereldstad Tokyo. Eerlijk gezegd viel het allemaal mee; mijn backpack was enigszins draagbaar, de treinstations stonden in het Engels aangegeven en ook overstappen ging prima. Ook wist ik de South Exit van Shinjuku Station (schijnbaar het grootste station in de wereld) een uur te vroeg te vinden. In eerste instantie wou ik alvast zelf maar naar mijn hotel gaan om mijn spullen te dumpen en dan terug te komen om Naoko te ontmoeten... Maar na 100 meter in de Tokyose jungle leek me dit echter geen goed idee meer... Ondertussen heb ik het allemaal gemasterd, hoor. No worries!

Met mijn cultuurshock valt het eerlijk gezegd ook nog mee. Ik vond het gisteren geruststellend om te merken dat ik niet aan bizar rare/grote dingen hoefde te wennen, maar vooral aan het links lopen, rijden en op de roltrap staan. Mensen blijven toch gewoon mensen, waar ook ter wereld. Wel voel ik me erg verwant aan de mensen die er Westers uitzien; ik relate me opeens helemaal aan de jongen met de rugzak en de lonely planet.

Gisteren hebben Naoko en ik (zoals ik gisteren ook al zei; het is echt erg gezellig tussen ons!) alvast het een en ander geregeld, zoals een reservering voor de trein naar Kyoto en mijn Japanse telefoon. Daarvoor moesten we naar Shibuya, het bekendste kruispunt van Tokyo. Ongeloofelijk hoe veel mensen daar rondlopen... Maar ach, als je gewoon met de flow meegaat is er niets aan de hand.


Vandaag begonnen we bij de Meji-jingu: een zeer indrukwekkend stukje groen in deze metropool. De gigantische tuin/park om de tempel (shrine eigenlijk) was erg mooi, zo groen en vol met irissen die alleen in deze tijd in bloei staan (hoezo juni een slechte reistijd?). Het was er wel bomvol Japanse toeristen, wat wel grappig was omdat ze zich precies zo gedragen als Japanse toeristen elders. Vlaggetjes, fototoestellen, dat soort dingen. De tempel zelf was ook erg indrukwekkend, groot en (naar mijn idee) erg authentiek. Ik heb voor het eerst mijn handen gewassen bij een chozuya met een hishaku, geld in een offerdoos gegooid, toen 2 x gebogen en uiteindelijk ook 2 x geklapt. Wat een nieuwe dingen!

's Middags was het tijd voor mijn eerste noodles-ervaring. Zie de foto en let ook vooral op het slabbertje (raar woord is dat trouwens).. Toen Naoko vanmiddag naar college was, ben ik naar Roppongi gegaan. Dat is vooral 's avonds een levendige wijk, maar het uitkijkpunt op de 52ste verdieping van een skyscraper vond ik zeer de moeite waard. De stad is echt overal om je heen, zo ver als je kan kijken. Het voelde daar boven een beetje als een oase van rust in een hectische stad- het leven van beneden. Mijn hoofd kon de stad niet in een keer bevatten, dat moest stukje bij beetje. Ik voelde me er klein, maar eigenlijk ook een beetje trots. Daar zat ik dan! Ik moet overigens wel toevoegen dat Tokyo groot en druk is, maar niet op een beangstigende manier (wat ik vooraf vreesde). Ik weet me er goed staande te houden.. tot nu toe.
Aan het eind van de middag trof ik Naoko weer en zijn we wat gaan drinken en eten. De sushi kwam langs op een lopende band en de schaaltjes werden er niet, zoals Gwen en ik meemaakten in Londen, handmatig geteld aan het eind, maar met een soort scanner. Ze houden van gadgets hier!

Nu ben ik dus weer in mijn hotel en ga ik straks maar weer naar bed. De hele dag op de been zijn is toch best vermoeiend! Morgen kan ik Naoko pas aan het eind van de middag zien, dus ga ik zelf de hort op. 's Avonds is dan het feestje wat Naoko voor me geregeld heeft; met z'n achten gaan we eten en drinken in een izakaya en daarna -op mijn verzoek- naar een karaokebar! Moet wel gezellig worden! Ik heb er wel zin in om ook de andere Japanse meiden uit LA te zien.
Later uiteraard meer, voor nu een kleine greep uit mijn foto's (de rest staat in mijn album).













woensdag 10 juni 2009

Are you feeling allright?

