Kanpai!

Wat een nieuwe indrukken! Vandaag en gisteren waren alweer 2 vermoeiende, leuke dagen. Omdat Naoko college had, ben ik gisteren gisteren morgen en middag alleen op pad gegaan. Ik ben begonnen bij het Tokyo National Museum in Ueno; dat voelde als een nuttig cursusje Japanse kunst en geschiedenis voor beginners. Bovendien heb ik er geleerd dat kamerschermen erg hip kunnen zijn! Het leukst was misschien nog wel aan het eind: schijnbaar is het hier gebruikelijk om aan het eind van een bezoek (aan een museum of een tempel) je kaartje of een stukje papier te bestempelen -als een soort bewijs van dat je er was. In het museum kon je een 'spiegel' of een 'kimono' bestempelen. Ik vond het behoorlijk hilarisch hoe ik daar, aan een grote ronde tafel omringd door volwassen mensen, mijn kimono stond te bestempelen. Later gaven ze me ook een boekje met uitleg van de stempels en nu blijk ik 'kersenbloesem in een stroom', 'toekomstig geluk' (de waaier) en 'elegantie' (een pruimenboom) op mijn kimono te hebben gezet. Niet slecht lijkt me!

Ueno park vond ik ook erg leuk en relaxed, met de oudste tempel van Tokyo (rond 650) -die helaas dicht en afgeschermd was wegens restauratie. Het park voelde wijds en rustig, met een groot plein en een fontein. Dat zal misschien ook de reden zijn waarom een deel van de populatie Tokyose daklozen zich hier bevindt. Het zullen wel niet alle 30000 daklozen zijn geweest, maar veel heb ik er in mijn 5 minuten lopen wel gezien. Dit is een kant die ik nog niet kende van Japan/Tokyo, en die dus ook duidelijk maar op beperkte plaatsen te zien is.

De middag heb ik doorgebracht in Asekusa, wat weer een hele andere feel had. Van onder de kaminarimon (de donderpoort) naar de Senso-ji (een oude tempel) staan allemaal toeristische kraampjes/winkeltjes. Ik heb er een doos met 4 paar mooie eetstokjes gekocht, waaronder een roze set (voor jou, Gwen!). Terwijl ik daar liep werd ik door een groepje schoolkinderen aangesproken en duwden ze me een papier in mijn handen. Het bleek dat ze voor hun Engelse les op zoek waren naar toeristen die een stukje over Japan wilde schrijven. Erg leuk! Toen ik een praatje met ze probeerde te maken bleek een lesje Engels inderdaad niet overbodig; ze hadden totaal geen idee wat ik zei. 10 meter verder kwam het volgende groepje naar me toe, dus ook voor hen heb ik maar een stukje over Japanse vriendelijkheid geschreven. Als dank kreeg ik van de 13-jarigen een origami kraanvogel. Heel schattig!

Na een korte rustpauze was het tijd voor mijn feestje. Het was zo bizar en zo normaal om de andere 6 Japanse meisjes weer te zien. Iedereen was gewoon iedereen, net als in LA. We zijn naar een izakaya gegaan; superleuk! Een izakaya is een restaurant waar iedereen in z'n eigen (met houten deurtjes af te sluiten) compartimentje zit. Je betaalt alleen entree en kan vervolgens onbeperkt drinken en krijgt een boel gangen eten. Met een electronische (uiteraard) bel kan je de ober roepen en verder dragen zij het eten aan. Na het eten gingen we met z'n zevenen door naar een karaokeplaats. In tegenstelling tot wat ik verwacht had, was het geen bar, maar heeft iedereen hier ook z'n eigen kamertje. Vanaf het begin was het echt al hilarisch! Naoko bleek echt te kunnen zinngen en Sakumi had ongeevenaarde skills; die deed de 2 stemmen van A whole new world gewoon allebei (en niet eens slecht). Het was niet eens zo genant en eigenlijk gewoon vooral heel erg leuk.

Vandaag heb ik eerst wat mensen gespot in Harajuku en Shibuya (zo veel mensen!) en had ik 's middags in Yokohama afgesproken met Naoko, haar vriend Hide en diens neef Ryoz. Yokohama is de grootste stad van Japan op Tokyo na. Ook hier voelde het zo anders. Wonderbaarlijk hoe de sfeer echt per wijk lijkt te verschillen. Yokohama is een echte havenstad en voelt, daardoor misschien, erg internationaal. Ik voelde me er wel op mijn gemak. We hebben er op een terrasje gezeten, zijn door een park gewandeld, over een brug en zijn toen gaan eten in Chinatown -waar Yokohama o.a. bekend om staat. Grappig dat er hier in Japan dus ook Chinatowns zijn; ik zag het toch een beetje als een pot nat. Niet waar dus en net als in de rest van de wereld hebben de Chinesen ook hier hun eigen kleine wereldje opgezet. Na het eten zijn we nog op de hoogste toren van Japan (296 meter) met de snelste lift (45 km/h) geweest. Zo in het donker (het wordt hier trouwens al om 19.30 ofzo donker..) was het uitzicht over de haven erg mooi!


En dat lijkt me wel weer even genoeg. Morgen ga ik, alleen want Naoko moet studeren, naar Nikko. Dit is schijnbaar een van de culturele hoogtepunten van deze omgeving, dus ik ben benieuwd!