Little Boy en de hibakusha

'Nieuwe dag, nieuwe kansen' dacht ik vanmorgen in de trein van Kumamoto naar Hiroshima. Gisteren verliep mijn dag niet helemaal zoals gewenst, maar inderdaad; vandaag was weer een leuk dagje. Gisteren kwam ik aan in Kumamoto, waar de eigenaar van mijn ryokan me van het station kwam ophalen. In Europa of Amerika zou ik niet zomaar bij een wildvreemde man in de auto stappen, maar in Japan ligt dat anders. De eigenaar runt praktisch een taxibedrijf; hij brengt en haalt al z'n gasten naar het station als ze ergens heen willen. Na mijn spullen te hebben gedumpt ben ik afgereisd naar Aso, om daar de grootste vulkaankrater ter wereld te aanschouwen. Echter, het was totaal bewolkt en regende en waaide heel hard toen ik na een lange reis daar aankwam. Ik had geen slechter moment kunnen kiezen! Het Aso Vulcano Museum was best aardig, maar daar kwam ik toch niet voor. Op de plaatjes en films zag het er ook erg mooi uit, maar zelf heb ik er dus geen klap van gezien. Zonde!

Het enige leuke aan mijn trip was dat ik daar in het museum een tevens gestrand jong stel uit New York leerde kennen. We konden mooi onze frustratie delen en het bleken hele sympathieke, enthousiaste mensen. Ik wist dat ze vandaag net als ik zouden afreizen naar Hiroshima, maar had niet gedacht ze nog te zien. Maar jawel! Vandaag kwam ik ze hier tegen, wat natuurlijk erg grappig was.

Hiroshima is overigens boeiend op een totaal ander niveau dan ik tot nu toe in Japan heb gezien. Ik heb vanmiddag het Peace Memorial Museum bezocht, wat een boeiende blik werpt op de bizarre gebeurtenis van 6 augustus 1945; de atoombom. In het museum wordt het Hiroshima van vóór de atoombom beschreven, de aanloop er naar toe, de dag zelf en de gevolgen. Vooral dat laatste vond ik erg indrukwekkend, volgens mij heeft deze stad nog steeds te kampen met de gevolgen. Over een niet al te lange tijd zijn er geen mensen meer in leven die het hebben meegemaakt en ik snap dat er hier gevreesd wordt dat er dan een grote afstand ontstaat tussen de bevolking en de gebeurtenis.
Voor ik naar het museum ging ben ik eerst het park rondgelopen. Het staat vol monumenten, o.a. een vuur dat pas uit zal gaan als er geen nucleare wapens meer zijn in de wereld. Misschien ben ik pessimistisch, maar of dat ooit zal gebeuren... Ook staat er het Children's Peace Monument, geinspireerd door het hartverscheurende verhaal van Sadako Sasaki. Sadako kreeg op 10-jarige leeftijd leukemie en besloot 1000 kraanvogels te vouwen (kraanvogels staan symbool voor een lang en gelukkig leven). Na de eerste 1000, poogde ze er nog eens zoveel te vouwen. Dat heeft ze echter niet meer gered, maar haar klasgenoten zijn doorgegaan met vouwen. Nu is er een monument en nog steeds vouwen kinderen uit heel Japan kraanvogels, die om het monument bewaard worden.


In het park werd ik om de 5 meter aangesproken door groepjes schoolkinderen (alweer!), die vandaag een vredesproject deden. Ze maakten foto's, gaven me hele schattige 'peacemessages' (veel kraanvogels met onbegrijpelijke Engelse teksten) en stelden me vragen. Het was eigenlijk onmogelijk antwoord te geven op hun onbedoeld lastige vragen, laat staan dat ik dat in voor hun verstaanbaar Engels wist te doen. Toen ik aan de 13- en 14-jarigen vroeg wat hún ideeën waren over het creeëren van wereldvrede was het antwoord kort maar krachtig: "friendship". Waarom hebben we daar niet eerder aan gedacht?