Ik ben er! Aangezien het hier al bijna half 11 is (en ik er niet aan wil denken hoe lang ik al wel niet wakker ben), houd ik dit berichtje kort. Maar ik ben er!
Mijn vlucht ging in principe prima; weinig turbulentie, heb nog even kunnen slapen vanwege de 3 stoelen die ik tot mijn beschikking had en de tijd 'vloog' eigenlijk voorbij. Toch ging niet alles helemaal perfect: rond 23.45 uur voelde ik me opeens erg misselijk worden en wist ik net op tijd mijn waterproof disposal bag open te scheuren. Overgeven in een zakje geeft toch een hele andere dimensie aan je reis. Gelukkig viel het allemaal mee en waren de stewardessen erg behulpzaam. Om half 4 werd ik vervolgens wakker met een bloedneus... ook leuk en weer mochten de stewardessen mij komen oplappen. Maar ook dat was zo voorbij en verder verliep mijn reis uitstekend.

Ik heb vanmiddag met Naoko (met wie het weer precies als in LA is) een Japanse telefoon gekocht, want het Nederlandse systeem is hier niet geschikt. Ik ben bereikbaar op:
+ 81 (0)80 -3344-2405.
Inkomende gesprekken zijn gratis voor mij, dus bellen mag altijd! Smsjes kan ik helaas niet ontvangen of versturen. Ik kan wel mail ontvangen op mijn mobiel op dit adres:
leanthe@softbank.ne.jp

Goed, later meer over mijn eerste indrukken (ik ben al op het drukke kruispunt uit Lost in Translation geweest! En het is er net zo druk als in de film...). Nu ga ik toch eerst maar slapen. Welterusten!

dinsdag 9 juni 2009

Konnichiwa! O.d.z. may the freakshow begin!

Welkom terug trouwe lezer!

Het is alweer anderhalf jaar na mijn laatste update; mijn Amerika-ervaringen liggen in een ver verleden en het is tijd voor iets nieuws. Heel nieuw en heel spannend... Japan! Over een kleine 4 uur begin ik aan mijn 3 weken durende reis, die me in eerste instantie naar Schiphol zal voeren, maar uiteindelijk ook naar Tokyo, Kyoto, Hiroshima en nog meer van dit soort exotische plaatsen. Ik heb er zin in!
Hoewel ik me eigenlijk helemaal geen voorstelling van Japan kan maken, verwacht ik toch vooral dat ik in een constante staat van verbazing zal zijn. En dat wil ik graag met jullie delen! Vandaar dus de wederopstanding van mijn blog en foto-album (ik zal véél foto's proberen te maken), zo krijgen jullie ook een kleine indruk van wat er allemaal om me heen gebeurt.

Goed, dat brengt mijn eerste stukje alweer ten einde.. Ik moet nog eens even een blik op mijn bagage gaan werpen. Vannacht deed ik een eerste poging tot inpakken, wat helaas jammerlijk mislukte. Met de helft van mijn spullen nog op mijn bed was mijn backpack toch echt al bomvol en totaal ondraagbaar. Ondertussen heb ik mijn hoeveelheid kleding drastisch gelimiteerd (en ik sta al bekend als een lichte pakker...) en zal ook mijn handbagage wel de spuigaten uitlopen, maar mijn backpack zit dicht. Ik probeer er niet aan te denken hoe ik dit in Japan allemaal moet gaan vervoeren (mijn nieuwe mantra: dat zien we dan wel weer) en hoeveel kilo's er straks op de weegschaal van Schiphol verschijnen (dat zien we dan wel weer).

Over zo'n 24 uur hoop ik gesetteld te zijn in mijn mini-hotelkamer in Tokyo, heb ik Naoko na anderhalf jaar weer gezien en ben ik vast totaal ge-jetlagged. Dan horen jullie meer van me!
Sayonara!